Ο άνδρας πάσχει από σοβαρά προβλήματα υγείας εδώ και καιρό, τα οποία επιτάθηκαν πρόσφατα όταν στην ήδη περίπλοκη κατάσταση του προστέθηκε και ένας καρκίνος. Η παραμονή του στο σπίτι ήταν αδύνατη, οπότε δρομολογήθηκε η εισαγωγή του σε προνοιακό ίδρυμα υποστηριζόμενης διαβίωσης. Αίτηση για εισαγωγή έκανε εν συνεχεία και η γυναίκα του, με την προσδοκία να συνεχίσει τη ζωή της κάτω από την ίδια στέγη με τον άντρα της, έστω και αν αυτή η στέγη δεν ήταν του σπιτικού που είχαν οι δυο τους στήσει. Επειδή ωστόσο δεν βρέθηκε δίκλινο δωμάτιο στην ίδια μονάδα, οι δύο σύζυγοι ζουν χωριστά και βασανιστικά εδώ και οχτώ μήνες τώρα.
Την ιστορία τους ανέβασε στο φέισμπουκ η εγγονή τους, μαζί με φωτογραφίες. Στην πρώτη φωτογραφία, το παρόν της φθοράς, δύο αποκαμωμένα γεροντάκια σκουπίζουν τα δάκρυά τους. Σε αναπηρικό καρότσι ο άνδρας, απέναντί του η γυναίκα σε καναπεδάκι επισκεπτών. Στην επόμενη φωτογραφία, ίχνη ευτυχίας από το παρελθόν. Χαρούμενος και σφριγηλός ο άνδρας, ευτυχής και λαμπερή η γυναίκα, και πλάι, δροσερή και γελαστή η εγγονή τους. Το νεαρό κορίτσι ήταν αυτό που θέλησε να δημοσιοποιήσει την οικογενειακή τους ιστορία, μην αντέχοντας την θλίψη των παππούδων της. Η οικογένεια κατηγορεί το σύστημα πρόνοιας για γραφειοκρατία και έλλειψη ενδιαφέροντος, υποστηρίζοντας πως οι αρμόδιοι δεν έχουν ασχοληθεί αρκετά για να βρεθεί λύση στο αίτημα αυτών των δύο ανθρώπων, που επιθυμούν να περάσουν μαζί τον όποιο χρόνο τους απομένει.
Η έκταση που πήρε το θέμα στο διαδίκτυο ήταν μεγάλη και πολλοί άνθρωποι προσφέρθηκαν με σημαντικές δωρεές να ενισχύσουν οικονομικά την οικογένεια για να μεταφέρει το ζευγάρι των υπερηλίκων σε ιδιωτικό ίδρυμα. Η οικογένεια αρνήθηκε την οποιαδήποτε ενίσχυση με το εξής σκεπτικό: «Αν δεχθούμε χρήματα για να λύσουμε το πρόβλημά μας, θα είναι σαν να βάζουμε μια γάζα, προσωρινά, σε ένα τραύμα. Στόχος μας δεν είναι να μπαλώσουμε το δικό μας πρόβλημα, στόχος μας είναι να έχουμε ένα αποτελεσματικό σύστημα υγείας και πρόνοιας, ώστε να προστατεύονται όλοι εκείνοι που έχουν την ανάγκη των κρατικών δομών γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια να καταφύγουν στον ιδιωτικό τομέα».
Αναρωτιέμαι τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους. Οι Καναδοί αυτής της μικρής ιστορίας μάς λένε με την επιλογή τους πως το ιδιωτικό συμφέρον δεν νομιμοποιείται όταν η ικανοποίησή του βλάπτει το συμφέρον των πολλών. Τα όρια του εαυτού μας δεν είναι τα όρια του κόσμου. Υπάρχει ζωή και έξω από τον μικρόκοσμό μας. Είναι η ζωή των άλλων. Την βλέπουμε άραγε;
* Η Φένια Ρουγκούνη έχει σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία, νομικά και μάνατζμεντ. Σήμερα εργάζεται στον Συνήγορο του Πολίτη
