Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί λογάδες και γραμματικοί για να σε πείσουν...
Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!
Λευτ. Παπαδόπουλος, Μίκης, Σιδηρόπουλος
Την «περί του τέρατος που μας κυβερνά» σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι αναλύαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας. Πόσο μετρημένος, ακριβοδίκαιος και προφητικός ο συνθέτης! Από κει και πέρα το χάος; όχι ακριβώς. Η αστερόεσσα θα λεγε κάποιος, ειδικά τους τελευταίους καιρούς...
Πολύ παλιά στοχεύαμε την CIA και τώρα μάλλον όχι, γιατί εύκολα κρύβονται υπό την αγία σκέπη του ΝΑΤΟ. «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ»! φώναζαν τότε κι απλά φώναζαν. Σήμερα όποια πέτρα κι αν σηκώσεις νάτο κι από κάτω. Είναι η «πέτρα του σκανδάλου» σε Κύπρο, Ιράκ, Ουκρανία, Κόσοβο, Πολωνία, Λιβύη, Αίγυπτος, Ιράν, Συρία, Αιγαίο ίσως και Τουρκία.*
«Θέλει η πόρνη να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει» . Απορίας άξιο πώς οι ίδιοι, που βροντοφώναζαν πάλαι ποτέ: «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», φαντάζομαι κι ο Τσίπρας στη νιότη του, τώρα υψώνουν μαζί τους τα ποτήρια στην Πρεσβεία, εξουσία ντε...
Ούτε και το ορθόδοξο ΚΚΕ ακούγεται ν' αντιδρά έντονα όπως άλλοτε. Οι αντιπολεμικές, αντιμνημονιακές, αντικυβερνητικές διαδηλώσεις όλο και λιγοστεύουν, όπως και οι ενδοεκκλησιαστικές τριβές. Λέτε να εμπεδώθηκε η παλιά ατάκα των χίπις κάντε έρωτα και όχι πόλεμο; όχι βέβαια! Καταπληκτική πάντως η «προσαρμογή»!
Ένας άνευρος λαός δεν θα ’λεγα ότι βλέπει εμβρόντητος τα τρέχοντα, ούτε θέλει να κάνει συλλογισμούς και συνδυασμούς για τα μελλούμενα. Ακόμη και για το μέλλον των παιδιών του. Απίθανο κι όμως πραγματικό. Λέμε κρίση είναι - κατά το μπόρα - θα περάσει, μη σκεπτώμενοι όμως όπως μου έλεγε προχθές στο ραδιόφωνο ο Ισπανός ελληνιστής Pedro Olallia, ότι υπάρχει και η διάσταση του κρίνω, προσδιορίζω, θεωρώ και αναθεωρώ, προσανατολίζομαι, ενδιαφέρομαι, ζω, βιώνω, αποφασίζω και καθορίζω τη ροή των πραγμάτων.
Και βέβαια οι κεραυνοί, οι αστραπές, οι βροντές και οι αγέρηδες είναι παροδικά φαινόμενα της φύσης. Δεν είναι όμως παροδικά τα παίγνια της αστερόεσσας, των λόμπι και του διεθνούς και ντόπιου “ιερατείου” που τους απασχολεί επί 24ωρο αποκλειστικά και μόνο το κέρδος. Με όποιες παράπλευρες απώλειες.
Δείτε πόσο έντεχνα πριν τον Αττίλα στην Κύπρο και μετά, υφαίνουν το παιχνίδι της διχοτόμησης, μετά στη Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία, τη Βόρειο Αφρική, την Εγγύς Ανατολή, Τουρκία, συνεπικουρούντων βεβαίως ντόπιων έμπιστων καθεστώτων ή προσώπων, που διαθέτουν όμως και την εμπιστοσύνη... των πολιτών!
Ω Θεέ μου τετράγωνη λογική. Αρεστοί σε αρχές και εξουσίες του κόσμου τούτου - πλουτοκράτες, αρεστοί και στη φτωχολογιά. Αν αληθεύει η ρήση του Απ. Τσιπίδη (υπάτ.στοάς) ότι κατά 85% τα ΜΜΕ δικά τους είναι, άρα και η προπαγάνδα, κάπως εξηγείται το θέμα.
'Aιντε και καλά, πότε από ιδεολογία, υπάρχει ακόμη; πότε από αυταπάτες, κουτοπονηριά και προσμονή ρουσφετιού, συνεχίζει να «ελπίζει»...Εδώ βολοδέρνουν και προύχοντες των ΜΜΕ όπως ο συντοπίτης μας Γ. Λιάγκας που πέρασε από Κεφαλλονιά και περιγράφει...
“Κάθε φορά που κάνω ακριβώς το ίδιο δρομολόγιο, τον δρόμο του δικού μου μεταξιού με το φουσκωτό, αναρωτιέμαι πως αυτή η πανέμορφη χώρα έφθασε να ’χει εξαθλιωμένους ανθρώπους. Είμαι όμως σίγουρος πως μέσα από αυτή την προικισμένη αισθητική της πανέμορφης φύσης, και πάλι θα αναγεννηθεί από τα στάχτες της. Είμαστε τυχερός λαός που γεννηθήκαμε σε ένα πανέμορφο τόπο. Ακόμα και αν δεν του φερθήκαμε καλά, αυτός θα μας δώσει τη δύναμη να ξανασταθούμε στα πόδια μας….”.
Η πυκνή βλάστηση, καλές μου και καλοί μου, εγγυάται μόνο ,τ' αμέριμνο τιτίβισμα των πουλιών κι κεντρίζει το ενδιαφέρον Γερμανών, Ρώσων κι Αράβων σεΐχηδων ν΄αγοράσουν ότι απέμεινε, τίποτα άλλο. Αυτόματα τίποτε δεν γίνεται! Στάχτες παρέλαβε μόνο ο Καποδίστριας, κατάφερε να ορθώσει το Ρωμέικο, γι’ αυτό και τον δολοφόνησαν...κι έφεραν τους Βαυαρούς που με νόμο κατήργησαν τη δημοκρατία: «τέτοιου είδους συνελεύσεις, αγγίζουν το επίπεδο των ταπεινών συναισθημάτων και της ιδιοτέλειας. Και οι αποφάσεις που προκύπτουν από τέτοιου είδους συζητήσεις, είναι αδύναμες να προωθήσουν το δημόσιο συμφέρον, επειδή οι συμμετέχοντες δεν έχουν τη δυνατότητα ν΄αποκτήσουν την αναγκαία ακριβή και εκ βάθρων γνώση, για τα ζητήματα της πολιτικής διοίκησης!
Ό,τι γίνει θα γίνει απ' τα χεράκια μας, όπως μου ’λεγε πέρυσι στον αέρα η Ηρώ Διώτη, τα δικά μας λεφτά, τη δική μας βιομηχανία, τη δική μας τράπεζα, το δικό μας Σύνταγμα, τη δική μας Δικαιοσύνη, τη δική μας διοίκηση και κυριαρχία. «Η νίκη θα ’ναι δική μας, αν βασιλεύση εις την καρδίαν μας, μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης» θα ισχυριστεί ο Καποδίστριας και δεν έχει άδικο.
Σήμερα σε μια εποχή όπου τα μεγαλύτερα αρπακτικά που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία, απαιτούν ανοιχτά σύνορα και υποβιβασμό των κρατών σε απλά εργαλεία άσκησης της κυριαρχίας των αγορών, το έθνος, η εθνική συνείδηση και αυτοδιάθεση, η λαϊκή κυριαρχία είν' το μοναδικό χρέος μας, τονίζει ο επί κεφαλής του ΕπαΜ, Δημ.Καζάκης.
* Υ.Γ. “Το πραξικόπημα εξαρχής ήταν οπερέτα από άποψη σχεδιασμού και εκτέλεσης. Οι χουντικοί οι δικοί μας θα γελάνε μ' αυτούς που το σχεδίασαν. Από τις πληροφορίες που μεταδίδει κυρίως ο ξένος Τύπος φαίνεται ότι πρόκειται για πραξικόπημα που κινήθηκε από ανώτερους αξιωματικούς κι όχι από ανώτερα επιτελεία. Οι στρατηγοί είτε έπαιξαν εξαρχής σε συνεννόηση με τον Ερντογάν, είτε έπαιξαν διπλό ρόλο και στην εξέλιξη του πραξικοπήματος άλλαξαν πλευρά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι ΗΠΑ σίγουρα γνώριζαν, αλλά δεν φαίνεται να είχαν ενεργή ανάμιξη, καθώς ήθελαν να δουν που θα «καθίσει η μπίλια». Γιατί απλά δεν ήθελαν να πάρουν θέση ανοιχτά εναντίον ή υπέρ του Ερντογάν. Αν είχαν αναμιχθεί οι ΗΠΑ ενεργά και έπαιρναν θέση υπέρ του πραξικοπήματος, το πρώτο πράγμα που θα συνέβαινε θα ήταν η "εξαφάνιση" του Ερντογάν. Είτε με σύλληψη, είτε με δολοφονία. Οι ΗΠΑ - κατά τη γνώμη μου - θέλουν να συνεχιστεί το μπάχαλο μέσα στην Τουρκία. Ξέρουν ότι η κρίση θα βαθύνει στην Τουρκία σε βαθμό εμφυλίου, ή ακόμη χειρότερα και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αναλάβουν δράση. Προς το παρόν αξιοποιούν την Τουρκία ως ορμητήριο ή εφαλτήριο για τα δικά τους σχέδια προς την Εγγύς Ανατολή ή το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, κοκ. Και αφήνουν τον Ερντογάν να κάνει παιχνίδι στον βαθμό που δεν ενοχλεί τα βασικά τους σχέδια και γεωστρατηγικά συμφέροντα» (Δημ. Καζάκης).
