Η αναγκαστική εισβολή του πρώτου Μνημονίου, σε συνάρτηση με τα επόμενα, επέφεραν μείζονος σημασίας και - θεωρώ- ιστορικές μεταβολές, τομές και ρήξεις στο μέχρι τότε υφιστάμενο πολιτικό τοπίο. Το πάλαι ποτέ κραταιό δίπολο Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ γρήγορα κατέρρευσε, μη αντέχοντας το βάρος των μνημονίων, ο όρος δικομματισμός αφανίστηκε από το λεξιλόγιό μας, ενώ συγχρόνως, στο κενό που άφησε πίσω του ο αφανισμός του ΠΑΣΟΚ, εισχώρησε και εγκαταστάθηκε η ριζοσπαστική Αριστερά, που μέχρι τότε βρισκόταν στο περιθώριο της πολιτικής σκακιέρας, αφομοιώνοντας την απολεσθείσα εκλογική δύναμη του ΠΑΣΟΚ.
Αν, η σε αδρές γραμμές περιγραφόμενη αναδιάταξη του πολιτικού και κομματικού τοπίου, αποτελεί μια μαθηματική εξίσωση και αναζητούμε τον άγνωστο Χ, υπό την έννοια του ρυθμιστή και καταλύτη των πολιτικών αυτών ανακατατάξεων, ακόμη και για εμάς τους ανεπίδεκτους στην επιστήμη των αριθμών, προκύπτει εύκολα η απάντηση, ότι ο άγνωστος Χ ονομάζεται ΠΑΣΟΚ ή κεντροαριστερά ή μεσαίος χώρος ή δημοκρατική παράταξη, είναι ο χώρος, που ιστορικά διά της παρουσίας του από το 1974, πλέον όμως διά της απουσίας του από το 2010, διαδραματίζει τον ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων.
Εκλιπόντος σήμερα του μεσαίου χώρου, που εκφράζει παραδοσιακά το σύνολο της κοινωνίας, δημιουργήθηκε το πολιτικό κενό, που διαπιστώνεται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ (παρά την οικειοποίηση των ψηφοφόρων και των Αρχών της 3ης Σεπτέμβρη) και στη Νέα Δημοκρατία. Το σύγχρονο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – Νέα Δημοκρατία εξ ορισμού αδυνατεί να εκφράσει το σύνολο των πολιτών, που θεωρούν, ότι είναι πολιτικά άστεγοι, επιζητώντας την δημιουργία μιας μεγάλης ενιαίας Κεντροαριστεράς, που θα στεγάσει και θα εκφράσει τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα, τις μεγάλες παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, τη νεολαία.
Η σημερινή χαρτογράφηση του πολιτικού συστήματος, στην οποία δεν εντοπίζεται η προοδευτική παράταξη, αποτέλεσε την βάση και την αιτία, που οδήγησε σε μια σειρά προσπαθειών για την κάλυψη του τεράστιου πολιτικού κενού, όμως με κινήσεις, που μόνο αγωνιώδεις, αγχωτικές, πρόσκαιρες και εκλογικά εξυπηρετικές, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Παρακολουθούμε δυστυχώς, με αγωνία, αντί για ουσιαστικές, μακρόπνοες και κοινωνικά αναγκαίες συνενώσεις και συνθέσεις ιδεών, αρχών και προτάσεων, προσαρμοσμένες στις νέες κοινωνικά συνθήκες, να γίνεται προσπάθεια, συζητήσεις, διαπραγματεύσεις και διεργασίες, που αποσκοπούν στις συνενώσεις και συγκολλήσεις μηχανισμών, στελεχών, αρχηγών, κομμάτων, δικτύων και κινήσεων, που δεν φαίνεται να απέχουν μεταξύ τους ιδεολογικά και προγραμματικά, με απώτερο στόχο, κατά την άποψή μου, την πρόσθεση των μικρών εκλογικών ποσοστών τους.
Η Κοινωνία και οι πολίτες όμως, δεν έχουν ανάγκη πολλών κομμάτων και πολλών αρχηγών. Δεν χρειάζονται μια κεντροαριστερά – σπασμένο καθρέφτη από τα συγκολημμένα κομμάτια του, μια κεντροαριστερά καταφύγιο και ευκαιρία για την πολιτική και αρχηγική επιβίωση στελεχών, που εναλλάσσουν ρόλους υπό νέο μανδύα. Που το μόνο καινοτόμο στοιχείο τους είναι η απλή επίκλησή του, η ρητορική περί δήθεν ανανέωσης και η περιβόητη απαγκίστρωση και αποξήλωση από το «παλαιό» και νοσηρό, του οποίου παραδόξως αποτελούσαν μέρος.
Η Κοινωνία των πολιτών έχει ανάγκη μιας νέας συνολικής και συνθετικής πρότασης, έχει ανάγκη από την δημιουργία ενός ισχυρού προοδευτικού μεταρρυθμιστικού πόλου, που θα υπερβαίνει τα σημερινά σχήματα, τα κομματικά επιτελεία και τις παλιές και νέες ηγεσίες τους. Έχει ανάγκη από την Κεντροαριστερά, που κάνει τομές στην ίδια την καρδιά της Κοινωνίας, που έχει συγκεκριμένες κοινωνικές αναφορές εκφράζοντας τους «μη προνομιούχους» αλλά και τα δυναμικά κοινωνικά στρώματα, που μπορούν να συμβάλουν στην οικονομική ανάταξη του τόπου.
Οι νέοι που μεταναστεύουν, οι πολίτες της παραγωγικής δραστηριότητας, που αντιμετωπίζουν ένα κράτος αδιάφορο και πολέμιο, οι μαθητές και φοιτητές, που θέλουν μια άλλη παιδεία, οι πολίτες, που νιώθουν ανυπεράσπιστοι από την κατάρρευση των δομών του Κοινωνικού Κράτους, πρέπει να εκφραστούν από τη σύγχρονη Κεντροαριστερά.
Αυτή είναι η νέα Κεντροαριστερά, πιστεύω, που μπορεί να αγκαλιαστεί από τους πολίτες και τότε να υπάρξει ελπίδα. Όσο, όμως ο προοδευτικός, αλλά άστεγος πολίτης αντιλαμβάνεται, ότι το πολιτικό κενό του χώρου και η δική του ανάγκη να εκφραστεί μέσα από αυτόν και να υπάρξει ξανά η κεντροαριστερά στο πολιτικό σκηνικό, αποτελούν αντικείμενο σφετερισμού, τότε, υπάρχει έντονος ο κίνδυνος, να υπάρχουν δύο ισχυρά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ, με την Κεντροαριστερά, αντί να αποτελεί διά των πολιτικών της τομών και πράξεων τον καταλύτη θετικών εξελίξεων στην χώρα, να εξακολουθεί να αποτελεί ρυθμιστή διά της απουσίας της.
* Η Νικολέττα Μπουρνόβα είναι δικηγόρος Λάρισας
