Από τον Μιλτιάδη Γ. Δεληχά
«Οι Έλληνες πρέπει κάποια στιγμή
να αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες»
Ντανιέλ Κον Μπετίτ
Με την παραπάνω ρήση, ο αποδεδειγμένα φιλέλληνας πρώην Επικεφαλής των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, στηλίτευε τη στάση μας απέναντι στην επέμβαση στη Βοσνία, τότε που αντίθετα με την υπόλοιπη Ευρώπη, υποστηρίζαμε τους «ομόδοξους» και «αδερφούς» Σέρβους. Η τελική κατάληξη ήταν η Σερβία να προστρέχει να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να «ανταμείβει» την αμετροεπή υποστήριξή μας, με την αναγνώριση του σκοπιανού προτεκτοράτου ως (σκέτο) «Μακεδονία»… Ήταν ένα ακόμα φιάσκο της νεοελληνικής πολιτικής που μονίμως επηρεάζεται από συναισθηματισμούς κι εμμονές. Μιας πολιτικής φτηνής και κοντόφθαλμης, πλούσιας σε συνθηματολογία, λαϊκισμό, και πατριδοκαπηλία. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τα ογκώδη συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και το… ασφαλιστικό. Αρκεί να θυμηθούμε το Κυπριακό, όταν παλαιότερα «μας χάριζαν μια πολυκατοικία και μας έπαιρναν το ρετιρέ» ενώ σήμερα διεκδικούμε την ιδιοκτησία των υπολοίπων «ορόφων»… Να θυμηθούμε τις επικλήσεις των ακροδεξιών για βοήθεια από τον πρώην πράκτορα της KGB Πούτιν, να θυμηθούμε τη βοήθεια που παρείχαν οι Ρώσοι στην Κύπρο με τους πυραύλους S-300 που τελικά κατέληξαν στην Κρήτη ή τις «εγγυήσεις» που της έδωσαν για να απειλήσει τους εταίρους της φτάνοντας στο χείλος της χρεοκοπίας;
Σήμερα ακόμα και οι νότιοι εταίροι μας μαζί με την Ιρλανδία που τόσες φορές οι πολιτικοί μας επικαλούνταν ως «ομοιοπαθείς» στην κρίση, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της χώρας μας ως κάτι το διαφορετικό, δεδομένου ότι ολοκληρώσαμε το πρόγραμμα των υπογραφεισών μεταρρυθμίσεων... Η εθνική μας μοναξιά σε όλο της το μεγαλείο ανακυκλώνει την αυτοκαταστροφική μας εσωστρέφεια, τολμώντας ταυτόχρονα να προβάλλει ως μέρος της λύσης του ευρωπαϊκού οικονομικού προβλήματος της λιτότητας. Μετάβαση δηλαδή, από το μερικό στο συλλογικό αφού πλέον «λεφτά δεν υπάρχουν»…
Έχει πολύ εύστοχα ειπωθεί πως «η Ελλάδα έδωσε στην Ευρώπη το φώς κι εκείνη της έδωσε τον ηλεκτρισμό». Σε αυτόν τον πολιτισμό ανήκουμε, σε αυτόν που στηρίζεται στη δημοκρατία και τον ορθολογισμό. Κι αν είναι κάτι το οποίο ο ορθολογισμός διεκδικεί είναι η διόρθωση και η αναθεώρηση των πραγμάτων μέσα από την εμπειρία και την επιστημονική τεκμηρίωση. Και η εμπειρία διδάσκει ότι τα επαναλαμβανόμενα λάθη, στατιστικά οδηγούν σε ατύχημα. Και το ατύχημα που μπορεί σήμερα να συμβεί είναι να απομακρυνθούμε ακόμα περισσότερο από τις ευρωπαϊκές δομές οι οποίες μας στήριξαν ενόσω οι δικοί μας πολιτικοί χρησιμοποιούν a la carte, κοροϊδεύοντας ταυτόχρονα λαό και τρόϊκα.
Η παραλίγο άτακτη χρεοκοπία, ανέδειξε περίτρανα ότι η νεοελληνική πολιτική, επί δεκαετίες κινήθηκε πολύ χαμηλότερα από τα αποδεκτά επίπεδα του εφικτού, σε επίπεδο κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Ας μη συνεχίζουν το ίδιο και οι νεοεκλεγέντες κι ας ξεπεράσουν το σύνδρομο της κωλοτούμπας. Ας την μετονομάσουν «προσαρμογή», πολύ σύντομα θα ξεχαστεί, αριστερά και δεξιά. Δεν χρειαζόμαστε ένα ακόμα πρόβλημα με ονοματολογίες. Ας το πούνε «μεταστροφή» κι ας είναι παράταση, μπορεί να προτείνει μια λέξη ο Ζουράρις. Το να αποτελούμε μονίμως την εξαίρεση, το πρόβλημα και το θέμα συζήτησης στην ευρωπαϊκή οικογένεια, συνιστά μια πολιτική φρενίτιδα η οποία πρέπει να σταματήσει, ακόμα και τώρα που η Ευρώπη αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων...
Ο Δρ. Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι στέλεχος της πολιτικής κίνησης «Ευρώπη-Οικολογία» που συνεργάζεται με «Το Ποτάμι»
