Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
…Λοιπόν, παίρνουμε ένα μπουκάλι κέτσαπ.
Το ανοίγουμε. Το φέρνουμε σε κάθετη θέση πάνω από τη μακαρονάδα που περιμένει από κάτω ανυπόμονα και αρχίζουμε και χτυπάμε ή να χτυπιόμαστε, αναλόγως, γιατί συνήθως η σάλτσα επειδή είναι παχύρευστη, δεν πέφτει. Χτυπάμε-χτυπάμε, τίποτα. Μετά βουτάμε το μπουκάλι, με το ένα χέρι από τον λαιμό, γιατί στο μεταξύ τα έχουμε πάρει και στο κρανίο που δεν… συνεργάζεται και με το άλλο χέρι αρχίζουμε να χτυπάμε τον πάτο του μπουκαλιού με πάθος. Κάποια στιγμή όλο και αρχίζει να αχνοφαίνεται στο στόμιο του μπουκαλιού μία ιδέα σάλτσας. Και εκεί που πια είμαστε έτοιμοι να σπάσουμε το μπουκάλι από τα νεύρα, χλάααπ κάνει μία, και ξεχύνεται από μέσα η κέτσαπ σε ποσότητες, κατακοκκινίζοντας την υπομονετική μακαρονάδα και χαλώντας και την ισορροπία της γεύσης. Γιατί, τόση πολλή που πέφτει δεν είναι πλέον «μακαρονάδα με κέτσαπ» αλλά «κέτσαπ με μακαρονάδα». Αυτό λοιπόν λέγεται «Ketchup effect». «Επίδραση κέτσαπ» κατά κυριολεξία στα ελληνικά αλλά, σε πιο ελεύθερη μετάφραση «το φαινόμενο κέτσαπ».
Αυτό ακριβώς, το «φαινόμενο κέτσαπ» έχουμε ζήσει το τελευταίο 15νθημερο με τις διαπραγματεύσεις.
Η Ελλάδα και απέναντι οι υπόλοιποι 18 του Γιουρογκρούπ, συν το ΔΝΤ, συν το ΕΚΤ, συν την Κομισιόν, έχουν το μπουκάλι της κέτσαπ και το κοπανάνε μετά μανίας, περιμένοντας να βγει η σάλτσα που θα περιχύσει τη μακαρονάδα από κάτω. ¨Όπου η «μακαρονάδα» εν προκειμένω, είναι η επιδίωξης για διατήρηση της συνοχής στην Ευρωζώνη, η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και το «ατύχημα» που θα μπορούσε να συμβεί σε αντίθετη περίπτωση τόσο για την Ελλάδα κυρίως, πρωτίστως και με καταλυτικές συνέπειες, όσο βεβαίως και για ευρύτερες οικονομικές συνέπειες οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν γενικότερη οικονομική αποσταθεροποίηση, έστω και παροδική.
Όπως φαίνεται, αν και δεν έχουμε ακόμη την τελική έκβαση οπότε πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί, μετά, από το τόσο πολύ «κοπάνημα» το μπουκαλιού, αχνοφαίνεται η άκρη της σάλτσας στο μπουκάλι, μετά το αίτημα που κατέθεσε χθες η ελληνική πλευρά και τώρα θα πρέπει να αναμένουμε αν τελικά θα ρεύσει άφθονη η σάλτσα να… πνίξει τη μακαρονάδα, σε ανύποπτο χρόνο.
Στο μεταξύ βεβαίως, προκειμένου να φθάσουμε ως εδώ, έχουμε χαθεί στη διατύπωση.
Διότι, εν τέλει, αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία 24ωρα, μετά την κάθετη και άκαμπτη στάση των εταίρων στα ελληνικά αιτήματα και μία αναπνοή πριν εκπνεύσει η προθεσμία και μας βγάλουν από την πρίζα, είναι ότι αναζητείται η σωστή διατύπωση. Αυτή δηλαδή, που θα διευκολύνει την ελληνική κυβέρνηση να κρατήσει τα προσχήματα και τη σχετική της ρητορεία στο εσωτερικό της ακροατήριο και παράλληλα να έρθει σε συμφωνία με τους δανειστές και εταίρους προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Παίζοντας με τις λέξεις λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε τελικά την πρότασή της.
Προηγήθηκαν, παρασκηνιακές συνεννοήσεις με τις Βρυξέλλες και όχι μόνον, προκειμένου να βρεθεί ένας τόπος διατύπωσης που θα εξυπηρετεί όλους και αναμένεται να αποφανθούν οι δανειστές, αν δέχονται ή σε τι ποσοστό δέχονται το συγκεκριμένο κείμενο.
Η ελληνική κυβέρνηση, έστειλε το αίτημα για «επέκταση της δανειακής σύμβασης» για έξι μήνες, μετά τη λήξη του υπάρχοντος προγράμματος στις 28 Φεβρουαρίου. Η χώρα μας δεσμεύεται να μην κάνει μονομερείς ενέργειες και να αποπληρώσει τις δόσεις που χρωστάει. Επίσης υπογραμμίζεται στο αίτημα ότι η κυβέρνηση δεν συζητάει το θέμα της μείωσης των συντάξεων, την αύξηση του ΦΠΑ ενώ δεν θα δεσμεύεται στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Το αίτημα θα εξεταστεί από το Euro Working Group και εφόσον δοθεί έγκριση θα επικυρωθεί από το Eurogroup.
Καλά όλα αυτά αλλά….
…Αλλά, αλλά, πώς να το κάνουμε; «Μνημόνιο» και «δανειακή σύμβαση» είναι ένα και το αυτό. Η Ελλάδα δεν δανείστηκε για να διευκολυνθεί. Τα χρήματα αποτελούν τον τρόπο για να εφαρμοστούν οι όροι οι οποίοι τέθηκαν, προκειμένου να μας τα δώσουν.
Το είπε, πολύ καθαρά-το είχε πει και πριν και μάλιστα είχε ζητήσει και… «έλεος»- ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όταν βγήκε από τη συνάντησή του με τον Α. Τσίπρα. Απλώς σε αυτές τις δηλώσεις του δεν ζήτησε «έλεος», κοίταξε κάπως να το «στρογγυλέψει» το πράγμα, για εθνικούς προφανώς και πολιτικούς σίγουρα λόγους, διότι βρισκόταν έξω από το Μαξίμου.
Είπε λοιπόν, μεταξύ άλλων: Έδωσα στον κ. Τσίπρα ένα αντίγραφο του νόμου για να δούμε πώς είναι αυτή η δανειακή σύμβαση η οποία παραπέμπει στο μνημόνιο και τις αξιολογήσεις. Από την αρχή έτσι συνέβαινε. Άρα το αίτημα που υποβάλλει η ελληνική κυβέρνηση εκ μέρους της χώρας για παράταση της δανειακής σύμβασης, είναι ένα αίτημα που πρέπει να οδηγήσει αυτόματα στη σύγκληση του Eurogroup, στην αποδοχή του αιτήματος και στην επανέναρξη της διαπραγμάτευσης επί της ουσίας”.
Τι είπε δηλαδή; Δύο πράγματα. Πρώτον ότι δανειακή σύμβαση και μνημόνιο είναι ένα και το αυτό και δεύτερον ότι κατά βάσιν η Κυβέρνηση με το αίτημα που υποβάλλει αποδέχεται εμμέσως αλλά σαφώς την παράταση του μνημονίου (παρότι προφανώς δεν θα το πει ποτέ), οπότε το Eurogroup, θα πρέπει να δεχθεί την πρόταση, αφού ούτως ή άλλως αυτός ζητούσε. Με άλλα λόγια δηλαδή ο Αλ. Τσίπρας έκανε όλες τις αναγκαίες υποχωρήσεις, τώρα πρέπει να κάνουν και αυτοί κάποιες για να τα βρουν, πάνω στον καμβά που οι δανειστές έχουν θέσει και επιβάλλουν.
Το ερώτημα είναι; Η σαφής διάθεση των δανειστών να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «παράδειγμα προς αποφυγήν» είναι ισχυρότερη των συμφερόντων που και οι ίδιοι έχουν από μία σταθερή Ευρωζώνη; Θα δείξει άμεσα.
Στάση αναμονής λοιπόν για το τελικό αποτέλεσμα του «Ketchup effect».
Γιατί στο τέλος, όλα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Η όποια διαπραγμάτευση, όσο «πυροτεχνήματα» και αν κατά την πορεία της εκτόξευσε στον πολιτικό ουρανό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα είναι ακριβώς αυτό, «πυροτέχνημα» αν δεν καταλήξει στην ουσία του πράγματος. Και εκεί θα κριθεί. Όχι μόνον για την Κυβέρνηση αλλά, το κυριότερο και κρισιμότερο, για τη χώρα.
