Ασφαλώς η συνηθισμένη πλέον σφοδρότητα των αντιπαραθέσεων μεταξύ των αρχηγών είναι ένας παράγοντας που αυξάνει το ενδιαφέρον. Κύριος παράγοντας όμως είναι η σπουδαιότητα του θέματος της συζήτησης που σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις είναι μεγάλη.
Σύμφωνα με το άρθρο 143 του κανονισμού της Βουλής σε κάθε βουλευτική περίοδο είναι υποχρεωτικές επτά προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις οι οποίες προκαλούνται, μία από τον πρωθυπουργό ,μία από τον πρόεδρο της Βουλής, δύο από τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, και από μία από το δεύτερο, τρίτο και τέταρτο κόμμα της αντιπολίτευσης και οι οποίοι επιλέγουν και το θέμα της συζήτησης. Έτσι οι συζητήσεις αυτές ουσιαστικά αποτελούν διαδικασία ελέγχου της κυβέρνησης.
Κυρίως ζητήματα Εξωτερικής πολιτικής, Άμυνας, Υγείας, Παιδείας, Οικονομίας έγιναν αντικείμενα συζητήσεων προ ημερησίας διατάξεως τις περισσότερες φορές.
Πάνε πολλά χρόνια που οι ίδιοι οι πολιτικοί στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν δράσεις και πρακτικές πολιτικών τους αντιπάλων, εισήγαγαν στο λεξιλόγιό τους τη λέξη διαπλοκή. Είναι η λέξη που προσδιορίζει ένα αόρατο συνήθως δίκτυο παράνομων συμφερόντων που μέλη του είναι πολιτικά αλλά και άλλα πρόσωπα όπως επιχειρηματίες, άνθρωποι των ΜΜΕ κ.λπ. και που είναι πολύ δύσκολο να εντοπισθεί και ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπισθεί. Μια λέξη που κυριάρχησε και κυριαρχεί σε κάθε είδους πολιτική συζήτηση που λαμβάνει χώρα μεταξύ των πολιτικών αλλά και των πολιτών και που φυσικά καταγγέλλεται χωρίς ενδοιασμό από όλους. Επειδή το σύνολο των πολιτών αντιλήφθηκε ότι η διαπλοκή αντιστρατεύεται τον κύριο σκοπό της δημοκρατίας που είναι το κοινό καλό περίμενε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την συζήτηση που προκλήθηκε για πρώτη φορά στα 42 χρόνια της δημοκρατίας μας για το τόσο σπουδαίο αυτό θέμα.
Και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών παρίστατο στη συνεδρίαση, τρείς σπουδαίοι πολιτικοί παράγοντες έλαμψαν με την απουσία τους. Οι πρώην πρωθυπουργοί Κ. Καραμανλής, Αντώνης Σαμαράς και ο πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλης Μειμαράκης. Επειδή στον κόσμο που ζούμε τίποτα δεν γίνεται εκ του μηδενός και τίποτα χωρίς αιτία, κρίνεται σκόπιμο να επιχειρηθεί μία εξήγηση της στάσης των τριών πολιτικών.
Θεωρούν μήπως ότι ουδεμία σχέση έχουν με τη διαπλοκή και άρα το θέμα της συζήτησης δεν τους αφορά και για αυτό προτίμησαν να απουσιάσουν;
Θεωρούν ότι ανήλθαν στα υψηλά αξιώματα αξιοκρατικά και μόνο και χωρίς τη χρήση μηχανισμών;
Μήπως θεωρούν ότι όσες συζητήσεις και να γίνουν η κυριαρχία της διαπλοκής θα υφίσταται και άρα μάταιος κόπος η παρουσία τους;
Μήπως θεωρούν ότι η κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να προκαλέσει συζήτηση για τη διαπλοκή στρέφεται ενάντια στη δική τους διακυβέρνηση και άρα θεωρείται εχθρική ενέργεια;
Μήπως έστω και τώρα που εγκατέλειψαν τα υψηλά αξιώματα αντιλήφθηκαν την ευθύνη που φέρουν για την αδράνεια που επέδειξαν στην καταπολέμηση της διαπλοκής;
Μήπως τελικά πίστεψαν ότι η στάση τους αυτή συνάδει με το κοινό αίσθημα και την επιθυμία των χιλιάδων οπαδών της παράταξής τους;
Όπως και να έχει το πράγμα σε κάθε περίπτωση οι τρείς κύριοι δεν μπορεί παρά να θεωρούνται από τους πολίτες αδικαιολογήτως απόντες. Απόντες από μία συνεδρίαση της Βουλής εξαιρετικού ενδιαφέροντος για το λαό. Φαίνεται όμως ότι τα δικά τους ενδιαφέροντα δεν ταυτίζονται με αυτά του απλού πολίτη. Προκύπτει όμως και κάτι θετικό από την στάση των τριών πολιτικών. Διαπιστώθηκε περίτρανα ότι τα μέλη του Κοινοβουλίου και χωρίς τη δική τους παρουσία, συνεδριάζουν, συζητούν, ανταλλάσσουν απόψεις, συμφωνούν ή διαφωνούν. Κατά συνέπεια και η παρουσία τους δεν κρίνεται απαραίτητη για την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλίου και της Δημοκρατίας κατ’ επέκταση. Δεν είναι αναντικατάστατοι.
Θανάσης Μπρισίμης σμήναρχος ε.α.
