-η οποία προκάλεσε έκπληξη σε σημαντικούς ιστορικούς της Οθωμανικής περιόδου και έχει επικριθεί ιδιαίτερα από τον Ενβέρ Ζιγιά Καράλ (Enver Ziya Karal) - όσον αφορά την διατήρηση των κτήσεων της Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια. Αυτή η αδιαφορία των Ενωτικών σημειώθηκε παρά το ότι τα περισσότερα ηγετικά μέλη της οργάνωσης κατάγονταν από αυτές τις περιοχές. Ο Φουάτ Ντουντάρ (Fuat Dündar) οδηγείται στο συμπέρασμα ότι οι Ενωτικοί επέρριψαν στην αντιπολίτευση την απώλεια των Βαλκανίων, αποποιήθηκαν την σχετική ευθύνη τους και προτίμησαν μια αναδίπλωση-συσπείρωση στην Ανατολή. Εξάλλου, ο ίδιος επισημαίνει την -γνωστή και από άλλες πηγές και συγγραφείς- προτροπή των Γερμανών, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Γκόλτς Πασά (von der Goltz) , να εγκαταλείψουν οι Οθωμανοί τα Βαλκάνια και να επικεντρωθούν στη Μικρά Ασία.
Πέραν του ότι επισφράγισε τον τερματισμό του ελληνοτουρκικού πολέμου, η Συνθήκη της Λωζάνης ερχόταν να εγκαθιδρύσει μία νέα ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο και στη Θράκη. Επιπλέον, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η εν λόγω Συνθήκη έθεσε κατ’ ουσίαν τέρμα σε «μία ολόκληρη φάση του «Ανατολικού Ζητήματος». Ταυτόχρονα, αποτελεί την πρώτη ίσως σημαντική τομή στη διαμόρφωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής μετά τη σύσταση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Υποδηλώνει την υποκατάσταση του αλυτρωτισμού, ως πρωταρχικής στρατηγικής επιλογής, από την επιδίωξη της κατοχύρωσης της ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας της εθνικής επικράτειας. Παράλληλα… επιβεβαιώνει τον ενταφιασμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την αναγωγή του νέου εθνικού τουρκικού κράτους σε ζωτικής σημασίας γεωπολιτικό παράγοντα απαλλαγμένο αρχικά από επεκτατικές ή παρωχημένες ηγεμονικές διεκδικήσεις.
Στην Συνθήκη της Λωζάνης, ο ποταμός Έβρος (Μeriç, Maritza) προσδιορίστηκε ως αποτελεσματικό για την φύλαξή του φυσικό όριο ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Ωστόσο, η Τουρκία απαίτησε και πέτυχε να ανακτήσει την Ίμβρο (Gökçeada), την Τένεδο (Bozceada) και τις Λαγούσες νήσους, λόγω της γεωστρατηγικής σημασίας τους, αφού βρίσκονται μπροστά από την είσοδο των Στενών των Δαρδανελίων. Το άρθρο 12 της Συνθήκης αναγνώρισε οριστικά την ελλαδική κυριαρχία στα νησιά Λήμνο, Σαμοθράκη, Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία. Ουσιαστικά το άρθρο αυτό επαναλάμβανε και επικύρωνε την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων (Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ρωσίας) της 13ης Φεβρουαρίου 1914 και επεξέτεινε την ισχύ της και έναντι της Τουρκίας. Εξάλλου, πολλοί, μέσα και έξω από την Τουρκία, θεώρησαν ότι η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν μία ήττα για τους Τούρκους, αφού είχαν το αίσθημα ότι ο Ισμέτ Ινονού (Ismet Ιnönü) και η κυβέρνηση της Άγκυρας δεν μπορούσαν να αρνηθούν περισσότερο .
Τώρα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έθεσε θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης, μιλώντας σε περιφερειακούς διοικητές της Τουρκίας. Ο Τούρκος πρόεδρος τόνιζε ότι πρόκειται για μια συνθήκη επιζήμια για τη χώρα του, καθώς "δώσαμε στους Έλληνες τα νησιά του Αιγαίου". Μεταξύ άλλων, ο Ερντογάν, είπε χαρακτηριστικά: "Το 1920 μας έδειξαν τη Συνθήκη των Σεβρών για να μας πείσουν το 1923 για τη Συνθήκη της Λωζάνης. Και κάποιοι προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν αυτό ως νίκη. Με τη Συνθήκη της Λωζάνης δώσαμε στους Έλληνες τα νησιά, που αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη;", είπε. Ο ίδιος συνέχισε: "Όσοι έκατσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη Λωζάνη, δεν εκμεταλλεύτηκαν τη συνθήκη αυτή. Και επειδή αυτοί δεν την εκμεταλλεύτηκαν, δυσκολευόμαστε σήμερα εμείς".
Ο Μουσταφά Κεμάλ και το υπ’αυτόν εθνικό τουρκικό κίνημα δεν παρέλειψαν να επικαλεστούν στον «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας» (Türk Istiklâl Harbi, Türk Istiklal Savaşι) τα αισθήματα προσήλωσης στο Ισλάμ που έτρεφαν οι ποικίλες μουσουλμανικές εθνοτικές ομάδες της Μικράς Ασίας, αξιοποιώντας το Ισλάμ ως παράγοντα συνοχής στο κίνημά του . Μάλιστα, αξιοποίησε, για τους σκοπούς του τους Κούρδους μουσουλμάνους. Υποσχέθηκε στους Κούρδους, που δεν είχαν ένα εθνικό σχέδιο, ότι αν τον βοηθούσαν, θα αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους . Την υπόσχεση αυτή, βεβαίως, δεν τήρησε ο Κεμάλ. Από το άλλο μέρος, αξίζει να μελετηθεί αν η ελληνική πλευρά έκανε οποιαδήποτε ουσιαστική απόπειρα προσέγγισης με τους Κούρδους σε εκείνη τη φάση.
Σήμερα ο Τούρκος πρόεδρος προχωράει σε μια εθνικιστική πρόκληση θέλοντας να παρέμβει σε δύο επίπεδα. Πρώτον θέλει να επιρρίψει ευθύνες για την απώλεια των νησιών του Αιγαίου καθώς και της πετρελαιοφόρου περιοχής της Μοσούλης στους τότε διαπραγματευτές της συνθήκης της Λωζάνης. Δεύτερον, υπαινίσσεται ότι αν πετύχαινε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου η Τουρκία θα διέτρεχε κίνδυνο ακρωτηριασμού, ενώ όσο ο ίδιος είναι στο τιμόνι η χώρα βρίσκεται σε ασφαλέστερα χέρια έναντι των επιβουλών που αντιμετωπίζει.
Εξάλλου, ο Ερντογάν δήλωσε ότι η Τουρκία είναι αποφασισμένη να εξουδετερώσει τον «διάδρομο της τρομοκρατίας» στα σύνορά της με τη Συρία, υπογραμμίζοντας τη διπλή απειλή που η Άγκυρα υποστηρίζει πως αποτελούν το Ισλαμικό Κράτος και οι μαχητές των Κούρδων της Συρίας. Μιλώντας σε επαρχιακούς διοικητές στο προεδρικό μέγαρο στην Άγκυρα, ο Ερντογάν δήλωσε επίσης ότι ο κόσμος αρχίζει να βλέπει πως οι δυνάμεις των Κούρδων της Συρίας, το Ισλαμικό Κράτος και οι μαχητές που είναι πιστοί στον σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ «αλληλοτροφοδοτούνται». Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις στην Εγγύς και Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια καθώς και ιδιαίτερα οι παρεμβάσεις του Τούρκου ‘’σουλτάνου’’ δεν πρόκειται να μας αφήσουν να πλήξουμε.
* Ο Θεόδωρος Μπατρακούλης είναι δρ. Γεωπολιτικής
