Συζητώντας με αρκετούς φίλους που δραστηριοποιούνται στην πραγματική οικονομία δεν εισέπραξα από κανέναν αρνητισμό στο να πληρώσει φόρους, εκ προοιμίου. Η άρνηση έγκειται στο να υποχρεούνται να καταβάλλουν άδικους και υπερβολικούς φόρους. Έναυσμα για την ενασχόλησή μου με τα κοινά ήταν η προτροπή αυτών των ανθρώπων, συνεπώς οφείλω να μεταφέρω τη συνισταμένη των απόψεών τους και να γίνω, στο μέτρο του δυνατού, η φωνή τους. Θέλουν, λοιπόν, όλοι να νιώσουν ότι συναλλάσσονται με ένα «λογικό» κράτος. Ένα κράτος που θα τους επιβάλλει ένα ΦΠΑ ενιαίο της τάξης του 13%-15% και ένα φόρο κερδών ή εισοδήματος ύψους 10%-15% μπορεί να χαρακτηριστεί «λογικό». Τότε θα σταθούν όλοι αρωγοί και σε άλλες πρωτοβουλίες που θα πρέπει να λάβει ο κρατικός μηχανισμός όπως τη χρήση πλαστικού χρήματος, τη σύνδεση ταμειακών μηχανών με τις ΔΟΥ, τη θέσπιση νόμων που θα προβλέπουν βαρύτατες ποινές στους παραβάτες κ.α.
Το κράτος μέχρι σήμερα επιμένει να πυροβολεί τα πόδια του στο θέμα της φοροδιαφυγής ή ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και τον παραλογισμό όταν κάνει έκκληση στους πολίτες να ζητάνε αποδείξεις, τις οποίες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ΠΟΥΘΕΝΑ! Διερωτώμαι γιατί ένας ιδιοκτήτης μιας Α.Ε. να δύναται να ζητά τιμολόγιο για κάθε του δαπάνη και μετά, κατά την προσφιλή τακτική, να δικαιολογεί όλες αυτές τις δαπάνες ως έξοδα της επιχείρησης του και ένας ιδιοκτήτης μιας Ο.Ε. να μην μπορεί; Θα πρέπει το σύνολο των αποδείξεων να εκπίπτει από τα έσοδα του καταναλωτή και για το υπόλοιπο να φορολογείται. Είναι απλό! Για το μέρος των εσόδων τα οποία ο κάθε καταναλωτής θα καταναλώνει θα φορολογείται μέσω του ΦΠΑ και για το υπόλοιπο των εσόδων του μέσω φορολογίας εισοδήματος – κερδών.
Άλλο ένα μείζον ζήτημα στη σχέση μεταξύ πολίτη και κράτους είναι η διαφάνεια. Οι κάτοχοι δημόσιων αξιωμάτων θα πρέπει να απολαμβάνουν υψηλές αμοιβές, διότι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα και θα πρέπει να έχουν αντιστάσεις σε απόπειρες χρηματισμού και δωροδοκιών. Ταυτόχρονα όμως, ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ τα οικονομικά τους στοιχεία και οι οικονομικές τους συναλλαγές να υπόκεινται σε εξονυχιστικό έλεγχο. Όπως επίσης, να υποχρεούνται να δημοσιοποιούν και να αναρτούν στο διαδίκτυο κάθε απόφαση που λαμβάνουν και η οποία αξιοποιεί χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων.
Αποτελεί ισχυρή μου πεποίθηση πως αν επικρατήσουν λογικές που να σέβονται τον πολίτη και τις θυσίες του τότε σίγουρα οι σχέσεις πολίτη – φόρων και πολίτη – αποδείξεων θα αποκατασταθούν και ποιος ξέρει, ίσως γίνουν και σχέσεις πάθους!
Ο Φώτης Τζατζάκης είναι οικονομολόγος, καθηγητής Οικονομικών, απόφοιτος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχ/σεων του Παν/μιου Μακεδονίας, κάτοχος μεταπτυχιακού MBA
