Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΜΕΝΑ αυτά τα τελεσίγραφα πολύ με αναστατώνουν… Από μικρό παιδί στις παρελάσεις, ανατρίχιαζα κάθε που ηχούσαν από τα μεγάφωνα της Λέσχης Αξιωματικών Λάρισας (όπως τα «βραχέα κύματα» - στο ραδιόφωνο και με παράσιτα…) τα εθνικά, πολεμικά μαγνητοφωνημένα μηνύματα και εκείνο το τελεσίγραφο που επέδωσε ο τότε πρεσβευτής της Ιταλίας Γκράτσι τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου στον πρωθυπουργό μας Γιάννη Μεταξά (με δύο νι αυτός, παρότι και δικτάτορας). Ανατριχίλα με έπιανε, από εθνική έπαρση ή και από φόβο. Ποιος δεν έβλεπε στο σινεμά μπότα και στολή γερμανική και δεν αναστατωνόταν…
ΑΥΤΗ τη φορά είχα να κάνω με διαφορετικά συναισθήματα (μεγάλος πια και στα βάσανα), με έπιασε το κάτι τι, ένα περίεργο, με το άκουσμα του γερμανικού «νάιν» στο αίτημα της Ελλάδος και του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για συμβιβαστική λύση, δίχως μνημόνια, τρόικα και λιτότητα. Να ανασάνουμε σαν λαός βρε αδελφέ. Αλλά, στο σχέδιο και την επιθυμία μας για άρση του αδιεξόδου, το βράδυ της περασμένης Τρίτης στο Eurogroup, έπεσε «γερμανική βόμβα» και σκόρπισε τις προσδοκίες της ελληνικής κυβέρνησης, που ... κατάπιε τον τσαμπουκά της και άρχισε το κατενάτσιο, προς εξεύρεση άλλης λύσης και σχεδίου που θα μας πλήττουν όσο το δυνατόν λιγότερο…
ΣΤΗΝ αρχή απογοητεύτηκα, φοβήθηκα, με έπιασε το απαισιόδοξο. Όμως μου πέρασε ξαφνικά από το μυαλό το οχυρό Ρούπελ! Άκου πράγματα… εν έτει 2015! Να σκέφτομαι τώρα, πώς πολέμησαν τότε, για πολλές ημέρες, απέναντι στα πάντσερ των Ναζιστών, ματωμένοι, κατάκοποι και πώς βγήκαν μέσα από τους καπνούς των δακρυγόνων, οι ηρωικοί Έλληνες φαντάροι με τον διοικητή τους τον Στέφανο Στρατηγό, λαβωμένο και υποβασταζόμενο από τον Κώστα Πρέκα, ο οποίος προηγουμένως ούρλιαζε μέσα από το πολυβολείο: «Τα οχυρά δεν παραδίδονται ρεεεεε… τα οχυρά καταλαμβάνονται!».
ΚΑΠΩΣ με «ανατρίχιασε» προχθές και ο Πάνος ο Καμμένος. Με τις απειλές του, ότι σε περίπτωση που δεν… «θα γίνουμε Κούγκι!» Είχε προηγηθεί ο (προσοχή διορθωτή εγώ τον θέλω με διπλό νι, όπως όλοι οι Γιάννηδες) Βαρουφάκης, που τόλμησε όχι μόνο να πάει ξεκούμπωτος, τσαλακωμένος και με τα πουκάμισα απόξω, αλλά να τους τα πει και χύμα και τσουβαλάτα, των τοκογλύφων, των κρύων και ξενέρωτων, πλην όμως …ματσωμένων Γερμανών. Θα πείτε και τι κατάφερε; Να με κάνει εθνικά υπερήφανο, κι ας είναι έστω και για μια βδομάδα!
ΔΕΝ βάζω χέρι στη φωτιά, αλλά μού δημιουργείται η αίσθηση ότι τουλάχιστον οι 80 στους εκατό από εμάς, πολύ τον γουστάρουν αυτόν τον τσαμπουκά. Τον προτιμούν από το να στέκονται πέντε χρόνια τώρα στα …τέσσερα και οι δανειστές να μην χορταίνουν. Γιατί νομίζετε βγήκε ο Τσίπρας, που πέντε χρόνια πριν, όλοι οι Συριζαίοι μαζί δεν θα γέμιζαν ένα Αλκαζάρ; Είπε αυτό που μας ταίριαζε εθνικά, σε υπέρτατο βαθμό ο άνθρωπος. «Ράους!» και πάλι «ράους!». Και ό,τι βγει…
