Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟ ΕΙΧΑΜΕ προβλέψει εδώ, μια μέρα πριν τις εκλογές (24 Ιανουαρίου 2015), ότι ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας εν τέλει, θα βγάλει την κυβέρνηση από το αδιέξοδο και επιβεβαιωθήκαμε: το μνημόνιο βαπτίστηκε «πρόγραμμα», η τρόικα «θεσμοί» κι οι «τοκογλύφοι» αναβαθμίστηκαν αρχικά σε «δανειστές» και στη συνέχεια από «δανειστές» σε «εταίρους», ώστε κάποια στιγμή ν’ αποδοθεί στο «αμοιβαίο ενδιαφέρον για τις τύχες της ευρωζώνης», το επόμενο μνημόνιο…Το οποίο θα είναι μεν μνημόνιο, όπως χαρακτηριστικά είπε στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου το πρωί της Πέμπτης στον «Star», ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Δημ. Μάρδας, αλλά «εμείς θα το πούμε “συμφωνία”, γιατί, όπως εξήγησε, «άλλος ο συμβολισμός του μνημονίου, άλλος ο συμβολισμός της συμφωνίας»!...
ΑΛΛΑΖΕΙ ο συμβολισμός την ουσία; Για άλλους «ναι», για άλλους «όχι»… Γι’ αυτό και στον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει αυτή η διχογνωμία: αλλιώς το νιώθει ο Μηλιός κι ο Γλέζος, αλλιώς ο Φλαμπουράρης κι ο Παπαδημούλης… Διχογνωμία, η οποία «απλώνεται» και στην ελληνική κοινωνία και προβληματίζει, καθώς δεν είναι η «αναμενόμενη» (με τον Λαφαζάνη και τους δικούς του, στη μία πλευρά και τους υπόλοιπους στην άλλη), αλλά μια διχογνωμία που τέμνει διαφορετικά το κόμμα. Την έχει ξαναπεράσει αυτή τη δοκιμασία η ελληνική κοινωνία: με τη συμφωνία για την παραμονή των βάσεων το 1983, που ονομάστηκε «συμφωνία για την απομάκρυνση των βάσεων» (η καταγγέλλουσα την απάτη, τότε, ήταν η Αριστερά) και δεν προκάλεσε κλυδωνισμούς στο κόμμα (ΠΑΣΟΚ) που έκανε τότε, την «κωλοτούμπα»… Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, θα πείτε… Αισιόδοξη σκέψη… Προσωπικά, δεν είμαι και τόσο σίγουρος… Και να γιατί:
ΓΙΑΤΙ καταρχήν, η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, έχει θαυμαστή προϋπηρεσία στην αποδοχή «στροφών προς τον ρεαλισμό», όπως είναι η politically correct ονομασία της «κωλοτούμπας»: το έδειξε το 1983, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου χωρίς καμία δυσκολία, μετέτρεψε τα μεγάλα «όχι» (σε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ) σε «ναι» όπως είπαμε προηγουμένως…Το έδειξε το 2012 όταν ο Σαμαράς από αντιμνημονιακός (του …Ζαππείου) μετετράπη σε μνημονιακό… Και το δείχνει σταθερά από το 1974, καθώς είναι ιδιαίτερα επιεικής στη μη εκπλήρωση προεκλογικών υποσχέσεων εκ μέρους του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος… Επιπλέον, δεν έχει πρόβλημα με τις ονομασίες, αν αναλογιστούμε ότι από το 1993 μέχρι σήμερα, θεωρεί «δικαίωση» το γεγονός ότι επιμένει ν’ αποκαλεί μόνον αυτή «Σκόπια», το κράτος που, όλος ο υπόλοιπος πλανήτης αποκαλεί «Μακεδονία»!... Γιατί να μην αισθάνεται δικαιωμένη λοιπόν και τώρα, που ονομάζει «συμφωνία» αυτό που η υπόλοιπη Ευρώπη ονομάζει «μνημόνιο»;
ΓΙΑΤΙ - θα μπορούσε να είναι ο αντίλογος –η παραμονή των βάσεων στην Ελλάδα και η ονομασία των Σκοπίων, δεν επιβαρύνουν την τσέπη κανενός… Ενώ ένα νέο μνημόνιο, όχι απλώς την επιβαρύνει, αλλά σβήνει, άπαξ διά παντός και κάθε ελπίδα για επιστροφή στο παρελθόν…Θα το αποδεχθεί αναίμακτα αυτό η ελληνική κοινωνία; Είναι νωρίς να απαντήσει κανείς… Αυτό που προς το παρόν, διαπιστώνεται πάντως, είναι ότι οι ενστάσεις διατυπώνονται εντός του πυρήνα του 4% και δεν έχουν «προσβάλει» ακόμη σε μεγάλο «βάθος» το κοινωνικό σώμα… Οι ψηφοφόροι (αυτοί που οδήγησαν το 4% στο 36%) εξ αρχής πίστευαν και μάλιστα σε υψηλό ποσοστό (68% αν θυμάμαι καλά) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εφάρμοζε αυτά που υποσχόταν προεκλογικά… Γι’ αυτό και «δεν πέφτουν τώρα από τα σύννεφα», όπως «έπεσαν» αυτοί που διατυπώνουν τις ενστάσεις τους… Ακούς δεξιά κι αριστερά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να αντιπαρέρχονται την κριτική για την «κωλοτούμπα», γυρίζοντας αλλού την κουβέντα: «δώστε της λίγο χρόνο της κυβέρνησης», «μα γιατί στέκεστε στην κωλοτούμπα, αυτοί έκαναν πραγματική διαπραγμάτευση», «σας άρεσαν περισσότερο οι προηγούμενοι;»…Άρνηση της αποδοχής της «κωλοτούμπας» για εγωιστικούς λόγους από τη μία, αλλά και έκφραση του ελαχίστου των προσδοκιών που φαίνεται πως είχαν οι πολλοί: ήθελαν να φύγουν απλώς, οι προηγούμενοι… Οι υποσχέσεις και οι διακηρύξεις ήταν προφανώς τα «μέσα» που «αγιάστηκαν» από τον «σκοπό»… Την ίδια συμπεριφορά φαίνεται να επιδεικνύουν και οι της «Αριστερής Πλατφόρμας»: αποδέχθηκαν με χαρά τη συνεργασία με τον Καμμένο, αποδέχθηκαν χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα την υποψηφιότητα Παυλόπουλου και κρατούν τις επιφυλάξεις τους για την περίοδο της εφαρμογής του μνημονίου… Προφανώς, ήταν κι αυτοί υποψιασμένοι για την «κωλοτούμπα», όσο και το πλειοψηφικό κομμάτι που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και έβαλαν πάνω από την αλλαγή του καθεστώτος, την αλλαγή της κυβέρνησης…
Μ’ ΑΥΤΑ και μ’ αυτά, οι ενστάσεις Γλέζου, Τσακνή, Μηλιού, Σακοράφα, Σωτηρόπουλου, εντάσσονται στο πλαίσιο του «μπόρα είναι θα περάσει»… Και καλώς θα περάσει γιατί, προς το συμφέρον όλων μας είναι ό,τι συμβαίνει τα τελευταία εικοσιτετράωρα, καθώς εκείνοι που αρνούνταν τον «μονόδρομο» (και έβλεπαν «συμμαχίες του Νότου», «που θ’ αλλάξουν την Ευρώπη» και «τις αγορές να χορεύουν, ενώ αυτοί θα έπαιζαν νταούλια») μπήκαν για τα καλά σ’ αυτόν τον «μονόδρομο» και προτίθενται να τον ακολουθήσουν με όποιο κόστος!… Αυτό δεν ήθελαν όσοι αρνήθηκαν την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό έχουν και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη εκείνων που τους έψεγαν γι’ αυτό!... Το «μνημόνιο» ή «συμφωνία» θα μπορέσει να εφαρμοστεί πλέον, με τη σύμφωνη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!...
ΟΛΟΙ κερδισμένοι, συνεπώς, αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός, ότι μέχρι να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι ψηφοφόροι του ότι η απάντηση στα οικονομικά προβλήματα της χώρας ήταν «μονόδρομος», χάσαμε πέντε ολόκληρα χρόνια!...
