Είναι γεγονός ότι οι σημασίες που δίνουμε σ΄ αυτές, είναι έργο της ανθρώπινης νόησης και οι νοητικές τους υπάρξεις οφείλονται σ΄ αυτήν και μόνον. Υπάρχουν οι λέξεις αυτές επειδή ο νους τις παράγει.
Ας πάρουμε λοιπόν τη λέξη Απειρον. Σαν απροσδιόριστο μέγεθος που είναι αναρωτιέται κανείς για την ασημαντότητα του ανθρώπου. Όμως αυτό είναι πιστεύω αποτέλεσμα μιας προσέγγισης με λάθος βάση, ακόμη και με μαθηματική σκέψη έστω και ένα ελάχιστο μέρος του απείρου να θεωρήσουμε την ύπαρξη του ανθρώπου, δεν παύει να έχει τα χαρακτηριστικά του απείρου όλου. Αυτό σημαίνει ότι αποτελεί το ίδιο επίσης άπειρο.
Α-λήθεια αν πάρουμε σαν βάση την κλασική ατομική φυσική και υποθέσουμε ότι μ΄ ένα ασύλληπτα μικρό βαθυσκάφος ταξιδεύαμε στο ανθρώπινο ιδίως σώμα δεν θα συναντούσαμε διαφόρους γαλαξίες, όπως τον γαλαξία του νευρικού συστήματος, του ερειστικού αντίστοιχου επιθηλιακού κ.λπ.; Ο καθένας τους δεν αποτελείται από δισεκατομμύρια αστέρες (κύτταρα) με ενδιάμεσα σύνολα αστερισμών (όπως νευρώνες, μυώνες, οστά) κ.λπ.; Μα και μόνον ένα άτομο π.χ. άνθρακος δεν προσομοιάζει με ένα κάποιο ηλιακό σύστημα με αστέρα τον πυρήνα του και πλανήτες τα ηλεκτρόνιά του; Βεβαίως στη σύγχρονη φυσική τα προαναφερθέντα ονομάζονται ποσότητες ενέργειας αλληλοεπιδρώμενες και αλληλοεπηρεαζόμενες. Η ίδια η ύλη χαρακτηρίζεται πύκνωση ενέργειας στα όρια ύλης - ενέργειας. Με τον θάνατο ενός οργανισμού λαμβάνει χώρα κι έκρηξη καταστροφής των διαφόρων γαλαξιών του όπως και στο σύμπαν άλλωστε, σε μια αέναη κίνηση σύνθεσης και αποσύνθεσης τμημάτων του στον απώτατο χρόνο και τη συνεχή εντελέχεια του. Είναι το ατελεύτητο, άρρηκτα δεμένο παιχνίδι της ζωής και του θανάτου. Ένα παιχνίδι που το διακρίνει το αρμονικό σχήμα του κύκλου.
Ο ίδιος ο άνθρωπος λοιπόν είναι μια ασύλληπτα αρμονική πύκνωση ενέργειας, με χαρακτηριστικό της την ευφιή σκέψη. Μέρος λοιπόν της ίδιας ευφυούς σύλληψης σύστασης του απείρου σύμπαντος, η αν θέλετε του θεού είμαστε όλοι οι άνθρωποι. Λέω αν θέλετε γιατί το Οντού Απείρου είναι αυτό που θεάται και συλλαμβάνεται μόνον νοητικά και κατά την έκφραση δοξασίας εκάστου.
Ξαναγυρίζω λοιπόν στην επικεφαλίδα αυτού του μικρού κειμένου και αναγνωρίζω πλήρως την ορθότητα της έκφρασης "κατ΄ εικόνα και ομοίωση" χωρίς να εννοώ βέβαια την αισθητική παράσταση εικόνας, γιατί με αφήνει αδιάφορο η προσωποποιημένη προσέγγιση του κάθε ατόμου, δικαίωμά του εξάλλου. Αναγνωρίζω τη θέση κάθε διανοητικής σύλληψης και θαυμάζω την υπέροχη άμεση, και δυναμική έκφραση του ποιητή μας και λογοτέχνη Οδυσσέα Ελύνη. "Αυτός ο Κόσμος, ο Μικρός, ο Μέγας".
Σημείωση: Επιμένω στην ιδιαίτερη γραφή της λέξης Α- λήθεια διότι το νοημά της ρέει στον χρόνο και ανάλογα με την αποδοχή που η ίδια τυγχάνει στην εκάστοτε εποχή από την κοινωνία των ανθρώπων. Απλά μας θυμίζει με το εξαιρετικό άλφα ότι για κάποιο μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα δεν λησμονούμε με την επικρατούσα δοξασία για κάθε ορισμένο θέμα. Το κάθε άτομο έχει τη δική του α-λήθεια.
Παύλος Γιατσιάκης
