Εγώ όμως άρχισα να δικαιολογώ την απαισιόδοξη άποψή μου, για το αύριο του τόπου μας. Και του είπα: «Μα δεν βλέπεις πόσο ανησυχητικά είναι αυτά τα καθημερινά, που διαδραματίζονται γύρω μας; Από χρόνια τώρα συσσωρεύονται πάνω μας, όχι μόνον στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στον διεθνή χώρο. Άλλωστε μας επηρεάζουν τόσο αρνητικά.
Δες τα εσωτερικά μας. Μια κατήφεια, μια άρνηση και διαμαρτυρία, που επί χρόνια τώρα δρα καταλυτικά πάνω μας. Τα οικονομικά της χώρας μας από το 1981 και δώθε δεινοπαθούν με καταλυτικές επιδράσεις στο λαό μας. Όσοι τα διαχειρίστηκαν άφησαν το στίγμα της ανικανότητάς τους. Υπήρχαν προϋποθέσεις η χώρα να μπει σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας. Ουδείς το έπραξε. Ακόμα και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να δώσει στο λαό το αίσθημα της σιγουριάς και της ελπίδας. Η αντιπολίτευση, καιρό τώρα μάχεται, για μια συνένωση των δημοκρατικών κομμάτων. Αναγκαιότατη όσο ποτέ άλλοτε. Όλοι κατατρύχονται από τη στόχευση της αρχηγίας, της εξουσίας. Η αξιωματική αντιπολίτευση αργεί πολύ να βρει διεξόδους για την προσέλκυση ψηφοφόρων. Προηγείται ίσως στις δημοσκοπήσεις, αλλά αυτό δεν εγγυάται τίποτα. Γιατί τα γκάλοπ είναι αναξιόπιστα. Και το προβάδισμα, που της δίνουν, είναι ανίσχυρο σ` έναν σκληρό αγώνα.
Ο λαός κουρασμένος, απογοητευμένος, συντετριμμένος κάτω από το βάρος που έχει για την επιβίωσή του. Εδώ και 6 χρόνια συνεχούς κατρακύλας, βρίσκεται αβοήθητος. Πώς να είναι αισιόδοξος; Το δημογραφικό πρόβλημα, όλο και μεγαλώνει. Εδώ και χρόνια οι θάνατοι υπερτερούν των γεννήσεων. Καταντήσαμε η χώρα των γερόντων. Οι νέοι κάτω από την επώδυνη κρίση, δεν τολμούν να δημιουργήσουν οικογένεια. Κι ακόμα πολλοί απ` αυτούς εγκαταλείπουν την Ελλάδα, για αναζήτηση στα ξένα καλύτερης τύχης. Η ανεργία καλπάζει. Σκεφθείτε τους χιλιάδες νέους, που αξημέρωτα ξεπορτίζουν, για μια δουλειά και γυρίζουν απέλπιδες. Δεν βασανίζονται μόνον οικονομικά. Τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα. Αρρωσταίνουν. Οι συντάξεις των παππούδων, που κάπως βοηθούσαν, κατάντησαν κι αυτές αναιμικές. Αδύναμες για βοήθεια και συμπαράσταση. Η σωτήρια ανάπτυξη, που καρτερούμε αργεί. Και η παραγωγή, που χωρίς αυτή τίποτα δεν μπορεί να γίνει, συνεχώς βουλιάζει. Ζούμε με τα ψίχουλα, που μας δίνουν οι δανειστές μας, σφίγγοντας όλο και πιο πολύ τη θηλιά στο λαιμό μας.
Γιατί λοιπόν φίλε μου θέλεις να αισιοδοξώ; Θέλεις να αναφερθούμε και στη διεθνή κατάσταση, που μας επηρεάζει αρνητικά; Οι γείτονές μας γύρω από την Ελλάδα βλέποντας τα εσωτερικά μας, σήκωσαν κεφάλι. Οι Τσάμηδες του FYROM, το νεόκοπο τούτο κρατίδιο των Σκοπίων, παραλογίζονται κλέβοντας την Ιστορία μας και ονειρευόμενοι την κάθοδό τους στο Αιγαίο. Οι Τούρκοι λύσσαξαν. Αμφισβητούν τις Διεθνείς Συνθήκες. Παραβιάζουν τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο μας. Κυνικά αμφισβητούν, προκλητικά απαιτώντας, ζώνες και νησιά, που φθάνουν ως την Αίγινα. Διεκδικούν ακόμα και τη Θεσσαλονίκη! Το Κυπριακό ζήτημα, καρκινοβατεί. Ασπίδα μας η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλιώς θα μας δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα.
Το αιματοκύλισμα στη Μέση Ανατολή, τελειωμό δεν έχει. Οι αυτοαποκαλούμενες Μεγάλες Δυνάμεις, ούτε καν συγκινούνται, από το δράμα των αθώων. Δεν βλέπουν τίποτα πέραν από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Κι όταν χορεύουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια. Οι λαοί, γίνονται πυρά στη διαμάχη τους, για εδαφικές επιρροές. Μεγάλα αντικρουόμενα συμφέροντα. Τραγικές φιγούρες. Άδικο αίμα. Όλα τούτα δεν μας αφήνουν ανεπηρέαστους. Το μεταναστευτικό, πήρε απρόσμενες και επικίνδυνες διαστάσεις. Η Ελλάδα πρώτη στο μέτωπο πυρός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην Αφρική άλλο καζάνι βράζει. Κι από εκεί περιμένουμε μετανάστες, καθώς άρχισαν να καταφθάνουν στην Κρήτη. Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης, χαροπαλεύουν με τα Μνημόνια και τη φτώχεια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κλονίζεται ανησυχητικά. Πλήγμα εις βάρος του το περιβόητο BREXIT. Πολλά μέλη της Ε.Ε. σηκώνουν παντιέρα κατά της Γερμανίας ή διογκώνουν ανησυχητικά το ακροδεξιό τους ρεύμα. Πολύ ανησυχητικά φαινόμενα. Και κανείς δεν αμφιβάλλει, πως μας επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα. Η Ρωσία κατά της Αμερικής. Η Αμερική υπονομεύει την Ε.Ε. για λόγους οικονομικούς. Τούρκοι, Ρώσοι. Αμερικάνοι, Τζιχαντιστές, σε αγώνα δρόμου, ποιος θα πρωτοβάλει χέρι στα πετρέλαια.
Ναι φίλε μου είμαι απαισιόδοξος, γιατί όλα καταρρέουν γύρω μας. Όλα υποβαθμίζονται. Όλα αποσαθρώνονται. Όλα και χωρίς από πουθενά, να αντλώ λίγη ελπίδα για το αύριο.
Του Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου
