-«Νάτοι οι λεγάμενοι... Κοιτάτε περπάτημα! Αγέρωχοι, φουσκωμένοι, χορτάτοι, με τις τσέπες γεμάτες…»
Ο γιος της έκανε να την προλάβει:
-«Άσε ρε μάνα, κάτσε τώρα κι εσύ, πού τα ξέρεις αυτά να μην μιλάς…».
ΑΠΕΝΑΝΤΙ τους, στο κρατικό κανάλι, τα 40 παλικάρια από την Λεβαδιά, που λέει και το άσμα, κατέβαιναν τον κυκλικό δρόμο του Προεδρικού Μεγάρου, οι περισσότεροι με το ένα χέρι στην τσέπη, άλλοι και με τα δύο, όπως κάνουν τη βόλτα τους μάγκες και διανοούμενοι, μπροστά από τα καφέ του Κολωνακίου. Μόλις είχε ολοκληρωθεί ο κυβερνητικός ανασχηματισμός και τα καινούργια πολιτικά πρόσωπα, κυρίως οι νέοι υπουργοί, στέκονταν στα μικρόφωνα των τηλεοπτικών συνεργείων για να κάνουν δηλώσεις. Να τους μάθει κι ο κόσμος που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους τους πιο πολλούς… Η κυρα-γιώργαινα, βασανισμένη απ’ τη ζωή από τα πολύ μικρά της, σιγά μην έραβε το στόμα:
-Και δεν μου λες γιόκα μου, αυτό το κοριτσάκι θα μας κυβερνήσει; Αυτό το κοριτσάκι θα μας σώσει, που δεν τα κατάφερε ο άλλος ο κουστουμαρισμένος με το μαντιλάκι, ολόκληρος καθηγητής;
-Δεν ξέρεις μάνα εσύ. Άσε, μη μιλάς… Ιδιαιτέρα την είχε. Πτυχίο Νομικής έχει η κοπέλα, χώρια που έχει μεταπτυχιακά και διδακτορικά ένα σωρό…
-Μωρέ παλικάρι ‘μ, πόσο χρονών είναι το κορίτσι; Πότε δούλεψε το καημένο;
-31 μάνα, αλλά για να τη βάλει υπουργό Εργασίας, θα είναι γάτα. Θα πιάνει πουλιά στον αέρα…
ΤΟΥ γέρου όμως δεν του βάζεις μυαλό. Γράμματα μπορεί να μην έμαθε, τα έπαιρναν στο χωράφι τότε τα παιδιά, σιγά μην τα έστελναν σχολείο, αλλά της γερόντισσας το μάτι έκοβε:
-«Και ο άλλος; Να αυτός που όταν μιλάει ποτέ δεν τον καταλαβαίνω... Είναι κουβέντα αυτή που είπε ότι βρισκόμαστε σε κατοχή; Μωρέ αυτοί θα μας σώσουν;».
ΗΘΕΛΕ να το κλείσει την κουβέντα ο κανακάρης της και όπως πάντα, κρυφοσυριζαίος τώρα αλλά προσεκτικός, σήκωσε τη φωνή:
-«Έλα τώρα μάνα, άσε να δούμε τι θα κάνουν κι αυτοί. Κοίτα να παίρνεις τη συνταξούλα σου, φάε τα χαπάκια σου και άστα σε μας τα πολιτικά…».
Η ΓΥΝΑΙΚΑ σηκώθηκε από τον καναπέ, στηρίχθηκε με το τρεμάμενο χέρι στο μπαστούνι της και σβαρνίζοντας τα 80 χρόνια της, έστριψε στην κρεβατοκάμαρα. Άνοιξε το τελευταίο ράφι και βγήκε με ένα βιβλιάριο τραπέζης στο χέρι:
-Άκου να σου πω γιόκα μου. Του πατέρα σου του μακαρίτη τη σύνταξη την έκοψαν τελείως. Σαράντα χρόνια δούλευε σκληρά, να μας φροντίζει, να σπουδάσετε, με το γκαζούλι σας διάβαζα, ξέρεις πόσα του κράτησε το ταμείο... Τη δική μου τη σύνταξη, την έφτασαν στο μισό. Όλοι τους. Αλλά περισσότερο ετούτος ο Κατρούγκαλος, που μας φόρτωσε τώρα την κοπελιά. Μόνο για φάρμακα φτάνουν πια και πάλι όσα θέλουν μας δίνουν αυτοί. Αυτός με το μαντιλάκι έχει κλέψει τους κόπους μας. Καθηγητής δεν είναι; Έχει γεμάτες τις τσέπες. Και αυτοί που είναι χορτάτοι, σίγουρα δεν μπορούν να μας σώσουν. Έτσι όπως τα κάνουν θα μας ξαναφέρουν τους προηγούμενους. Αυτούς που διώξαμε επειδή δεν περνούσαμε καλά. Να τα βράσω εγώ τα πτυχία τους. Ένσημα θέλω να έχουν. Ένσημα. Να ξέρουν από χωράφι. Να ξέρουν από δουλειά…
