Ο Φίλης ας πούμε, αν δεν είχε μπλέξει στα νιάτα του με τας γνωστάς κομμουνιστικάς παρέας, θα ήταν τώρα μια αρχιμανδριτάρα επιβλητική με μεγαλόσταυρους και μεγαλοπρεπή καλυμμαύχια, ίδιος ο Παπαφλέσσας! Ίσως πάλι να ήταν « ο παπάς ο παχύς που ‘φαγε παχιά φακή», διορισμένος στον Άγιο Θεράποντα Κάτω Τούμπας π.χ., να βλογάει τους πιστούς, τις πιστές (και τα γένια του βεβαίως βεβαίως)… Σε κάθε περίπτωση θα ήταν με την πλευρά των νικητών. Διότι, κατά πώς μας τα ‘λεγαν και στα Κατηχητικά μια φορά και έναν καιρό κάτι θεολόγοι φαλακροί, με μουστακάκι χιτλερικού τύπου και τριμμένα πανωφόρια «η Ορθοδοξία πολεμωμένη νικά».
Εμένα βέβαια, μου τα είχε πει πρωτύτερα και ο παπα - Νικόλας, ο παπάς της γειτονιάς μας, που ήταν όξω καρδιά, με το τσιγαράκι του και το ουζάκι του, και που είχε ως φιλοσοφία το δόγμα «ο θεός έπλασε τον άνθρωπο με αδυναμίες…» (τις οποίες είχε βαλθεί να εξαντλήσει στο έπακρον) .
Όταν λοιπόν εκείνο το καλοκάγαθο γεροντάκι διαπίστωσε πως, μια νυχιά έφηβος, άρχισα να διαβάζω τους «Τελευταίους Πειρασμούς» και τις «Ασκητικές» του Καζαντζάκη και άλλα τέτοια «σατανικά», με αποτέλεσμα να βγάλω γλώσσα και να τα ρίχνω στο «παπαδαριό» - (ήταν και λίγο μόδα τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης), τότε εκείνος μ’ έπιασε παράμερα και μου ‘σκασε το μυστικό:
- Άκου να σου πω μορφονιέ μ… Το ράσο είναι μαύρο σαν το κάρβουνο. Αναμμένο… σε καίει. Σβηστό σε... μουτζουρώνει. Γκέγκε;
Εγώ γκέγκε… Ο Νικολάκης ο Φίλης τσου. Οπότε το τσου έγινε ξουτ ως αναμενόταν. Τι να σου κάνει και ο όσιος Αλέξιος ο Τσίπρας; Τον πιέζουν από δω, τον πιέζουν από κει, στο τέλος τον πιάνουν τα... διαόλια του.
Εγώ λοιπόν νομίζω ότι δικαίως έφυγε ο Νικολάκης ο Φίλης, κι ας δούλεψε φιλότιμα στο Υπουργείο. Δικαίως διότι δεν είναι δυνατόν ο υπουργός της Παιδείας να μην γνωρίζει την ψυχοσύνθεση του λαού του οποίου την εκπαίδευση ανέλαβε. Πού πας Φίλη μ’; Έχεις μανούλα; Δεν είχες πάρει χαμπάρι ότι ο ρωμιός «γουστάρει» Ορθοδοξία και χριστιανισμό,... έτσι... χωρίς πρόγραμμα; Γιατί το τραβάει η ψυχούλα του, γιατί κουβαλά προκαταλήψεις αιώνων, γιατί αυτό του δίνει υπόσταση και τον κάνει μια διακριτή μονάδα μέσα στον χυλό της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Παπικών και των Λουθηρανιστών – Προτεσταντών;
Ο δυστυχής Φίλης επίστεψε πως... κυβερνά «πρώτη φορά η Αριστερά». Ότι πλέον ιδεολογικό κουμάντο κάνουν ο Μαρξ, ο Στάλιν και τα άλλα... εικονίσματα της Ιστορίας. Μπορεί και ο Άρης Βελουχιώτης, για όλα είναι ικανός… Πήρε φόρα και... βουρ να πάρουμε την Πόλη.
Α χα χου χα… Πόσο βαθιά νυχτωμένος ήσουν Φίλη αγόρι μου; Επειδή δηλαδή σας φέραμε να κυβερνήσετε από μαύρη απελπισία, νομίζεις ότι υιοθετήσαμε κιόλας τις ιδεολογικές ορίζουσές σας; Ότι γίναμε «κομμουνισταί» πίσω – πίσω; Καλά ξυπνητούρια. Ο Έλλην, λατρεμένε μου υπουργέ, δεν διαπραγματεύεται την Ορθοδοξία του και δεν τη βάζει μπροστά σε κανένα Μνημόνιο... Ο Τούρκος που το κατάλαβε και τον άφησε να λατρεύει ό,τι εβούλετο ηγεμόνευσε... τέσσερις κοντά εκατονταετίες. Εσάς δεν σας κόβω ούτε για τέσσερα... τέρμινα.
Χαζοί ήταν τόσοι και τόσοι αυτοκράτορες στο Βυζάντιο και άφηναν τους πατριάρχες στα χωράφια τους και έμεναν αυτοί στα δικά τους; Και μιλάς για βυζαντινές αυλές, για πολιτικάντηδες βαρβάτους, για μετρ της ίντριγκας και της δολοπλοκίας, όχι για την παιδική χαρά του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κάποτε.
Πού πήγαινες καραβάκι με τέτοιον καιρό; Εδώ τα ράσα καθάρισαν τον Σημίτη, που ήταν κρύο αίμα, πανούργος, σκέτος σατανάς, εσύ θα τους αντιστεκόσουνα;
Το έφαγες το κεφάλι σου Νικολάκη Φίλη… Γιατί πίστευες ότι μπορείς από μόνος σου να καταγάγεις ιδεολογική νίκη σε βάρος της Εκκλησίας. Από ένα σημείο και μετά, έδωσες την εντύπωση πως δεν σε ενδιέφερε το μάθημα των θρησκευτικών. Αν ήταν μόνον αυτό, θα την είχατε βρει την άκρη. Ακόμη και οι πιο ακραίοι δεσποτάδες ξέρουν πως το μάθημα χρήζει αναβάθμισης. Αλλά εσύ δυστυχώς, μέσα από το μάθημα αυτό φιλοδόξησες να επιβάλεις τις αριστερές και δήθεν επαναστατικές απόψεις σου σε μια ολάκερη κοινωνία που – καλώς ή κακώς- έχει την Ορθοδοξία συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς της. Και που υπολήπτεται την Εκκλησία πολύ περισσότερο από τους πολιτικούς, τους οποίους θεωρεί... θού Κύριε φυλακήν τω στόματί μου.
Με τέτοιες λογικές, έχοντας αναγάγει το ζήτημα σε... προσωπική βεντέτα, τι ήλπιζες; Σε νίκη; Μα το ματσάκι ήταν άνισο, σαν να έπαιζε η Δόξα Βλαχογιαννίου με την Μπαρτσελόνα φουκαρά μου… Ακόμη και ο Τσίπρας, αν και δικός σου διαιτητής, αναγκάστηκε να σου δείξει... κόκκινη κάρτα και να σου ψάλει το «αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε αδελφέ ημών». Διότι ο όσιος Αλέξιος ο ισορροπιστής, σαν καλός καπετάνιος, κατάλαβε πως όταν είσαι ένα απλό καρυδότσουφλο δεν πας κόντρα στο κύμα, αλλά κοιτάζεις πώς να ξεπεράσεις τα δύσκολα μέχρι να πιάσεις λιμάνι.
Και τώρα, τσιρίζουν στο κόμμα τα... ΣΥΡΙΖόπουλα για τη «μεγάλη ήττα» της Αριστεράς που σηματοδοτεί η αποπομπή σου… Μην έχοντας ακόμη καταλάβει πως έχουν γίνει Κυβέρνηση και δεν είναι μια φράξια του 4%. Και πως όταν κυβερνάς, οφείλεις να λαμβάνεις υπόψη σου το περίπλοκο κοινωνικό τοπίο και πως δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Μαύρο είναι μόνο το ράσο… Μαύρο σαν το κάρβουνο. Καπίτο;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
