Στον παράδεισο δεν υπήρχε άγριο ζώο και τώρα το άγριο ζώο δεν κρίνεται, διότι η κρίση προϋποθέτει ελευθερία επιλογής καλού και κακού. Δηλαδή πνεύμα. Όπως οι άγγελοι, έτσι και οι άνθρωποι κρίνονται, αν είπαν ευχαριστώ για τη δημιουργία τους, για το δώρο της ζωής.
(Α) Το ευχαριστώ θα το πούμε με τις εντολές: τότε ήταν το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, απ' το οποίο δεν έπρεπε να φάμε, για να μην πεθάνουμε, (χωρισμός ψυχής + σώματος), τώρα είναι το «Αγαπάτε αλλήλους» (+ τον εχθρό!), και 2-3 άλλες εντολές, όπως η Θ. Κοινωνία, προκειμένου να αποκτήσουμε αυτό ακριβώς το σώμα που θα αποτελέσει την καινούρια μας πραγματικότητα, κάτι καλύτερο δηλαδή απ' τον αρχαίο παράδεισο, και για να είμαστε ενωμένοι μεταξύ μας αχώριστα, αφού θα αποτελούμε τον Θεάνθρωπο επί της γης. Είμαστε ένα οντολογικά.
(Β) Τώρα άλλη μορφή ένωσης είναι της Θείας και ανθρώπινης φύσης στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτό συντελέστηκε εφ' άπαξ στην κοιλιά της Παναγίας και γεννήθηκε στον κόσμο ο Χριστός. Ο Ιησούς Χριστός.
(Γ) Άλλη ένωση στη φύση είναι του άντρα και της γυναίκας με το μυστήριο του γάμου. Γιατί παύουν να είναι 2 άνθρωποι, αλλά ένας. Γι' αυτό είναι μυστήριο. Τόσο σφιχτά ενωμένοι. Όπως ενώνεται ο Χριστός μαζί μας με το μυστήριο της Θ. Κοινωνίας. Γινόμαστε ένα μαζί Του. ΓΓ αυτό λέμε: «Πάτερ ημών... κ.λπ., γιατί από το σημείο αυτό και πέρα μας έχει γεννήσει. Έχει γεννήσει το Χριστό, με τον οποίο όμως είμαστε ενωμένοι. Άρα είμαστε παιδιά Του.
(Δ) Τέλος, υπάρχει και η ένωση των 3 προσώπων της Αγ. Τριάδας, τα οποία έχουν μία φύση.
Τώρα, όταν έχω έναν πατέρα που με γέννησε και με μεγάλωσε και μένουμε στο ίδιο σπίτι μαζί και εμείς λέμε όταν μας ρωτάν, ότι όχι δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο πατέρας μου, τότε γιατί είμαστε κοντά του; Για να απολαμβάνουμε το δώρο της ζωής και ταυτόχρονα να τον αρνούμαστε; Δεν αισθανόμαστε άσχημα σ' αυτή την περίπτωση; Δεν θα 'ταν πιο ειλικρινές να φεύγαμε από κοντά του; Θα είχαμε λιγότερες ενοχές. Να φεύγαμε όμως, να πάμε που; Παντού θα κουβαλάμε μέσα μας το γονίδιο του. Παντού θα τον θυμόμαστε. Θα τον νοσταλγούμε.
Έτσι είναι και ο άπιστος άνθρωπος. Δεν πιστεύει ότι η Αγ. Τριάδα είναι ο αληθινός Πατέρας του. Αν όμως κάποιος θελήσει να ζητήσει κάτι από κάποιον και τον αποκαλέσει πατέρα του, χωρίς να είναι, δεν θα πάρει τίποτα, αλλά ο μη βιολογικός πατέρας θα τον προσπεράσει και θα φύγει. Έτσι και η προσευχή. Πρέπει να απευθύνεται στον αληθινό.
Τώρα σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση. Υπάρχει η ψεύτικη ενότητα. Η κοσμική. Αφού όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέρφια, λογικά, θα πρέπει να έχουμε τον ίδιο πατέρα. Αλλιώς δε γίνεται να νοιώθουμε αδέρφια. Θα είμαστε, αλλά δεν θα νοιώθουμε αυτή την αλήθεια.
Εδώ έρχεται η παγκόσμια Ιεραποστολή της Ορθοδοξίας, ελπίζοντας να πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Δεν γίνεται σε μια οικογένεια να υπάρχουν πολλοί πατεράδες.
Η διαφορετικότητα τώρα, στην χριστιανική πίστη, διασφαλίζεται, όσον αφορά την διαφορετική λειτουργικότητα των μελών στο ίδιο σώμα (το θεανθρώπινο). Και την παράλληλη αλληλοσυμπλήρωση του ενός απ" τον άλλον. Η διαφορετικότητα δηλαδή είναι διασφαλισμένη από μόνη της και σε κοσμικό επίπεδο. Είναι αυτονόητο δηλαδή ότι τα 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Ισοι, αφού έχουμε την ίδια ουσία (την ανθρώπινη) και διαφορετικοί (εξωτερικά και εσωτερικά), αφού είμαστε διαφορετικά πρόσωπα. Το ζητούμενο λοιπόν είναι, πώς να είμαστε ενωμένοι αληθινά. Οι καρδιές μας να νοιώθουν την αδελφοσύνη.
Τα άλλα είναι απλά συνθήματα, όταν δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν κάτι. Και ναρκισσισμός, ψευτοεπανάστασης.
Η κοσμική ενότητα όμως, δεν διασφαλίζεται δυστυχώς, ούτε με τις ολιστικές θεωρίες (π.χ. στην ηλεκτρονική μουσική), γιατί εκεί υπάρχει η διάλυση της προσωπικότητας, με σκοπό την ανυπαρξία (όπως ακριβώς στις ανατολικές θρησκείες, βλ. NIRVANA), ούτε με την βιολογική κλωνοποίηση, γιατί αυτή η ομοιότητα τρομάζει, δεν ενώνει, ούτε με την παγκοσμιοποίηση ή κατάργηση των συνόρων, γιατί πάλι χάνει την ομορφιά της η διαφορετικότητα των λαών κ.λπ.
Ίσοι μεταξύ μας, όμοιοι με το Θεό. Αλλιώς μοιάζουμε στα ζώα και την ζούγκλα, δεν υπάρχει μέσος όρος.
Όλη η προσπάθεια λοιπόν του κοσμικού ανθρώπου είναι να αποδείξει ότι δεν υπάρχει Θεός, ότι μπορούμε και χωρίς Αυτόν, να αυτονομηθούμε. Και εφευρίσκονται κατά καιρούς διάφορες θεωρίες, που αφήνουν πάντα όμως υπαρξιακά κενά.
Σεβόμαστε δηλαδή τον κάθε άνθρωπο, όταν τον αγαπάμε αληθινά - γΓ αυτό που είναι: δηλαδή γιατί είναι άνθρωπος. Απλά προσπαθούμε να αλλάξουμε το κακό μέσα μας και γύρω μας - και μετά θα σεβαστούμε και τα ζώα και το περιβάλλον. Μετά! Γιατί αν δεν ιεραρχήσουμε τις αξίες αυτές, πάλι κίνητρο μας θα είναι ο ναρκισσισμός και η εξορία του Θεού απ' τη ζωή μας.
Το ίδιο ισχύει για κάθε μορφή ρατσισμού, είτε φυλετικού, είτε κοινωνικού, είτε φαλλοκρατισμού, είτε φεμινισμού. Όπου υπάρχει μίσος υπάρχει επιθυμία εξουσίας. Δεν υπάρχει το μεγαλείο της αυτοθυσίας για τον άλλον.
Αυτήν την κατάσταση της ανθρωπότητας, που περιγράφουμε τόση ώρα, θα εκμεταλλευτεί ο Αντίχριστος, ο άνθρωπος που φέρει μέσα του το σατανά. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Για να κυβερνήσει παγκόσμια, σαν άλλος ψεύτικος πατέρας και έμμεσα, αλλά φασιστικά, να προσκυνηθεί ο σατανάς, πράγμα το οποίο αποτελεί και την πανάρχαια αυταπάτη του.
Κων. Εμμ. Τσοχατζής
πολιτικός μηχανικός
