«Υπέρ πάντων τη σιωπή αγάπησον…» Είπε και κάποιος Άγιος πατέρας, νομίζω ο Ισαάκ ο Σύρος. Και σίγουρα θα είπαν κι άλλα, λόγιοι και σοφοί γι αυτήν τη σιωπή που δεν τη συναντάς πλέον πουθενά.
Είναι η εποχή της πολυλογίας, της βαβούρας, της ζαλάδας, του …αλαλούμ.
Ραδιόφωνα ωρύονται, τηλεοράσεις βοούν, πολιτικοί και δημοσιογράφοι στα …παράθυρα που μιλάνε όλοι μαζί και κανένας δεν ακούει κανέναν.
Φωνάζει ο συντονιστής δημοσιογράφος και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες, να βάλει τάξη στην κουβέντα και να κρατήσει σ` ένα επίπεδο τη συζήτηση. Αλλά μάταια. «Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη» λέει ο σοφός λαός. Οι συζητητές είναι πολλοί και εξαγριωμένοι και εξοργισμένοι και αδικημένοι και αλλόφρονες.
Δεν ξέρω αν αποκομίζει κάτι ο ακροατής ή ο τηλεθεατής απ` όλη αυτή την φασαρία.
Αλλά και στους δρόμους και στα πάρκα και στις πλατείες και στις καφετέριες και παντού, επικρατεί μια αναστάτωση στις παρέες. Ποιος θα μιλήσει πρώτος, ποιος θα πει τα περισσότερα, ποιος θα …κατατροπώσει τους άλλους της παρέας, να καταπιούν τη γλώσσα τους και να ακούγεται μόνο αυτός. Ο πιο βροντόφωνος, ο πιο πολυλογάς, ο πιο θρασύς. Ο άλλος ο πιο ολιγόλογος, ο ηπίων τόνων, που δεν υψώνει φωνή, που σέβεται το συνομιλητή του, που έχει τακτ και ευγένεια, άφησέ τον αυτόν μπορεί να περιμένει, να προλάβουν οι άλλοι, που «δεν βρέχεται η γλώσσα τους» που λέει πάλι ο λαός. Σας έχει τύχει φίλοι μου, κάποιος τόσο πολυλογάς -πολυλογού στην προκειμένη περίπτωση- που να μη σταυρώσεις κουβέντα όλη τη βραδιά;
Φαντάζομαι ναι. Εγώ κάποια μέρα που δέχτηκα μια επίσκεψη στο σπίτι μου τρελάθηκα.
Μου ερχόταν να πάρω φόρα και να τρέχω, ή να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, ή να πέσω απ` το μπαλκόνι να …γλιτώσω.
Δεν ήξερα τι να κάνω, κούμπωνα και ξεκούμπωνα το πουκάμισό μου για να εκτονωθώ, ζητούσα συγγνώμην και πήγαινα στην κουζίνα και έπινα νερό, έβγαινα στο πίσω μπαλκόνι και έπαιρνα βαθιές ανάσες για να κατέβει η …πίεσή μου, κάθε μία ώρα κατάπινα και ένα …ηρεμιστικό.
Γονάτιζα στα εικονίσματα… «Έλεος Παναγία μου, ας …μπλοκάρει για λίγο αυτή η γλώσσα».
Πώς χωράνε ένα εκατομμύριο κουβέντες σε ένα δευτερόλεπτο αλήθεια!
Κι όμως χώρεσαν. Έκανα κι εγώ κάτι χλιαρές προσπάθειες να πω κάτι, για να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου σ` εκείνον το χώρο, αλλά μάταια, πνιγόταν η φωνή μου στο ξεκίνημά της. Κάποια στιγμή παραιτήθηκα απ` την προσπάθεια και με πήρε… ο ύπνος. Λυτρώθηκα.
Σας φαίνονται λιγάκι αστεία και υπερβολικά συνάνθρωποι όλα ετούτα, ναι είναι. Τα τραβάω λιγάκι, αλλά πιστέψτε με όλα αυτά έχουν τη βάση τους στην αλήθεια.
Ποιος δεν θα ήθελε να έχει έναν ήπιο συνομιλητή απέναντί του, να γίνεται μια ήρεμη συζήτηση, μια ανταλλαγή απόψεων, να ακούει τι του λες, να ακούς τι σου λέει και να κυλάει όμορφα η ώρα; Τώρα θα μου πείτε «εσύ που τα γράφεις αυτά, τα τηρείς;»
Ε, γυναίκα είμαι κι εγώ βρε παιδιά, όλο και κάτι παραπάνω θα λέω. Το φύλο μου φημίζεται για την πολυλογία, μόνο να μην το παρακάνω κι εγώ και ρίξω κανέναν κάτω. Προσέχω πολύ το ίδιο σας συνιστώ να κάνετε και εσείς.
Η εποχή μας πέρα απ` τη βαβούρα και το αλαλούμ χαρακτηρίζεται και απ` τη βωμολοχία.
Μέσα στις δέκα κουβέντες οι εννέα είναι να βουλώνεις τ` αυτιά σου. Βάζουν «μπιπ» στην τηλεόραση απανωτά πολλές φορές σε διάφορες συζητήσεις. Μας… προστατεύουν ας πούμε. Όμως ποιος θα μας προστατεύσει απ` αυτά που ακούγονται στους δρόμους, στις πλατείες, στα διάφορα μαγαζιά που κατακλύζονται από νέους.
Γιατί παιδιά μου, τι όμορφο βρίσκετε σ` αυτού του είδους τις εκφράσεις;
Τι είναι αυτό …απελευθέρωση;
Τώρα εσείς σπουδάζετε, μορφώνεστε, καλλιεργείστε πολύ περισσότερο απ` τις προηγούμενες γενιές. Συμφωνούν αυτά με ένα στόμα …οχετό; Για να μη χρησιμοποιήσω κάποια άλλη λέξη και φανώ «δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει».
Η ευπρέπεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, κατά την ταπεινή μου άποψη. Ευπρέπεια στην εμφάνιση, στο λόγο, στη συμπεριφορά μας γενικότερα.
* Από την Καλλίτσα Γκουράβα- Δικτά
Η Καλλίτσα Γκουράβα – Δικτά είναι Λογοτέχνις, συγγραφέας
