Γράφει ο Α. Γκουρμετάκης
«ΠΑΡΑΤΑΣΗ» ή «αναμόρφωση»; Αυτή ήταν η διαφωνία που οδήγησε στη μη έκδοση κοινού ανακοινωθέντος, μετά το Eurogroup της περασμένης Τετάρτης... «Παράταση» (του μνημονίου ή του... προγράμματος, όπως το λένε πλέον) επέμειναν οι δανειστές... «Αναμόρφωση» ήταν η δική μας απαίτηση... Μετά, ανέλαβε ο Αλ. Τσίπρας στη συνάντηση της Πέμπτης με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ να παραπέμψει τις διαφορές σε τεχνικές επιτροπές, για να αναζητήσουν κοινό τόπο, καθότι, συμφωνίες με διπλά ονόματα δεν προβλέπονται, ώστε μ’ ένα «παράταση – αναμόρφωση» να ικανοποιηθούν όλες οι πλευρές... Την επομένη – χθες, δηλαδή – ο «Ριζοσπάστης» είχε τίτλο «Παιγνίδι με τις λέξεις της νέας συμφωνίας, για να κρύψουν την ουσία» και η «Εστία», «Χάνουμε το δάσος, η οικονομία αιμορραγεί, η Κυβέρνηση ασχολείται με λέξεις»... Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πάντως, δεν διέψευσε ότι οι λέξεις προκάλεσαν τη διαφωνία: «Η αναφορά σε «παράταση του προγράμματος» – επιβεβαίωσε το πρωί της Πέμπτης – «ήταν το στοιχείο εκείνο που εμπόδισε την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος, μετά τις συνομιλίες του Eurogroup»...
ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ λοιπόν; Κατάλαβαν λάθος οι Ευρωπαίοι ότι συμφωνούμε σε «παράταση» προγράμματος; Ή, μήπως καταλάβαμε λάθος εμείς, ότι συμφωνούν σε «αναμόρφωση»; Και τι είναι ακριβώς, όταν συμφωνείς στην εφαρμογή του 70% του «προγράμματος» που ως τώρα, όλοι (Ευρωπαίοι και Έλληνες) το ονομάζαμε μνημόνιο; Παράταση ή αναμόρφωση; Παράταση του 70%, με αναμόρφωση του υπολοίπου 30%, είναι 70% παράταση και 30% αναμόρφωση;... Δύσκολα πράγματα... Λέξεις, κλάσματα δεν υπάρχουν, ούτε δεκαδικός του «παράταση» προβλέπεται... Άσε που είναι μυστήριο το αν η «παράταση» αφορά σε «πρόγραμμα» ή «μνημόνιο»... Εξ ου και η αναζήτηση των λέξεων που θα ικανοποιήσουν όλες τις πλευρές, ώστε να μην φύγει κανένας ηττημένος... Γίνεται αυτό; Γίνεται... Μια ιστορική αναδρομή θα μας πείσει... Όχι στο τόσο μακρινό παρελθόν, αλλά στο νωπό 1983...
ΤΟ καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς λοιπόν, βρισκόμαστε ενάμιση μόλις χρόνο αφ’ ότου ανέλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την εξουσία... Έχει προεκλογικά υποσχεθεί «ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ» και «ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ», αλλά στις 15 Ιουλίου του 1983 πρέπει να ανακοινώσει στον λαό τη συμφωνία που έχει μόλις υπογράψει με τους Αμερικανούς για την παραμονή των βάσεων στη χώρα μας... Οι λέξεις αναλαμβάνουν να κάνουν το θαύμα τους: η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει τη συμφωνία παραμονής της βάσεων ως «συμφωνία απομάκρυνσης των βάσεων»! Είναι, υποστηρίζει χαρακτηριστικά, μια συμφωνία «που μπορεί να τερματιστεί μετά πέντε χρόνια, με έγγραφη ειδοποίηση οποιουδήποτε των μερών, η οποία (ειδοποίηση) θα πρέπει να δοθεί πέντε μήνες πριν από την ημερομηνία κατά την οποία θα λάβει χώρα ο τερματισμός της συμφωνίας»... Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ (κάνουν πως) πανηγυρίζουν, γιατί ο Ανδρέας υποτίθεται ότι τήρησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις... Τα κόμματα και οι εφημερίδες της Αριστεράς και της Δεξιάς τον καταγγέλλουν για την απάτη... Κι ο Χάρρυ Κλύνν γράφει την εποχή εκείνη το περίφημο σουξέ του «φεύγουν οι βάσεις που μένουν», χωρίς ωστόσο να προβλέψει τη διάρκεια της παραμονής τους... Καθότι, η «καταληκτική ημερομηνία» που προέβλεπε η τότε συμφωνία (πέντε έτη) με το ρητορικό τέχνασμα «μπορεί να τερματιστεί» και όχι «τερματίζεται οριστικά» οδήγησε στην παραμονή των βάσεων στη χώρα μας μέχρι και σήμερα!...
ΚΑΙ μετά τη συμφωνία με τους εταίρους λοιπόν, τι; Θα βρεθεί καλλιτέχνης που θα γράψει το «φεύγει το μνημόνιο που μένει»; Θα το διαπιστώσουμε σε βάθος χρόνου, γιατί όπως συνέβη και με το θέμα των βάσεων, οι αποφάσεις δεν κρίνονται σε real time... Αν και μια πρόγευση των διαφημιζομένων ως «αμοιβαίων» υποχωρήσεων, έχουμε ήδη λάβει: εμείς ξεχάσαμε το κούρεμα του χρέους... Εμείς ξεχάσαμε τη διεθνή διάσκεψη για το χρέος... Εμείς ξεχάσαμε το σκίσιμο του μνημονίου... Εμείς ξεχάσαμε τις μονομερείς ενέργειες... Εμείς ξεχάσαμε τη στάση πληρωμών... Εμείς ξεχάσαμε την ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων στην πρώτη συνεδρίαση της Βουλής, με έναν νόμο... Κι αυτοί υποχώρησαν στο ποσοστό του προβλεπομένου πλεονάσματος... Και, αν όλα εξελιχθούν ομαλά και υποχωρήσουν κι άλλο, θα μας επιτρέψουν να βαφτίσουμε όπως θέλουμε το μνημόνιο και την τρόικα...
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ συνεπώς, να πανηγυρίζουμε... Γιατί, όπως λέει και το ανέκδοτο με τους Πόντιους αθλητές του πόλο, δεν πνίγηκε κανείς μας!...
