Λούφαξε και τους περίμενε! Επειδή, ακριβώς, το είδε, ως μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεκαθαρίσει οριστικά το τοπίο. Και να μετατραπεί ο ίδιος, πιο δικτάτορας από όλους τους δικτάτορες που είχε ποτέ η Τουρκία! Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει αβίαστα μέσα από τα ίδια τα γεγονότα τα οποία ακολούθησαν ευθύς αμέσως μετά την αποτυχία του ερασιτεχνικού κατά τα φαινόμενα πραξικοπήματος! Ιδού και οι απτές αποδείξεις:
Εν μία νυκτί είχαμε την αποπομπή και σύλληψη περίπου 2.800 δικαστικών και εισαγγελέων, περιλαμβανομένων 5 μελών του ανωτάτου δικαστηρίου. Το πρακτορείο ειδήσεων Dogan μετέδωσε πως 44 δικαστές και εισαγγελείς συνελήφθησαν στη διάρκεια της νύχτας της εξέγερσης στο Ικόνιο (κέντρο) και 92 στο Γκαζιαντέπ (νοτιοανατολικά). Μέχρι τώρα τα στοιχεία που έχει δώσει στη δημοσιότητα το υπουργείο Εσωτερικών της Τουρκίας, οδηγούν σε ένα πογκρόμ εκκαθαρίσεων που πραγματοποιήθηκαν πριν καλά καλά ξεκαθαρίσει το τοπίο με το πραξικόπημα! Συγκεκριμένα συνελήφθησαν πάνω από 100 στρατηγοί και ναύαρχοι, περισσότερα από 6.000 μέλη του στρατού και της δικαιοσύνης, ενώ τέθηκαν σε διαθεσιμότητα 8.777 μέλη των αστυνομικών δυνάμεων εκ των οποίων 7.899 είναι αστυνομικοί, 614 είναι αξιωματικοί της στρατιωτικής αστυνομία, 30 επαρχιακοί διοικητές και 47 περιφερειακοί διοικητές. Μιλάμε για σαρωτικές εκκαθαρίσεις που συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό! Το να πιστέψουμε λοιπόν ότι όλα αυτά ετοιμάσθηκαν μέσα σε λίγες ώρες ξεπερνά κάθε φαντασία!
Ακολούθησε η εφαρμογή του «νόμου» Ερντογάν-Γιλδιρίμ που υιοθετεί καθεστωτικές πρακτικές αυταρχισμού που επωφελείται της ευκαιρίας για να εκκαθαρίσει τη δημόσια διοίκηση από τους τελευταίους θύλακες κεμαλισμού (σύμφωνα με πρόχειρα στοιχεία μέχρι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από τις εργασίες τους περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι). Και παράλληλα να εξαλείψει τους μηχανισμούς που συνδέονται με τον κύκλο ισλαμιστών του ιμάμη Γκιουλέν τον οποίο μάλιστα φωτογραφίζουν ως τον ηθικό αυτουργά της εξέγερσης, ζητώντας από τις Η.Π.Α. την άμεση έκδοση του στην Άγκυρα!
Ανατρέχοντας πίσω στην σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας θα συναντήσουμε πολλές τέτοιας μορφής εξεγέρσεις-πραξικοπήματα, κάτι διόλου παράξενο ασφαλώς για την Τουρκία, στην οποία πάντα σημαντικό ρόλο διαδραμάτιζε ο στρατός (στα πλαίσια δήθεν της προστασίας του κοσμικού κράτους από τον κίνδυνο των Ισλαμιστών). Θυμίζω στα γρήγορα τις πέντε τελευταίες περιπτώσεις κατά τις οποίες η Τουρκία βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος: Το 1960, νεαροί αξιωματικοί που βρίσκονταν εκτός της διοίκησης του στρατού, ξεσηκώθηκαν εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου κόμματος των Δημοκρατών. Το 1971, στρατιωτικό κίνημα που έμεινε στην ιστορία ως το «στρατιωτικό πραξικόπημα του μνημονίου», έβγαλε τα άρματα μάχης στους δρόμους, προκειμένου να ρίξει την κυβέρνηση και να αναλάβει την εξουσία. Το 1980, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα, το οποίο εξελίχθηκε σε εμφύλια σύγκρουση μεταξύ των δεξιών και αριστερών ομάδων. Το 1993, εκδηλώθηκε το λεγόμενο «συγκεκαλυμμένο πραξικόπημα», το οποίο είχε στόχο την υπογραφή συμφωνίας ειρήνης με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK). Υπήρξαν ακόμα άλλες μικρότερες εξεγέρσεις με τελευταία τη λεγόμενη «εξέγερση της πιζάμας»!
Σε ό,τι αφορά αυτά καθαυτά τα γεγονότα, ανατριχίλα προκαλούν οι σκηνές απίστευτης αγριότητας και ισλαμικής οχλοκρατίας που επακολούθησαν στους δρόμους μετά την καταστολή της εξέγερσης. Η δημόσια διαπόμπευση και το λυντσάρισμα στρατιωτών από «πολίτες» και μουλάδες (στην πλειοψηφία τους «γκρίζοι λύκοι»), που κλήθηκαν να βγουν στον δρόμο από τον ίδιο τον «Σουλτάνο», είναι σίγουρα σκηνές τρομαχτικές και απεχθείς από κάθε άποψη. Οι οποίες, κατά τα φαινόμενα, θα γίνουν ακόμα σκληρότερες, αν ο Ερντογάν εφαρμόσει τις απειλές του περί επαναφοράς της θανατικής ποινής και δημιουργίας νεκροταφείου προδοτών! Τούρκοι φαντάροι, που ήταν φανερό ότι δεν ήξεραν που πατάν και που βρίσκονται, υπέστησαν πρωτοφανή εξευτελισμό από τον ισλαμικό όχλο που ατίμασε τις στολές τους. Ανώτατοι αξιωματικοί φόρεσαν χειροπέδες από χαμηλόβαθμους ασφαλίτες με πολιτικά...
Θριαμβευτής της παρτίδας βέβαια, αναδεικνύεται ο νεοσουλτάνος Ερντογάν. Ωστόσο, το να παρουσιάζεται η μάχη για την εξουσία ανάμεσα στις αυταρχικές δεσποτικές και αντιδημοκρατικές δυνάμεις σαν μία μάχη ανάμεσα σε υποστηρικτές και εχθρούς της δημοκρατίας, είναι κάτι που υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο μπορεί μόνο τη νομιμοποίηση της υπάρχουσας φασιστικής και δεσποτικής κυβέρνησης του Τούρκου προέδρου. Ο οποίος, και να μην υπήρχε το πραξικόπημα θα έπρεπε να το είχε εφεύρει. Έτσι, καθάρισε μονομιάς το τοπίο, με αφορμή που είναι πειστική σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και μονοπώλησε τη... συνταγματική νομιμότητα.
Όλοι λοιπόν διερωτούνται: Πώς θα είναι άραγε η επόμενη μέρα της Τουρκίας. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πάρα πολύ απλή. Όλες οι μέρες τις Τουρκίας, κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς, ήταν, είναι και θα είναι πάντα οι ίδιες. Μέρες σκοτεινές και γκρίζες με καταφανέστατο έλλειμμα δημοκρατίας, με ιμπεριαλιστική-επεκτατική πολιτική και αποσταθεροποιητικές τάσεις. Μέρες φίμωσης του τύπου και κάθε αντίθετης με την επικρατούσα στους κυβερνητικούς κύκλους άποψης, μέρες εμφυλίου πολέμου (το αίμα που χύθηκε κοχλάζει και ζητά εκδίκηση) και δημιουργίας νέων ετερόκλητων για την Τουρκία συμμαχιών (βλέπε Ρωσία, Ισραήλ, Συρία). Μέρες μόνιμου εμφυλίου πολέμου, μέρες εξαιρετικά απρόβλεπτες για την περιοχή μας, που πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας, αν πραγματικά μας ενδιαφέρει να μη θρηνήσουμε κι άλλες χαμένες πατρίδες! Διότι τα όσα συμβαίνουν στην γείτονα Τουρκία, μας αφορούν και μάλιστα πολύ άμεσα!
Υ.Σ.: Τέτοιες αντιπαραθέσεις για την εξουσία και απόπειρες διεκδίκησης της, όποτε αυτό είναι δυνατό, συναντούμε σε χώρες χωρίς δημοκρατία όπου μία αντιδραστική εξουσία κάνει πραξικοπηματικές προσπάθειες να ανατρέψει μία άλλη αντιδραστική εξουσία όποτε οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Αυτό συνέβαινε πάντα και συμβαίνει και αυτή τη στιγμή στην Τουρκία. Στην Τουρκία, ως γνωστόν, ουδέποτε εφαρμόστηκε μια κανονική δημοκρατία.
* Ο δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
