Αγαπητή «Ελευθερία»
Ναι, ήταν ωραία και συγκινητική χθες η εκδήλωση των παιδιών για το Ολοκαύτωμα στην πλατεία Άννας Φρανκ. Κόσμο όμως δεν είχε κι αυτό είναι κρίμα. Κρίμα πρώτα πρώτα για τα ίδια τα παιδιά, για να νοιώσουν πως οι κόποι τους βρήκαν ανταπόκριση. Κρίμα όμως και για μια ολόκληρη πόλη, που δεν μπόρεσε να γεμίσει μια πλατειούλα, για κάτι τόσο σημαντικό! Ίσως χρειάζεται μεγαλύτερη προβολή μέσω του Δήμου και των ντόπιων ΜΜΕ. Ας το δούμε για του χρόνου.
Όσο για το πανέμορφο δέντρο της πλατείας μας, τον έρημο τον πλάτανο, που όσοι τον αγαπάμε τον κοιτάμε και δεν ανασαίνουμε, ας τον αφήσουν στην ησυχία του οι περίφημοι "περίοικοι", να μας ευφραίνει με τη δροσιά του το καλοκαίρι και με τη θωριά του όλες τις εποχές του χρόνου, που τις βλέπουμε να εναλλάσσονται επάνω του.
"Περίοικοι"! Βολικός όρος να κρυβόμαστε πίσω του. Γινόμαστε έτσι πολλοί. Εγώ μία είμαι, αλλά αν εμφανιζόμουνα ως "περίοικος" κι εγώ, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως είμαστε δυο, τρεις, πέντε, δέκα...Κύριος οίδεν πόσοι, που δεν ανησυχούμε για το πλατάνι και το θέλουμε όπως είναι στη θέση του. Θα ήμασταν τότε "περίοικοι" εναντίον "περιοίκων"! Ενώ τώρα, μία εγώ, πώς να τα βάλω με τους πολλούς; Πρέπει να υποταχθώ στην πλειοψηφία και...βοήθειά μου κι εμένα και του πλάτανου! Είναι να μη σε βάλουν οι πολλοί στο μάτι!
Θεοφανώ Σακελλαρίου
