Η μετέπειτα όμως ιστορία της ανθρωπότητας και η σύγχρονη πραγματικότητα της παρακμής, της ευτέλειας των αξιών τις τοποθετούν στον χώρο της ονειροφαντασίας και της χιμαιρικής διάστασης, στην εποχή των ανθρώπων, στον κόσμο των παραμυθιών.
Αν ξανακατέβαιναν στη Γη θα γίνονταν μάρτυρες αποτρόπαιων εγκλημάτων κατά του ανθρώπου με πρωταγωνιστές αδίστακτους λήσταρχους, με ή χωρίς γραβάτες (γιατί η γραβάτα μόνο κάνει τη διαφορά!) καμουφλαρισμένους με θεατρικές προσωπίδες, να οργανώνουν παράνομες επιδρομές, που βαπτίζονται με το όνομα της πολιτικής «νόμος και τάξη» καταδυναστεύοντας τις λαϊκές μάζες. Στο όνομα του ατομικού συμφέροντος και υπό την επήρεια του ποτού της εξουσίας σφαγιάζουν τα λαϊκά δικαιώματα, κατακρεουργούν και θυσιάζουν το τελειότερο ον του πλανήτη, τον άνθρωπο, στον βωμό της χρηματιστηριακής αξίας, «της αχορταγιάς του πλούτου και της πείνας της δόξας». Ενώ έχουν παραδοθεί στη μαγεία της φιλοπρωτίας, στις παγίδες της ιδιοτέλειας, διαπράττοντας ύβρη σαν άλλοι σοφόκλειοι Κρέοντες, αυτοαποκαλούνται, οι ιερόσυλοι, «μεσσίες», «φρουροί των δημοκρατικών θεσμών», αφού πρώτα τους έχουν καταλύσει.
Προσκυνημένοι κοτζαμπάσηδες, προδότες των ιδανικών ως βασανιστές με απίστευτη θηριωδία που παραπέμπει σε χιτλερική διαστροφή κυβέρνησαν, κυβερνούν και θα κυβερνούν αυτό τον τόπο, που γέννησε τη δημοκρατία, εξυπηρετώντας τα παγκόσμια συμφέροντα, φορείς και πολλαπλασιαστές της αδικίας, της οικονομικής ανισότητας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Είναι οι ίδιοι που θανάτωναν Σωκράτες, που φυλάκιζαν Κολοκοτρώνηδες, που παρέδωσαν γη και ύδωρ στους Γερμανούς κατακτητές, που έστελναν σε εκτελεστικά αποσπάσματα Μπελογιάννηδες, που δολοφονούσαν Λαμπράκηδες και εξόριζαν Ρίτσους και Θεοδωράκηδες...
Εκτός αν η διαφορά είναι τα μέσα!
«Ορμητήριο» των βρομερών ορέξεων, η Βουλή, ο ναός του Συντάγματος, που έχει ήδη καταργηθεί από την πλασματική πλειοψηφία, αποτέλεσμα ενός κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης εκλογικού νόμου και μετατρέπεται, ανάλογα με τις σκηνικές ανάγκες των ανόσιων έργων τους με τη βοήθεια των περιάκτων, σε πασαρέλα, σε καπηλειό «μες σε καπνούς και σε βρισιές», σε χώρο κρεοπωλείου, και δή πεζοδρομίου. Αν ακουστεί κάποια φωνή της λογικής χάνεται στη σιωπή….
Και οι νόμοι που στοχεύουν στην ευδαιμονία του συνόλου κατά τον Σωκράτη; Αν ίσχυαν θα ακούγονταν οι άνθρωποι. Επειδή όμως ουρλιάζουν τα θηρία, επιβάλλονται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου μη συντρεχόντων εκτάκτων αναγκών και oι νόμοι καταλύονται, αφού υλοποιούνται πριν την ψήφισή τους καταργώντας έτσι τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Ηθικοί αυτουργοί των ανοσιουργημάτων είναι οι απράγμονες πολίτες, που δεν έμαθαν να άρχονται. Αρκούνται στα επιφανειακά και δεν αναπτύσσουν ελεύθερη πρωτοβουλία. Καθηλώνονται στην αδράνεια και στην υποτέλεια, δέχονται παθητικά τις μάστιγες της διαφθοράς, την ανισότητα και τη χειραγώγηση, γιατί δεν έσβησαν το «εγώ» από την ταυτότητά τους ελπίζοντας στην προσωπική επιτυχία στη ζωή! Αν δεν εκριζώσουν το μοντέλο του φιλοτομαρισμού, θα παραμείνουν δεσμώτες του πλατωνικού σπηλαίου αντικρίζοντας τις σκιές των αντικειμένων, των σπασμένων εικόνων, και θα πιστεύουν πως είναι η πραγματική αλήθεια. Η λύση βρίσκεται στο μονόδρομο της παιδείας, που οδηγεί από το πνευματικό σκοτάδι, την αμάθεια, στη γνώση της αλήθειας: Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει αν ο καθένας αλλάξει τον εαυτό του, αποκτώντας συνείδηση του ελεύθερου ανθρώπου χωρίς φρούδες ελπίδες, που ενισχύουν κόμματα και χρώματα, με δρομοδείκτη το προπαιτούμενο του πολιτισμού, τη δικαιοσύνη, τη μητέρα όλων των αρετών. Αυτή είναι το ομορφότερο λουλούδι που ο σπόρος του δεν φύτρωσε ποτέ στη γη, γιατί η ολιγαρχία του πλούτου φρόντισε μεθοδευμένα να τον εξαφανίσει. Αν οι άνθρωποι βρουν τον χαμένο θησαυρό, αυτός θα εξαλείψει την άνιση κατανομή του πλούτου, την αιτία όλων των δεινών του κόσμου. Διαφορετικά θα δίνεται χώρος για να οργανώνουν ελεύθερα τα λημέρια τους οι ληστές, οι οποίοι, κάθε φορά που θα κινδυνεύει η παγκόσμια εξουσία, θα συνάπτουν συμμαχίες με τους λήσταρχους, για να στήνουν πολέμους βάζοντας τους μισούς φτωχούς να σκοτώνουν τους άλλους μισούς. Η εξουσία, η δύναμη του κακού, θα αλλάζει μόνο πρόσωπο και θα περνάει από λερά σε λερά χέρια και οι πολίτες… θα είναι μόνιμα αιχμάλωτοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μακάρι μελλοντικές γενιές ν’ αρχίζουν τα παραμύθια τους με τη φράση: Μια φορά κι έναν καιρό… ζούσαν και βασίλευαν λήσταρχοι που νόμιζαν ότι ήταν αθάνατοι….
* Η Αγαθή Μπρούζα είναι φιλόλογος
