''Κάποτε μαζευόμασταν όλοι γράφει ο Γιάννης Πανούσης. Γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι/ες, συμπέθεροι, παιδιά, εγγόνια, νονοί, κουμπάροι.
Ύστερα άρχισαν να απουσιάζουν ορισμένοι. Μερικοί για πάντα, άλλοι λόγω ‘’ανειλημμένων υποχρεώσεων’’.
Τώρα γεμίζουμε τη γαλοπούλα με νοσταλγία και βάζουμε γαρνιτούρα τις διαψεύσεις της ζωής μας.
Η μοναξιά της μεγαλούπολης, θα πουν κάποιοι. Η υπαρξιακή αγωνία και η ψυχική κόπωση, θα πουν άλλοι.
Διαφωνίες, φιλοδοξίες, πολιτικές αποστασιοποιήσεις, παρεξηγήσεις, θα πουν οι περισσότεροι. Ίσως...
Αυτό που μοιάζει όμως βέβαιο είναι ότι δεν είμαστε πλέον οι ίδιοι, ότι δεν περιμένουμε οι περισσότεροι να μας φωτίσει το Λαμπρό Άστρο, ούτε η Πρωτοχρονιά, ούτε η [όποια] Πρώτη Φορά, γιατί έχουμε συνειδητοποιήσει ότι the day after θα έχουμε γίνει χειρότεροι από σήμερα.
Γίναμε [ή μας κάνανε] έτσι. Απαθείς για το μέλλον, εμπαθείς για το παρελθόν, εγωπαθείς για το τώρα.
Μόνοι κι απομονωμένοι [ως πρόσωπα κι ως χώρα], δίχως ελπίδα, αχτίδα, πυξίδα, άλλοι περιμένουμε τους Μάγους, αν δεν έχασαν το δρόμο, άλλοι τους Βαρβάρους για να μας δώσουν μια κάποια λύση'', καταλήγει ο ακαδημαϊκός δάσκαλος.
Στο επίμαχο σημείο ''μοιάζει βέβαιο, ότι δεν είμαστε πλέον οι ίδιοι'' δεν θα συμφωνήσω.
Ξέρετε, ίδιοι, είμαστ' κι εμείς οι λίγοι κι απροσάρμοστοι με το σύστημα. [Γραφικούς δεν μας λέγατε τότε γιατί αποδοκιμάζαμε συλλήβδην όλους τους λεβέντες κι εκλεκτούς αντάμα της συντριπτικής πλειοψηφίας; Θυμάστε φαντάζομαι τα 45άρια στους πρωταίτιους του ''οικονομικού θαύματος'' (χρηματιστήριο!) αλλά και κάτι 37άρια στους συνεχιστές του ναυαγίου! Γραφικοί δεν θεωρούμαστε και σήμερα απέναντι όντες στην ευρωπαϊκή ασφυξία, αυτή που η ''πλειοψηφία'' την βαφτίζει ασφάλεια;].
Ίδιοι κι απαράλλακτοι είναι οι ''μένοντες ευρώπη'' στην Αποικία της δηλαδή την Ελλάδα. Ίδιοι και οι φεύγοντες, δηλαδή μένοντες Ευρώπη (σύμπασα σχεδόν η κυβερνώσα - κοινοβουλευτική αριστερά).
Μήπως σας μπέρδεψα λίγο; Θα προσπαθήσω να γίνω σαφέστερος
Οι κυβερνήσεις πέφτανε μα η αγάπη μένει... για το σύστημα ντε.
Η ωραία κοιμωμένη απολάμβανε κι απολαμβάνει τον ύπνο της πάνω σ' ένα βουνό απο ψέμματα, υποσχέσεις και δανεικά.
Συνήθως τα χρώματα άλλαζαν. Ούκ ολίγοι μικροί πρρωταγωνιστές της χούντας τί νομίζετε με την πτώση της, τάβαψαν μαύρα ;όχι βέβαια, έσπευσεν ο Μανωλιός κ τάβαψεν αλλιώς.
Ετσι φτάσαμε ως εδώ και καταντήσαμε περιζήτητοι ζήτουλες, δίχως, παρά το προχωρημένο της σήψης να καταλάβουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει και τι ακριβώς θέλουμε .
Πολλά σπίτια γειτνιάζουν μ΄ακάλυπτους κι ερημόσπιτα. Παλιά μας τέχνη κόσκινο, γιατί να πάμε παραπέρα στον κάδο τα σκουπίδια κι εκεί καλά είναι. Δώσε δώσε όμως και τα σκουπίδια γίνονται βουνό.
Δικό μας είναι το σπίτι, τι πειράζει. . . Η άθλια εικόνα όμως, εμάς αφορά, όχι εκείνο. Το κουφάρι τι ανάγκη έχει;
Η "ΜΙΣΗ" ΒΟΥΛΗ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ ΓΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ" έγραψε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ το '12 ο
Γ. Κοντογιώργης.
Επίσης: "Το πολιτικό προσωπικό πρέπει να πονέσει για να καθαρθεί το πολιτικό σύστημα. Θα έλεγα ότι πρέπει να πάνε στη φυλακή όλοι οι πρωθυπουργοί της περιόδου του ευρώ. "
Τα χρόνια πέρασαν, το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας παραμένει ίδιο κι ατιμώρητο. Ίδιοι οι εντολοδόχοι ή τα παιδιά τους, ίδιοι και οι εντολείς οι ψηφοφόροι δηλαδή. Μόνον οι πρωταγωνιστές της πολιτικής τάξης αλλάζουν δηλαδή εναλλάσονται. . . . !!!!
Άν είπα τότε για μισή Βουλή έκανα λάθος, μούλεγε προχθές ο καθηγητής . Πλέον εννοώ και τους 300. Ξέρουν αυτοί γιατί.
«Πολιτικοί και υπάλληλοι πρέπει να αισθάνονται καυτή την ανάσα της κοινωνικής βούλησης και του πολίτη».
Όμως χρονιάρες μέρες τέτοια λόγια, άλλαξε κι ο χρόνος άλλωστε και πρέπει να κλείσουμε ευχάριστα και χρήσιμα. Δε χρειάζεται να γυρεύουμε εχθρούς γύρω μας, συνήθως είναι μέσα μας . Προχθές έμαθα απ τον Κ. Κόλμερ και μια χρήσιμη για τους ορειβάτες κλασική οδηγία:'' Όταν χάσεις το μονοπάτι, θυμίσου το τελευταίο σημάδι και γύρνα πίσω!'' ασφαλής και ζωντανός στο σπίτι σου.
Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα και μην ξεχνάμε να ρίχνουμε, όσα ανακυκλώνονται, στον γαλάζιο κάδο, τα υπόλοιπα στον πράσινο. Τα υπόλοιπα της πολικής ζωής του τόπου . αν δεν επιληφθεί κατά πως φαίνεται η Δικαιοσύνη, ας πάνε και τούτα γι' απόσυρση, στον κάδο της Ιστορίας. Aλλιώς ως ποίμνιο ας ψάχνουμε για καλύτερες συνθήκες αρμέγματος κ σφαγής.
Αλλοιώτικη χρονιά νάχουμε και λεύτερες πατρίδες ανα τον κόσμο.
Αντίο αμίγκος
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής και υπ. βουλευτής με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο
petran61@hotmail. com
