Στην τρίτη κατηγορία είμαι εγώ, διότι ως γνωστόν είμαι έξυπνος, νέος και ωραίος και επομένως δεν μπορώ να ανήκω στις δυο πρώτες κατηγορίες, του βλαμμένου δηλαδή και του γερασμένου. Πάει κι αυτό, το λύσαμε.
Έλλειψις χρημάτων στάσις εμπορίου λοιπόν ή μάλλον στάσις... ελληνική τηλεόραση. Αι, να δούμε καμιά βλακεία, λες, να περάσει η ώρα, να νυστάξουμε και να πάμε για ύπνο.
Όχι ότι περιμένεις να δεις τίποτε της προκοπής καλοκαιριάτικα. Αλλά μ’ αυτό που είδα σχεδόν... τρόμαξα. Μιλάμε για έρημο τοπίο παιδιά, έρημος Σαχάρα και έρημος Γκόμπι μαζί!
Δεν ξέρω αν το πήρες είδηση, αλλά στην Ελλάδα... δεν έχουμε πια τηλεόραση! Σοβαρολογείς; Σοβαρολογώ! Από τα δεκαπέντε πάνω – κάτω κανάλια που έπιανε η συσκευή μου, τα δέκα και πλέον ασχολούνταν με τηλεπωλήσεις, τα τέσσερα με σίριαλ αλήστου μνήμης και το τελευταίο, (η Κρατική ΕΡΤ) με τον παραδοσιακό της ρόλο, δηλαδή της «προβολής του κυβερνητικού έργου», για να το πω κομψά.
Τι θες τηλεθεατή μου; Θες οξύ υαλουρονικό, να σιάξει η φάτσα σου απ’ τις ρυτίδες; Θες κολαγόνο πόσιμο, να πάψουν να πονάνε οι πατούσες σου και να βγάλεις και μαλλιά; Εμείς είμαστε εδώ, τι σε νοιάζει; Με 39,90 έουρος, συν 5,40 έξοδα αποστολής, έλυσες το πρόβλημά σου. Στο παρακάτω μαγαζί, ε… συγγνώμη, κανάλι ήθελα να πω, μια τύπισσα με φωνή πολύ τσιριχτή πωλούσε φίλτρα νερού για τη βρύση και τα έλεγε τόσο πειστικά, και με τρομοκράτησε τόσο πολύ δείχνοντάς μου βρύσες που έβγαζαν βρομιά, ώστε λίγο έλειψε να αφήσω το τηλεκοντρόλ, να πιάσω το τηλέφωνο και να παραγγείλω. Απ’ όλα είχε ο μπαξές : σεντόνια τεμάχια πέντε και δώρο ένα κουβερλί, παπούτσια ζεύγη τρια στην τιμή των δύο, «πάρε – πάρεεεεε», γυαλιά ηλίου πολαριζέ να τα βλέπεις όλα ωραία και αισιόδοξα, μέχρι και... κινέζικες πατέντες, όπως μια μικροσυσκευή που διώχνει με ήχους τα κουνούπια. Χα! Η επιστήμη προχωράει, τι νόμισες;.
Το διπλανό κανάλι, είχε ένα σίριαλ που έβλεπα, θυμάμαι, όταν ο Νικολάκης ήταν μωρό παιδί, και τον έβαζα για ύπνο (ο Νικολάκης είναι σήμερα φαντάρος). Εκεί θυμήθηκα ξανά ότι ο Φιλιππίδης είχε κάποτε ωραία φουντωτά κατσαρά μαλλιά ότι ο Αθερίδης , ξεκίνησε να παίζει σχεδόν έφηβος, ενώ, όπως κάθε καλοκαίρι άλλωστε, είχε ζωντανέψει ξανά στην οθόνη ο Σεργιανόπουλος και ο Μπουλάς. Είναι κάτι σαν το ετήσιο μνημόσυνό τους.
Το κακό είναι –για να μιλήσουμε σοβαρά- ότι αυτή η καλοκαιρινή καρακιτσαρία της τηλεόρασής μας δεν περιορίζεται μόνο στους τηλεοπτικά ανενεργούς καλοκαιρινούς μήνες. Στην Ελλάδα τείνει να γίνει καθεστώς ακόμη και τους χειμώνες.
Θα μου πεις: Βλέπεις ακόμη τηλεόραση; Βλέπω παιδιά, τι να κάνω; Τα χειμωνιάτικα βράδια στο σπίτι είναι αρκετά μονότονα και θες επιλογές. Το σερφάρισμα πάνω από μια ώρα καταντά αποχαυνωτικό και το διάβασμα βιβλίων κάποτε κουράζει κι αυτό. Οπότε πιάνεις τον καναπέ και το τηλεκοντρόλ. Κι εκεί ξετυλίγεται πια μπροστά σου όλο το ελληνικό «κιτς». Παρουσιάστριες – ξεκωλέ-ολέ, χαζολογούν με κουτσομπολιά, σού δίνουν συνταγές για κρέμες προσώπου, αλλά και συμβουλές για τα αισθηματικά σας. Γυμνάστριες που σου θυμίζουν μποντιμπιλντερά κάνουν κωλοτούμπες και σας καλούν να πλακωθείτε στις κάμψεις για να χάσετε τα κιλά των διακοπών. Αστρολόγες προβλέπουν τη μέρα σας και τους ανάδρομους Ερμήδες. Μοντέλες με ατελείωτα πόδια (το μόνο που διαθέτουν προφανώς) επιδεικνύουν τα παπούτσια που θα φορεθούν την άνοιξη που τα λέλουδα ανθίζουν. Νέο, σχετικά, φρούτο κάτι νταβραντισμένοι μαγείροι, κάτι μπρατσωμένοι σεφ γιομάτοι τατουάζ να δίνουν συνταγές για το καθημερινό τραπέζι, κάτι απλό δηλαδή, όπως φιλέτο ιπποπόταμου με δαμάσκηνα και μάνγκο, ή φασιανούς με σος από παπάγια. Και σαν πιάσει και νυχτώσει για τα καλά, αρχίζουν οι τηλεταβέρνες με τα μπουζούκια, τα χοροπηδηχτά ντιρλαντά και τους μερακλωμένους αμανέδες που χορεύουν τα ξέκωλα της βραδινής βάρδιας, πριν πιάσουν δουλειά κάτι λαγωνικά σαν τη Νικολούλη, που... «Πάει πακέτο» με την άλλη την κλαφτερή.
Την ίδια στιγμή, για προφανείς λόγους κόστους έχουν αυξηθεί... δραματικά οι εκπομπές λόγου, που στην Ελλάδα αναφέρονται μόνο σε θέματα πολιτικής, για την ακρίβεια μικροπολιτικής. Και πόσο Άδωνη, πόση Βούλτεψη, πόση Κανέλλη και πόσο Σκουρλέτη να αντέξει πια ο ανθρώπινος εγκέφαλος; Κάποτε καίγεται. Έλεος, παραδίνομαι…
Βλέπουμε, πράγματι μια τηλεόραση που πια δεν βλέπεται. Μια κακή τηλεόραση. Τα περισσότερα κανάλια, ακολουθώντας την πορεία της χώρας, χρεοκόπησαν κι αυτά, χρωστάνε παντού, επομένως αδυνατούν να παράγουν ακριβό θέαμα ποιότητας. Η καλή τηλεόραση είναι συνήθως ακριβό πράγμα και αυτό δεν το σηκώνει εύκολα ένας ιδιώτης επιχειρηματίας. Κι έπειτα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η ποιότητα θα ανταμειφθεί με υψηλή τηλεθέαση. Το τηλεοπτικό κοινό έχει εκπαιδευθεί (και γενικά αυτή είναι η τάση του ανθρώπου) να καταναλώνει εύκολο, εύπεπτο προϊόν. Δεν είναι να πολυσκάει και να προβληματίζεται ο μεσοαστός που γυρίζει βράδυ σπίτι,ξ εθεωμένος από τη δουλειά και θέλει να «αδειάσει» το μυαλό του.
Υπό την έννοια αυτή, καμιά αισιοδοξία δεν μας διακατέχει ότι με το νέο τηλεοπτικό τοπίο των τεσσάρων καναλιών θα δούμε καλύτερη τηλεόραση. Άδειες που κόστισαν πανάκριβα, κανάλια που θα κοστίσουν πολύ ακριβά για να στηθούν και να γίνουν ανταγωνιστικά, θα οδηγήσουν πιθανότατα σε μια νέα έκρηξη φτηνού και εμπορικού θεάματος. Να μια παράμετρος πολύ ουσιαστική, που όμως τείνουμε να αγνοήσουμε θαμπωμένοι από τα εκατομμύρια που θα μπουν (;) στα Κρατικά Ταμεία.
Για ποια τηλεόραση μου μιλάς; Τι να σου πω; Η επιλογή είναι δική σου τηλεθεατή μου. Στην παλέτα σου υπάρχουν έτσι κι αλλιώς πολλές επιλογές πια. Από τη δορυφορική τηλεόραση με τα δεκάδες κανάλια, μέχρι το κατέβασμα ταινιών για παρακολούθηση, η γκάμα είναι ανεξάντλητη. Το θέμα λοιπόν είναι τι πραγματικά θέλεις να δεις και κατά πόσο σηκώνεις ή επιζητάς την ποιότητα εσύ ο ίδιος πρώτα - πρώτα... Να σου την εξασφαλίσει άλλος, από και κλείεται, άστο, μην το συζητάμε καν…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
