Από τον Απ. Γερόπουλο
Ύστερα από δυόμισι περίπου χρόνια θα βρεθούμε και πάλι μπροστά στις κάλπες για να εκλέξουμε νέα Βουλή. Η αδυναμία των κοινοβουλευτικών κομμάτων να εκλέξουν πρόεδρο της Δημοκρατίας πριν από ένα μήνα έσυραν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, παρόλο που οι δύο στους τρεις Έλληνες δεν τις ήθελαν. Μία πανσπερμία κομμάτων, μνημονιακών, αντιμνημονιακων, δεξιών, κεντρώων και αριστερών διεκδικούν την ψήφο μας και υπόσχονται να βγάλουν τη χώρα από την κρίση και να την οδηγήσουν στην ανάπτυξη και στην ευημερία. Και οι ψηφοφόροι καλούμαστε να ψηφίσουμε ένα από αυτά με την ελπίδα ότι δεν θα εισπράξουμε ξανά την ίδια απογοήτευση.
Η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος είναι χρόνια και ενδημική. Οι πολιτικοί μας-εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων-δημαγωγούν, υπόσχονται και λαϊκίζουν, υποδυόμενοι τους σωτήρες της χωράς. Εκφωνούν πύρινους προεκλογικούς λόγους στις πολιτικές τους συγκεντρώσεις και μπροστά στις οθόνες των τηλεοπτικών καναλιών διαγκωνίζονται να κερδίσουν τις προσωπικές τους εντυπώσεις. Επινοούν ψεύτικα διλήμματα, συνάπτουν ανίερες συμμαχίες, προβαίνουν σε ετερόκλιτες μεταγραφές υποψήφιων βουλευτών και κομματικών στελεχών, υποτιμώντας ασύστολα την νοημοσύνη του εκλογικού σώματος. Αργυρώνητοι και εξωνημένοι υποψήφιοι σπεύδουν να στεγαστούν σε παράταιρες πολιτικές παρατάξεις με πρόδηλο στόχο την κατάληψη βουλευτικής έδρας, θεωρώντας τους Έλληνες πολίτες αφελείς, κρετίνους και κάφρους. Και για να δικαιολογήσουν την καιροσκοπική αυτή μεταγραφή τους, επικαλούνται το εθνικό συμφέρον. Και ο λαός, πνιγμένος στην οργή και στην αγανάκτηση, αναζητεί νέες ελπίδες και προσδοκίες.
Οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο να κατοικούμε τη χώρα με την ενδοξότερη και την πλεονεκτικότερη στον πλανήτη γεωγραφική θέση. Με τα έργα και τις ημέρες μας όμως δεν έχουμε αποδείξει μέχρι σήμερα ότι είμαστε αντάξιοι της εύνοιας που μας επιφύλαξε απλόχερα η τύχη. Δέσμιοι των φυλετικών αδυναμιών μας, δεν εννοούμε να διδαχθούμε από τα λάθη μας και να διορθωθούμε, με αποτέλεσμα η χώρα μας να παραμένει μόνιμα στο επίπεδο της «Ψωροκώσταινα». Και για την κατάντια μας αυτή, αναμφισβήτητα οι πολιτικοί έχουν την πρώτη και κύρια ευθύνη. Με την ανικανότητα
τους μάς έχουν οδηγήσει στο πρωτοφανές σημερινό οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι πολίτες είμαστε ανεύθυνοι. Ανεύθυνοι πολίτες δεν υπάρχουν ούτε ακόμα και στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπου οι ατομικές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών είναι ευνουχισμένα. Κατά μείζονα λόγο δεν υπάρχουν ανεύθυνοι πολίτες στη δημοκρατικές χώρες. Σ΄ αυτές οι ευθύνες επιμερίζονται αναλογικά ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και στους πολίτες. Γιατί οι πολίτες εκλέγουν με την ψήφο τους την ηγεσία. Και η ψήφος των πολιτών είναι δυνατότερη κι από τη σφαίρα ακόμα, έλεγε ο αείμνηστος πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν. Αρκεί βέβαια οι ψηφοφόροι να έχουν επιλέξει σωστά τον εκλογικό τους στόχο. Γιατί, παρόλες τις εκπτώσεις που παρατηρούνται στα πολιτικά ήθη τα τελευταία χρόνια, δεν εξέλειψαν παντελώς οι πολιτικοί με ικανότητες και ήθος. Το εκλογικό σώμα έχει χρέος να τους διακρίνει και να τους επιβραβεύει με την ψήφο του. Αυτή όμως η επιλογή απαιτεί πολίτες με σύνεση, ευθυκρισία και πολιτική παιδεία, και πάνω απ όλα πολίτες απαλλαγμένους από δεσμεύσεις, ιδεοληψίες και προκαταλήψεις. Οι Έλληνες, δυστυχώς, εγκλωβισμένοι στα στενά ατομικά και συντεχνιακά μας συμφέροντα και τυφλωμένοι από τα πάθη και τις αντιθέσεις μας αδυνατούμε να δούμε τα πολιτικά πράγματα νηφάλια και λογικά, γι' αυτό οι πολιτικές επιλογές μας δεν φέρουν συνήθως τη σφραγίδα της αξιοκρατίας.
Στα προηγμένα πολιτικά και πολιτισμικά κράτη του κόσμου κύριος εγγυητής ομαλής πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας είναι ο λαός. Ο λαός που εκλέγει με ορθολογικά κριτήρια την ηγεσία του και ελέγχει αδιάλειπτα τις πράξεις της. Ο λαός που έχει συνηθίσει να κρίνει αυστηρά τους πολιτικούς του ηγέτες, όταν αυθαιρετούν, αλλά και να τους επιβραβεύει, όταν ασκούν ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους. Σε χώρες με προηγμένα πολιτικά ήθη τα περιθώρια για κακοδιοίκηση και ατασθαλίες είναι περιορισμένα, γιατί οι κυβερνώντες γνωρίζουν ότι ο λαός αγρυπνεί και τιμωρεί. Αντίθετα, σε χώρες όπου ο λαός στερείται πολιτικής παιδείας, οι πιθανότητες των πολιτικών να παρασπονδήσουν είναι μεγάλες. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα το ενδιαφέρον των πολιτών δεν εξαντλείται στην άσκηση των εκλογικών τους δικαιωμάτων. Είναι διαρκές και έντονο και εκφράζεται με τη λαϊκή απαίτηση για εφαρμογή αυστηρού έλεγχου των φορέων της εξουσίας σ' όλη τη διάρκεια της θητείας τους. Οι πολίτες ζητούν την παραδειγματική τιμωρία εκείνων που καταστρατηγούν τους κανόνες και τους θεσμούς της πολιτείας.
Η ώρα της κάλπης έφτασε, είναι η δική μας ώρα. Όταν βρεθούμε μέσα στο παραβάν, πριν ρίξουμε την ψήφο μας, ας Θυμηθούμε λίγο την προτροπή του σοφού Αμερικάνου πολιτικού Μπ. Μπαρούχ: «Ψηφίστε εκείνους που θα σας δώσουν τις λιγότερες υποσχέσεις, γιατί αυτοί θα σας δώσουν τις λιγότερες-απογοητεύσεις».
