Συνήθως όμως την εποχή εκείνη, επιβουλεύονταν τους Βασιλείς, ακόμα και οικεία πρόσωπα. Τους εξόντωναν με δηλητήρια. Ο Μιθριδάτης κατείχετο από τον φόβο αυτόν και προσπαθούσε να αμυνθεί. Γι αυτό κάλεσε τον Αρχιμάγειρό του και του είπε ν` αρχίσει να βάζει στο φαγητό του κατ` αρχήν ίχνη δηλητηρίου, το οποίο θα αύξανε διαδοχικά όλο και περισσότερο. Αποτέλεσμα, σε εύλογο χρόνο ο μάγειρος έβαζε στο φαγητό του Μιθριδάτη, πολύ δηλητήριο, τόσο όσο ήταν δυνατόν να εξαποστείλει, στρατιά ανθρώπων.
Όλα λοιπόν συνήθεια. Η πράξη αυτή έμεινε ως Μιθριδατισμός. Καθιερώθηκε μάλιστα και στην Ιατρική, ως εθισμός σε ορισμένα φάρμακα, λόγω συχνής λήψεως. Είναι αυτό που λέμε συχνά: «Δεν παίρνω αυτό το φάρμακο, γιατί το συνήθισε ο οργανισμός μου, και δεν με ωφελεί».
Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ να διέγνωσε το βαθύτερο νόημα του Μιθριδατισμού. Σου λέει δώσε, δώσε κάθε μέρα από τα μικροδεινά στον πονεμένο λαό κι όταν εθισθούν, του τρατάρουμε και τα μεγάλα και δεν θα παίρνουν χαμπάρι.
Πρωτίστως το ψέμα. Στην αρχή μας ξεφούρνιζε από κανένα, σιγά και μαλακά και στο τέλος μας έλουζε στην ψευτιά. Θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ. Θα αυξήσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις. Θα ξαναδώσουμε τον δέκατο-τρίτο μισθό και άλλα φληναφήματα. Παράλληλα όμως και σιγά, σιγά έβγαζε και μια ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, πως κάποια από αυτά δεν είναι δυνατόν να ισχύσουν. Και να πως σε λίγο, με γρήγορες αποφάσεις, μας έφερναν το απευκταίο.
Άντε λέγαμε με το προτέρημα της «Ηθικής Αριστεράς», δεν θ` αφήσουν έκθετο το λαό. Κι όμως, όχι μόνον τον άφησαν, αλλά και τον βούλιαξαν στο λάκκο με τα φίδια. Δηλ. εδώ έχουμε ένα πάντρεμα ιδιοφυές, του λαϊκισμού με τον Μιθριδατισμό. Πάρτε την πρώτη μείωση μισθών. Φωνάξαμε, πονέσαμε, διαμαρτυρηθήκαμε. Με τη δεύτερη μείωση λιγότερο. Και με τον καιρό συνηθίζαμε. Έτσι και με τα δεινά (δηλητήριο) κάθε φορά και λίγο πιο πολλά τα αντιπαρερχόμασταν δίχως να αντιδρούμε. Δηλ. εθιστήκαμε. Συνηθίσαμε και τώρα χάσκουμε σα χάνοι. Το ίδιο με όλα τα άλλα, τα υπεσχημένα και διαψευσθέντα.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε, πως ο Μιθριδατισμός δρα διπλά. Ο λήπτης του δηλητηρίου δηλ. ο λαός, καθίσταται ανήμπορος να αντιδράσει. Νιώθει άοπλος και εξουθενωμένος. Απόλυτα εξαρτώμενος και παραδίνεται αμαχητί. Από την άλλη πλευρά ο δότης δηλ. το δηλητήριο και ο λαϊκισμός, καθιστά τον ηγέτη παντοδύναμο. Θρασύ και ανάλγητον. Έτοιμος να επιβάλει τις απόψεις και τις θελήσεις του, πάνω στο ανήμπορο θύμα. Ξέρει πως το θύμα μπορεί για λίγο να γρυλίσει παραπονούμενο. Τελικά όμως παραμένει άμαχο και άοπλο να υπερασπίσει τα δίκια του.
Παρεμφερή εντύπωση έκανε σ` όλους μας η απόφαση της Κυβέρνησης, για την ανάγκη αναμόρφωσης του τηλεοπτικού πεδίου. Στην αρχή απλώς αναφέρθηκε, στην πράγματι αναγκαία κάθαρση του τομέα αυτού! Σίγουρα οι καναλάρχες δρούσαν σαν κράτος εν κράτει. Η όλη δομή όμως του φρικιαστικού και αντιδημοκρατικού αυτού φιάσκου, που ξεσκεπαζόταν κάθε φορά, ήταν πρωτοφανής κωμική, αλλά και επικίνδυνη, για κάθε φιλελεύθερο κράτος. Κάθε μέρα αναδυόταν σωρεία ατυπιών και ασαφειών. Σκληρών αποφάσεων με απολύσεις εργαζομένων, αντισυνταγματικές, αυτόχρημα απελπιστικές. Κάποιες διαμαρτυρίες ακούστηκαν από τα κόμματα της αντιπολίτευσης «Άσφαιρα πυρά για το γάμο του Καραγκιόζη».
Ώσπου φθάσαμε στο τέλος του μυστηριώδους διαγωνισμού. Και τότε όλοι οι δηλητηριασμένοι πολίτες, αντί άλλης αντίδρασης, πέσαμε όλοι πάνω στα κανάλια να μάθουμε ποιοι πήραν τις άδειες, λες κι αυτό ήταν το ζητούμενο. Ενώ για το ψητό, δηλ. πώς και γιατί μείωσαν τα κανάλια από επτά σε τέσσερα, πετώντας στους δρόμους χιλιάδες εργαζόμενους; Ακούστηκε καμιά διαμαρτυρία; Όμως στο μαύρο της ΕΡΑ, έγινε του κακού χαμού.
Μας έμαθαν λοιπόν. Μας συνήθισαν με τέχνη και μέθοδο να αποδεχόμαστε τα πάντα απαθείς. Ανίκανοι να αντιδράσουμε στο δηλητήριο, που μας ποτίζουν. Αυτό όμως είναι επικίνδυνο όσο και σοβαρό. Γιατί αφαιρούν από τον άνθρωπο δημιουργικές δυνάμεις. Προετοιμάζουν πολίτες άβουλους, αδιάφορους, έτοιμους να αποδεχθούν πειθήνια τα πάντα, έτοιμοι ν` αποδεχθούν ό,τι ιδεοληψίες και αφροσύνη παράγει η μικρόνοιά τους.
