Η Ελλάδα έχει έναν μεγάλο πλούτο: τους νέους της

Ήταν 9 και 30 πρωί της Κυριακής. Ένας ηλικιωμένος που, γεννημένος σε δίσεκτο έτος κουβαλάει στην πλάτη του είκοσι επετείους, διασχίζει κάθετα τη γέφυρα του Αλκαζάρ. Κακή χωροταξική εκτίμηση από μέρους του γίνεται αιτία να συρθεί πέφτοντας στο σχετικά μικρό πεζοδρόμιο.

Τέσσαρα νεαρά άτομα, τρία κορίτσια και ένα αγόρι, που ασχολούνταν με μια έρευνα, έτρεξαν κοντά στο γέροντα, με ένα ενδιαφέρον πρωτόγνωρο, με βλέμμα στοργής και συμπάθειας, που θα μπορούσε άνετα να συγκριθεί με το απέραντο ενδιαφέρον και αγάπη της μάνας. Τον σήκωσαν. Τον βοήθησαν να καθίσει στο πεζούλι της γέφυρας. Του καθάρισαν τις πληγές από το αίμα που έτρεχε και του έθεσαν λευκοπλάστη για να σταματήσει η ροή του αίματος.
Το γεγονός αυτό μου το διηγήθηκε ο παθών φίλος μου, ο οποίος ζήτησε να γίνει κατανοητή η διάθεση με την οποία τον αντιμετώπισαν τα νέα αυτά παιδιά. Δεν είναι μόνο ότι περιποιήθηκαν τις πληγές του, αλλά και τα λόγια τους , γεμάτα τρυφερότητα , έδωσαν στο φίλο μου το απαιτούμενο κουράγιο να αψηφήσει τον πόνο και να ξεχάσει τα όσα προβλήματα τον βασάνιζαν.
Η ενέργεια των παιδιών αυτών διανθίστηκε από ένα απέραντο ενδιαφέρον, μια η αγάπη, που φαίνεται πως είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κουλτούρας.
Μπορεί να συναντούμε ενίοτε γεγονότα και εξαιρέσεις. Όμως τα παιδιά μας έχουν μια λεβεντιά, χαρακτηριστική, μια λεβεντιά στην οποία μπορεί να βασιστεί ένα Έθνος. Και είτε παραμένουν στα φυσικά όρια της χώρας μας, είτε, εξ αιτίας των επικρατουσών δύσκολων καταστάσεων, βρεθούν εκτός των ορίων αυτών, θα αποτελούν ένα πλούτο και ένα ανέσπερο φως της Ελλάδας.
Μια λάμψη που θα γλυκαίνει τα μύρια όσα σφάλματα που κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε σαν υπεύθυνα άτομα και Έθνος.Του κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδη (*)
(*) Ο κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδης είναι τ. Καθηγητής ΤΕΙ, [e-mail]