Την ίδια περίοδο πρωτοκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας (Εβερτ, Κούβελας, Ανδριανόπουλος), ως Δήμαρχοι των τριών μεγαλύτερων πόλεων της Ελλάδας, έκαναν την "επανάσταση" της λεγόμενης “ελεύθερης ραδιοφωνίας” και λίγο αργότερα (1991) ο πρωθυπουργός, πλέον, Κ. Μητσοτάκης χορηγούσε τις πρώτες προσωρινές τηλεοπτικές άδειες σε ποικιλώνυμους επιχειρηματίες με πιθανό "αντίτιμο" την προνομιακή και αδιάλειπτη παρουσία μελών της οικογένειάς του στο "γυαλί".
Περίπου 25 χρόνια αργότερα, η πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα θέλησε, πολύ ορθώς, να βάλει σε τάξη το τηλεοπτικό μας τοπίο. Υπέκυψε, όμως, επίσης, στον πειρασμό του να το ελέγχει περιορίζοντας τον αριθμό των καναλιών σε τέσσερα και εξωθώντας κάποιους επιχειρηματίες ώστε να συμμετάσχουν στον προκηρυχθέντα πλειοδοτικό διαγωνισμό. Προκάλεσε έτσι μετωπική σύγκρουση με τις ίδιες πάνω-κάτω δυνάμεις της "διαπλοκής" με τις οποίες συγκρούσθηκε και ο Ανδρέας ενώ ταυτόχρονα "πειραματίστηκε" με την τράπεζα Αττικής όπως παλαιότερα έγινε το "πείραμα Κοσκωτά” με την τράπεζα Κρήτης.
Συμπτωματικώς (;), ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος πολλές φορές έκανε και συνεχίζει να κάνει χρήση συμβολισμών-και όχι μόνο-που παραπέμπουν στον Α. Παπανδρέου, έχει απέναντί του τώρα, ως βασικό πολιτικό του αντίπαλο, τον Κυριάκο Κων. Μητσοτάκη ενώ, ταυτοχρόνως, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις αποφάσεις του ΣτΕ, δηλαδή του καθ’ ύλην "ειδικού" δικαστηρίου για την προστασία της σωστότερης δυνατής ερμηνείας των άρθρων του θεμελιώδους νόμου (συντάγματος) της χώρας.
Αν και πολλοί, εσχάτως, ομνύουν στον Μοντεσκιέ εν τούτοις, οι αποφάσεις του ΣτΕ, αρκετές φορές στο παρελθόν, αγνοήθηκαν από την εκτελεστική εξουσία. Iδιαιτέρως δε, αγνοήθηκαν εκείνες που αφορούσαν θέματα των «πληβείων» (μισθωτών, συνταξιούχων…) ή ακόμη και το ίδιο το καθεστώς εκπομπής των έως τώρα λειτουργούντων ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών. Η τωρινή, όμως, εντόνως και πανταχόθεν εκδηλωθείσα ευαισθησία, η σχετική με τον επονομαζόμενο νόμο Παππά, συνδέεται περισσότερο με τη φύση του διακυβεύματος (έλεγχος της κοινής γνώμης, εξουσία) αλλά και με τις απροκάλυπτες, σχεδόν, κινήσεις χειραγώγησης ή εκφοβισμού ανώτατων δικαστικών λειτουργών.
Η απειρία, λοιπόν, των σημερινών κυβερνώντων σε πολλά θέματα αλλά κυρίως σε σχέση με τη λειτουργία των θεσμών και η έλλειψη σεβασμού σε ορισμένους από αυτούς τους θεσμούς σε συνδυασμό με τον παρορμητικό κομματικό τους "πατριωτισμό" είναι που οδήγησαν τα πράγματα σε ακρότητες όπως ήταν π.χ. οι πρώτες δηλώσεις της κυρίας Γεροβασίλη μετά την γνωστοποίηση της απόφασης του ΣτΕ ή οι αντίστοιχες «πολεμικού» χαρακτήρα του αναπληρωτή Υπουργού Υγείας. Η καλή, όμως, λειτουργία και ο σεβασμός στους θεσμούς υπήρξε στη χώρα μας κατά το παρελθόν το καταφύγιο των αριστερών και αποτελούν, σύμφωνα με τους Ρόμπινσον-Ατσέμογλου, την καλύτερη συνταγή για να υπάρξουν επιτυχημένα έθνη.
Είναι, σχεδόν, νομοτέλεια, μέσα στο ασφυκτικό, για μια αριστερή κυβέρνηση, ευρωπαϊκό πλαίσιο αλλά και οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης μέσα στο ελληνικό πλαίσιο να την οδηγούν από ήττα σε ήττα ( υπογραφή 3ου και ίσως 4ου μνημονίου, αντισυνταγματικότητα ν. Παππά, πιθανή μη ρύθμιση του χρέους...) και να κατευθύνουν τις πολιτικές μας εξελίξεις σε σημείο που θυμίζει έντονα αντίστροφη μέτρηση για τη διάρκεια ζωής του παρόντος κυβερνητικού σχήματος.
Το δυστύχημα είναι ότι, στον έως τώρα βίο της, η παρούσα κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αφήσει κάποιο πραγματικό αριστερό ταυτοτικό στοιχείο στην κατεύθυνση εκείνη που να αίρει τις αιτίες που μας έκαναν χρεοκοπημένο κράτος. Δεν έπαψε να υπάρχει το πελατειακό σύστημα, δεν πατάχθηκε η φοροδιαφυγή, δεν αξιοποιήθηκαν επαρκώς οι διαβόητες λίστες (π.χ. Λαγκάρντ), δεν σταμάτησε το λαθρεμπόριο καυσίμων, δεν άλλαξαν τα πράγματα στο χώρο της Υγείας, δεν βελτιώθηκε η κατάσταση στο κρίσιμο θέμα του χρόνου απονομής δικαιοσύνης κ.ο.κ.
Αν η παραμονή μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης (και της σημερινής) στην εξουσία εξελίσσεται σε αυτοσκοπό τούτο αποτελεί εξ ορισμού και την πλήρη αλλοτρίωση των αρχόντων ανεξαρτήτως των προθέσεών τους. Αυτό ισχύει περισσότερο, μάλλον, για μια αριστερή κυβέρνηση που είναι αναγκασμένη να λειτουργεί σε δυσμενές για αυτή περιβάλλον. Αν, ωστόσο, η τωρινή κυβέρνηση σκέφτεται, έστω και τώρα, να κυβερνήσει στην κατεύθυνση που προαναφέραμε ας το πράξει δείχνοντας απόλυτη προσήλωση και σεβασμό στους δημοκρατικούς μας θεσμούς. Ποτέ δεν είναι αργά.
Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονούν οι εκάστοτε κυβερνώντες ότι στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες με τους ανοιχτούς πολιτικούς θεσμούς επιτρέπεται στα μέσα ενημέρωσης να είναι ελεύθερα. Και η ύπαρξη ελεύθερων μέσων ενημέρωσης, όπως επιβάλλει το κανονιστικό πλαίσιο που καθορίζεται από τους προβλεπόμενους θεσμούς (π.χ. ΕΣΡ), αυξάνει τις πιθανότητες να αποκαλυφθούν οι απειλές εναντίον των πολιτικών θεσμών αυξάνοντας ταυτοχρόνως και τις πιθανότητες να αντιμετωπισθούν.
* Ο Δημήτρης Νούλας είναι χημικός
