Είναι τα ύψιστα αγαθά που κάθε πολιτεία οφείλει να παρέχει στους πολίτες της, αλλά και να τα προστατεύει και να τα διαφυλάττει από κάθε εχθρική επιβολή. Στην πατρίδα μας, στην κοιτίδα του πολιτισμού και της δημοκρατίας τα δικαιώματα αυτά των πολιτών της πάντα ήταν σεβαστά και συνταγματικά κατοχυρωμένα σ’ όλα σχεδόν τα δημοκρατικά συντάγματα που ίσχυσαν στη χώρα μας με μικρές αποκλίσεις κάθε φορά. Οι πολίτες είχαν το δικαίωμα της πρόσβασης εις αυτά, εφόσον τηρούσαν τις υποχρεώσεις που ο νόμος επέβαλε.
Δυστυχώς για μια μερίδα ανθρώπων που αρχικά έκαναν χρήση των δικαιωμάτων αυτών αποστασιοποιήθηκαν στη πορεία με συνέπεια όχι μόνο να πάψουν να ενδιαφέρονται γι΄ αυτά, αλλά και να δημιουργούν προβλήματα, σε όσους πραγματικά μοχθούσαν και πάσχιζαν να τα αποκτήσουν, προβάλλοντας διάφορα εμπόδια και δυσκολίες.
Ομιλώ για τους «αιώνιους φοιτητές». Βρίσκονται συχνά πυκνά στην επικαιρότητα. Απασχολούν τις αρχές τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την κοινωνία. Τους γνωρίζουμε όλοι μας. Ασχολούμαστε με αυτούς. Είναι εκείνοι που σε τακτά χρονικά διαστήματα ταράσσουν την ηρεμία και ησυχία του ελληνικού λαού και αποτελούν μια πυορούσα πληγή για την κοινωνία. Μιλάμε, φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε για την έξαρση και τη διασπορά της κατάστασης αυτής. Αλλά κανένας, μα κανένας από τους υπευθύνους για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού, δεν βρίσκει το θάρρος, την τόλμη, την αποφασιστικότητα να σκύψει πάνω στο πρόβλημα αυτό, να ασχοληθεί ερευνητικά και να μας πληροφορήσει, ποιες είναι οι αιτίες που καθημερινά το αναζωογονούν, το γιγαντώνουν, το ισχυροποιούν και ποια τα συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να παρθούν για την εξάλειψή του.
Οι κυβερνήτες των τελευταίων τριάντα ετών της χώρας, αν και γνώριζαν το θέμα, δεν τόλμησαν ποτέ να το αντιμετωπίσουν, να το αγγίξουν με τη δέουσα προσοχή και σοβαρότητα. Όλοι τους φοβόταν να έλθουν αντιμέτωποι με αυτό. Φοβόταν να επέμβουν. Το περνούσαν ξώφαλτσα. Είχε πολιτικό κόστος για τους ίδιους. Έτσι το πρόβλημα ογκώθηκε, γιγαντώθηκε και έφθασε στη σημερινή κατάσταση με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον. Κάνουν άλλο αγώνα από αυτό που θέλει ο λαός, ανάλογο με τους προσωπικούς, συμφεροντολογικούς σχεδιασμούς τους. Αρνούνται να αναδείξουν τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος και να κατακεραυνώσουν τις πρακτικές του, αποκαλύπτοντας συγχρόνως τους πραγματικούς ενόχους αυτού,
Με βάση τα επίσημα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από το Υπουργείο Παιδείας, οι «αιώνιοι φοιτητές» Πανεπιστημίων και Τ.Ε.Ι ανέρχονται σε 178.458. Από αυτούς οι 23.529 εξεδήλωσαν ενδιαφέρον για τη συνέχιση των σπουδών τους, οι άλλοι 152.819 όχι. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς ο αριθμός αυτός είναι εξωφρενικός και δημιουργεί πολλά προβλήματα για την ομαλή πορεία της υπόλοιπης παιδείας που επιθυμεί και θέλει να πορευθεί μπροστά, χωρίς προσκόμματα ή άλλες δυσκολίες. Δυστυχώς το επαναλαμβάνω και πάλι κανένας δεν υποβάλλεται στον κόπο και την ευθύνη να αρπάξει τον ταύρο από τα κέρατα και να τον πετάξει έξω από την άρρενα.
Για να είμαστε ειλικρινείς με το νόμο 4009/2011, που ψηφίσθηκε και εγκρίθηκε με τη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, από κάθε άλλο νόμο, σχετικά με θέματα παιδείας, προβλεπόταν πότε κάποιος χάνει την φοιτητική του ιδιότητα και πότε τη διατηρεί. Με την εφαρμογή του, πολλοί ήταν εκείνοι που απώλεσαν την ιδιότητα τους αυτή και διεγράφησαν από το Πανεπιστήμιο.
Φαίνεται, ότι στον τόπο αυτό υπάρχει η κατάρα, ότι κτίζεται από τους μεν, να γκρεμίζεται από τους δε. Η δογματική αριστερά του Υπουργείου Παιδείας της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, από τα πρώτα πράγματα που έκανε, ήταν ότι οι «αιώνιοι φοιτητές» που είχαν διαγραφεί, θα μπορούν να επιστρέψουν και να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Μάλιστα δε ο τότε αναπληρωτής υπουργός παιδείας δήλωσε ότι «το δικαίωμα των ανθρώπων αυτών ως φοιτητών έπρεπε να ανανεώνεται στο διηνεκές, μονομερώς η σχέση με την ελληνική ανώτατη εκπαίδευση». Τη σκυτάλη, πάνω στο ίδιο θέμα, στις ημέρες μας την πήρε ο σημερινός υπουργός παιδείας, κινούμενος στο αυτό πνεύμα και στην αυτή γραμμή. Κατήργησε τη διάταξη του παραπάνω νόμου που αναφέρει μέχρι πότε μπορεί κάποιος να διατηρεί τη φοιτητική του ιδιότητα. (αρθ. 49.παρ. 1 του νόμου 4009/2011).
«Αιώνιοι λοιπόν, με τη σφραγίδα της πολιτείας. Φαινόμενο παρακμής. Πως άλλως θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Σύνδρομο της εποχής που κατατίθεται μπροστά μας σαν μοναδικό απόκτημα της ασύδοτης ελευθερίας και των πολλαπλών ανόμων δικαιωμάτων που απολαμβάνουν οι άνθρωποι αυτοί με την ανοχή της πολιτείας. Δεν σχεδίασα για τον εαυτό μου, το ρόλο του τιμητή, του επικριτή ή του κοινωνικού αναμορφωτή Απλά μερίζομαι με τους διπλανούς μου τα προβλήματα και τα καταγράφω με όση αντικειμενικότητα μπορώ, χωρίς πάθος, προς τη μία ή την άλλη πλευρά.
Αυτό το «ράβε-ξύλωνε» το αντιπαθώ, όταν δεν γίνεται για εθνικούς σκοπούς αλλά για κομματικούς. Πρέπει κάποτε να σταματήσει. Μόνο καλό δεν κάνει στον τόπο. Ας το κατανοήσουν ορισμένοι, όποιοι και αν είναι αυτοί, από τους εθνοπατέρες.
Κατανοώ τους λόγους που κατατίθενται μπροστά μας και την εμμονή των κυβερνώντων πάνω στο θέμα αυτό. Το ερώτημα είναι, αν η επιλογή αυτή καλύπτεται
από τη νομιμότητα. Μπορεί τα νέα παιδιά να δημιουργούν δεσμούς και να καταθέτουν ο ένας στον άλλο, ότι μαζί θα συμπορευτούν στη ζωή. Οι προθέσεις όμως αυτές κάποτε προδίδονται και οι δεσμοί κατακερματίζονται. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους δείξουμε το σωστό δρόμο. Μπορεί οι φοιτητοπατέρες των 30 και 35 ετών να είναι απαραίτητοι για τη λήψη πλειοψηφίας σε κρίσιμες ψηφοφορίες, σε βασικά φοιτητικά αιτήματα, που εξυπηρετούν κομματικούς σχεδιασμούς, όπως
απεργίες, κομματικές συγκεντρώσεις, καταλήψεις κτιρίων, εκφοβισμούς συμπλοκές,
προπηλακισμούς φοιτητών, καθηγητών κ.τ.λ.
Κάποτε όμως αυτά πρέπει να πάψουν να υπάρχουν και μαζί και οι «αιώνιοι». Κάποιος πρέπει να πάρει το νυστέρι και να κόψει τη γάγγραινα. Τον ομφάλιο λώρο. Οι «αιώνιοι φοιτητές» είναι ένα από τα λοιμικά προβλήματα της χώρας, τα οποία την εκθέτουν διεθνώς. Μαζί τους δεν έχω τίποτε. Τους σκέπτομαι και τους παρακολουθώ νοερά κατά τις ώρες των επιλογών τους. Παρακολουθώ την αγωνία και τους αγώνες τους. Δεν τους συμμερίζομαι, δεν τους αποδέχομαι. Τους θεωρώ εσφαλμένους και επιζήμιους για τον τόπο. Αυτή είναι η μεταξύ μας διαφορά. Για τους «αιωνίους» το πρόβλημα είναι απλό, καθαρό, ξάστερο. Όσοι επιθυμούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους , η πολιτεία οφείλει να τους συμπαρασταθεί και να τους παράσχει κάθε δυνατή βοήθεια. Για τους υπόλοιπους το πανεπιστήμιο να πάρει το σφουγγάρι στο χέρι του και να τους σβήσει από τον πανεπιστημιακό πίνακα. Να τους διαγράψει. Η ιδιότητα του φοιτητή δεν μπορεί να είναι αιώνια. Έτσι θα μπορέσουν και αυτοί να βρουν το δρόμο στη ζωή. Είναι ό,τι το καλύτερο για τους ίδιους, την κοινωνία και την πολιτεία.
Αθανάσιος Φώτος
Επί τιμή δικηγόρος
