Το έλεγε αυτό και ο Σαρτζετάκης. Αλλά το έλεγε υπό άλλη έννοια. Το "έθνος ανάδελφον" (στις δόξες και στους... αδελφούς). Σήμερα το "ανάδελφον" υποδηλώνεται (κολλάει και γάντι) για την ταπείνωση και την υποτέλεια... Ένας λαός μοναδικός, ένας λαός ανάδελφος, να απορροφά τόσο γρήγορα και να προσπερνά τόσο εύκολα τα τεράστια προβλήματα που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν τη ζωή του. Καταστάσεις δύσκολες, σκληρές, ούτε σε πόλεμο να βρισκόμαστε. Και που έχουν δυστυχώς υποθηκεύσει τόσο γρήγορα και εντελώς αδιαμαρτύρητα, χωρίς καν την παραμικρή σοβαρή αντίσταση, το μέλλον των παιδιών μας. Δεν μπορεί, κάτι αφύσικο συμβαίνει εδώ...
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως κανείς να πιστεύει ότι για τους Έλληνες με την ένδοξη ιστορία τους και την ιδιοσυγκρασία τους, είναι φυσιολογικό να αφομοιώνεται τόσο εύκολα, αυτή η κοινωνική καταστροφή που εξελίσσεται έξι ολόκληρα χρόνια τώρα; Δηλαδή ένας λαός να του αρπάζουν, είτε με «κόφτες» και... νυστέρια είτε με σκληρή φορολογία, έτσι απλά, τις οικονομίες που απέκτησε με σκληρή δουλειά, για να εξασφαλίσει αξιοπρεπή γεράματα; Ποιος θα ανεχόταν να τον υποχρεώνουν να πληρώνει ενοίκιο στο ίδιο του το σπίτι; Ποιος θα επέτρεπε σε οποιονδήποτε να τολμήσει να καταστρέψει το μέλλον των παιδιών του; Ποιος θα μπορούσε να αρπάξει μισθούς και συντάξεις και να δεσμεύσει σπίτια και περιουσίες χωρίς να το πληρώσει αυτό ακριβά; Ποιος θα ανεχόταν να μην του δίνουν οι τράπεζες τα δικά του χρήματα; Ποιος θα άντεχε να του κλέβουν τις ασφαλιστικές εισφορές δεκαετιών, να του κόβουν τη σύνταξη και να του στερούν το χαρτζιλίκι των εγγονών; Σε ποια χώρα θα γινόταν αυτά και θα περνούσαν έτσι;
ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, ακόμα και οι περισσότεροι εκ των εργαζομένων σ' αυτή τη χώρα, δεν μπορούν να επιβιώσουν με... συσκέψεις για την αναθεώρηση και διαβουλεύσεις για το σύνταγμα, ούτε με φιλολογικές επαφές, συνέδρια και συνελεύσεις. Με καλούς μισθούς, αξιοπρεπείς συντάξεις, δίκαιη φορολογία και καλή παροχή ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης μπορούν να ζήσουν. Και δικαιούνται το ελάχιστο αυτοί οι άνθρωποι. Αντίθετα εισπράττουν κοροϊδία. Σαν κι αυτή με το κτηματολόγιο που συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους φορολογούμενους Έλληνες ιδιοκτήτες. Μου θυμίζει αυτό που γίνεται και δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί στον αιώνα, την περίπτωση με την εδαφολογική χαρτογράφηση της ελληνικής γης που πάνω από μισό αιώνα τώρα παραμένει ημιτελής, την ίδια περίοδο που άλλες χώρες της Ε.Ε. έχουν δύο και τρεις φορές ανανεώσει τους χάρτες τους. Αλλά μήπως με τους πρόσφυγες δεν... χάσαμε την μπάλα; Όσο οι πνιγμοί μεταδίδονταν τηλεοπτικά και πουλούσαν πόνο και δυστυχία το προσφυγικό βρισκόταν στην επικαιρότητα. Τώρα ξεχάστηκαν οι πνιγμοί και οι οδυρμοί. Ουδείς πλέον γνωρίζει πόσοι μπήκαν στη χώρα πόσοι ακόμα θα μπουν, πού θα πάνε και τι θα τους κάνουν. Άγνωσται αι βουλαί του Μουζάλα, άγνωστα και τα ευρωπαϊκά κονδύλια που ρέουν για τον σκοπό...
ΣΤΗ χώρα των άκρων όλα καταπίνονται, όλα προσπερνιούνται, τίποτα πλέον δεν εκπλήσσει. Ωστόσο στη σφαίρα του ανεξήγητου παραμένει το πώς είναι δυνατόν και γιατί ο κοινωνικός ιστός της χώρας που γέννησε λεβεντιά και δημοκρατία, υπνωτίστηκε καλυμμένος από ένα πέπλο υποταγής σε ξένους και ντόπιους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, πειθόμενος σε υποσχέσεις ανεκπλήρωτες, για μία ανάκαμψη που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Κάτι δεν πάει καλά εδώ...
