Το πολιτειακό ζήτημα της χώρας έχει λυθεί από το 1974, αλλά η αίγλη που ασκούν οι γαλαζοαίματοι καλά κρατεί. Αφήστε που μπερδευόμαστε να δημιουργήσουμε αμέσως τον συνειρμό των ονομάτων παππού-εγγονού. Αλέξανδρο; Μα τον παππού τον έλεγαν Αλέκο, σκεφτόμαστε κι αμέσως μονολογούμε… σωστά, σωστά…
Και να ήταν μόνο αυτό. Ενώ πάμε στην εκκλησία όλο και λιγότερο προσκαλούμε τα παιδιά μας να έρθουν στο τραπέζι με κάθε επισημότητα, χρησιμοποιώντας τα βαφτιστικά ονόματα των αγίων τους: «Ιωάννη, έλα σε παρακαλώ να φάμε, σου έψησα το αγαπημένο σου σουφλέ» ή να εξασκηθούν στη μουσική «Δημήτριε, κάνε τα μαθήματά σου στο Όμποε» (πνευστό μουσικό όργανο είναι αυτό). Μπορεί να μην γνωρίζουμε τίποτα για το βίο των αγίων, των οποίων τιμούν το όνομα, μπορεί ακόμα να μην αποδεχόμαστε καν την αγιότητά τους, αλλά το όνομά τους βγαίνει από το στόμα μας σαν να απευθυνόμασταν στον… Παντοκράτορα! Λες κι αν φωνάξουμε «Γιαννάκη, έλα να φάμε ό,τι μαγείρεψα» ή «Μήτσο, παίξε αυτό το… κλαρίνο» θα κατρακυλήσουμε με τη μία τις κοινωνικές βαθμίδες ως τον πάτο.
Μπορεί ο Αλέξανδρός μας να φοβάται τα αιχμηρά αντικείμενα και κυρίως τα μαχαίρια, αλλά στο μυαλό μας όλο γόρδιους δεσμούς λύνει κατεβάζοντας το σπαθί με δύναμη ασανσέρ που έχει χάσει τα φρένα! Μπορεί o Κωνσταντίνος μας να είναι ένα συνεσταλμένο, ευγενικό παιδάκι, το οποίο στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, αλλά εμείς το φανταζόμαστε να νικάει σε μάχες και να σκοτώνει αβέρτα (ακόμα και τον γιο και τη γυναίκα του, όπως έκανε ο συνονόματός του, ο Μέγας). Λεπτομέρειες.
Τι συμβαίνει; Τίποτα ιδιαίτερο και όλα μαζί. Δηλαδή μια κανονικότητα, κάτι το φυσιολογικό εκδηλώνεται κι εδώ, αν και πολλές φορές γίνεται ασυνείδητα, που απλώς μας ξεφεύγει. Αν αποφύγουμε την ορολογία της ψυχολογίας για να αυξήσουμε την κατανόηση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσπαθούμε με το επίσημο όνομα να προσδώσουμε τις ιδιότητες του τιμώμενου προσώπου στο παιδί μας. Του Μεγάλου Αλεξάνδρου για παράδειγμα στο μικρό μας Αλέκο. Να ντύσουμε με τα εντυπωσιακά στοιχεία των προγόνων (θάρρος, δόξα, φήμη, ανδρεία) την ταυτότητα του επιγόνου μας. Όσο είναι μικρό το παιδί αυτό μπορεί να φαντάζει ευσεβής πόθος (που ξέρεις ο μικρός Αλέκος μπορεί να φτάσει και πέρα από τις Ινδίες) αλλά η στατιστική είναι αμείλικτη. Μάλλον ο δικός μας Αλέξανδρος θα σερβίρει ποτά σε μπαρ. Αφήστε που, όπως πάμε, πιθανότερο είναι να ξαναπλένει πιάτα στην «Αστόρια» της Ν. Υόρκης. Όσο για τον μικρό Ιωάννη που τρελαίνεται να βρίζει, έχει κάνει τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο να κλείνει τα αυτιά του στις αγιογραφίες και τον Άγιο Δημήτριο τον μυροβλύτη να δραπετεύει από το εικονοστάσι του στο δωμάτιο του προστατευόμενου μικρού Δημητρίου, που πλένεται κάθε Πάσχα!
Ψάχνουμε, λοιπόν, τρόπους, παρακαμπτήριους δρόμους φυσικά, αφού το κανονικό μονοπάτι της προσπάθειας, του κόπου και του κάματου είναι και δύσκολο και απίστευτα μακρύ να δείξουμε στους άλλους (μέσω των παιδιών μας που δε φταίνε σε τίποτα) ότι τα γονίδιά μας δεν είναι της σειράς, οι απόγονοί μας είναι ξεχωριστοί. Λες και αν τον Χατζηδάκη τον φώναζαν Εμμανουήλ και δεν είχε ταλέντο θα τον γνώριζε κανείς άλλος εκτός από τη μάνα του. Με το ταπεινό «Μάνος» κατέκτησε τον κόσμο ο άνθρωπος. Για προσπαθήστε να φανταστείτε τον Μίκη (τον Θεοδωράκη) να ξεκινά σήμερα στο Voice του Σκάι. H Παπαρίζου θα του άλλαζε με τη μία το όνομα. Άκου εκεί «Μίκης»! Που πας άνθρωπέ μου; Ούτε βήμα δεν θα κάνεις! Όντως ούτε βήμα δεν έκανε ο γίγαντας Μίκης, μέσα θα έπεφτε!
Με το «Αλέκος» ο Αλεξανδράκης μεσουράνησε στον κινηματογράφο, με το «Μάνος» ο Κατράκης στο θέατρο, με το «Νίκος» κι όχι το «Νικόλαος» ο Γκάτσος έπιασε χώρο στην καρδιά μας. Εδώ δεν ισχύει «Το ράσο κάνει τον παπά», αλλά το αντίθετο. Η ουσία δίνει τιμή στο περιτύλιγμα. Ας τη φωνάζουμε Ελευθερία την κορούλα και όχι Ρία, αν τη μεγαλώσαμε μέσα στους συμβιβασμούς και τις ανασφάλειες δε θα εμπνεύσει κανέναν, άσε που έχει και 8% πιθανότητες να ψηφίσει Χρυσή Αυγή (κάπου εκεί είναι τα ποσοστά του κόμματος στο εκλογικό σώμα). Δεν τη σώζει την Ευφροσύνη το όνομά της από παράλογους ισχυρισμούς και αστήριχτες αιτιάσεις, αν όλο σε θεωρίες συνωμοσίας πιστεύει, ενώ το μόνο που θα διαβάζει από τις εφημερίδες είναι τα ζώδια! Οπότε Έφη και πάλι Έφη, τουλάχιστον θα γλυτώσουμε και το οξύμωρο.
Το ίδιο συμβαίνει, τέλος, και με το συμπλήρωμα επιστημονικού τίτλου στην αρχή ή στο τέλος των ονομάτων. Και να το Dr. ή Δρ. (Διδάκτορας) στην αρχή ή το Ph.D (το ίδιο σημαίνει) στο τέλος. Λες και η μπούρδα (με το συμπάθιο), η βλακεία, άντε πιο κόσμια ο αντεπιστημονικός λόγος θα αποκτήσει αξία επειδή ντύνεται ο φορέας του με τα ακαδημαϊκά του προσόντα. Αν το επιχείρημα δεν είναι από μόνο του δυνατό, στηριγμένο στη βιβλιογραφία κανένα φανταχτερό ρούχο δε μπορεί να καλύψει το σκευρωμένο σώμα. Αν δε μελετάς κάθε μέρα, δεν σε σώζει το (όποιο) διδακτορικό της εικοσαετίας.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ή θα τον ντύσουμε με ό,τι του αξίζει (έστω φτωχικά αν το βασίλειό του είναι μικρό) ή θα αποφύγουμε να τον ανεβάσουμε στην εξέδρα για να εκτεθεί. Γιατί στην τελευταία περίπτωση δεν θα τον θαυμάσουν αλλά θα τον περιγελάσουν και θα τον χλευάσουν όλοι. Κρίμα για έναν…. βασιλιά, στην τελική!
-«Μήτσο, τέλειωνε με το άρθρο, φεύγουμε!».
Τα παιδιά με τις μοτοσικλέτες. Για μένα είναι….
Δημήτρης Παπαχατζόπουλος
