Στη λαϊκή η κυρία Φωτεινή δεν χασομεράει. Σαν παλιά νοικοκυρά, με θητεία δεκαετιών στους πάγκους των μικροπωλητών, κόβει αμέσως το «καλό» και ντόπιο πράμα, ξέρει ποιοι παραγωγοί έχουν γκαραντί εμπόρευμα και ποιοι απλώς σπρώχνουν» φτηνά ό,τι σαβούρα έχει περισσέψει. Καθώς μαγειρεύει πλέον μόνο για τον εαυτό της – και περιστασιακά για τις κόρες της που έχουν δικές τους οικογένειες αλλά καμιά φορά δεν προλαβαίνουν να μαγειρέψουν- η κυρία Φωτεινή ψωνίζει απολύτως συγκεκριμένα πράγματα στη βάση εβδομαδιαίου προγράμματος. Τουτέστιν: ένα κιλό φασολάκια, έξι ντομάτες (μισές για σαλάτα, μισές ώριμες για γέμισμα), τρία αγγουράκια, πέντε πιπεριές, τέσσερις μελιτζάνες μέτριες για γέμισμα, μισό κιλό κρεμμύδια και ένα κιλό πατάτες που είναι «πασπαρτού». Καμιά φορά... λιγουρεύεται και μερικά φρούτα εποχής και αγοράζει μερικά. Να, την περασμένη Τετάρτη βρήκε κάτι λαχταριστά βερίκοκα που όντως απεδείχθησαν εξαιρετικής γεύσεως. Συνολικά η επίσκεψή της στη λαϊκή τής κοστίζει περί τα έξι ευρώ, βαριά επτά, όταν ψωνίζει και φρούτα. Έτσι, χάρη στη... σοφή και μετρημένη διαχείριση, η Φωτεινή «τη βγάζει» μια ολόκληρη σχεδόν βδομάδα, ειδικά τα καλοκαίρια.
-Αχ, το καλοκαίρι είναι για τη φτωχολογιά, λέει και ξαναλέει, αλλά και πάλι διαμαρτύρεται. Διότι εξακολουθεί, τόσα χρόνια μετά, να μεταφράζει τις τιμές σε δραχμές και να μην μπορεί να χωνέψει μερικά πράγματα, όπως λ.χ. η τιμή του μαϊντανού. Το ματσάκι το βρίσκεις σήμερα 0,50 λεπτά σήμερα, ήτοι 170 δραχμές, -«μα είναι δυνατόν; Που παίρναμε τον μαϊντανό με δυο και τρεις δραχμές;».
Σταδιακά, η λαϊκή αγορά έγινε προμηθευτής και άλλων χρειωδών πραγμάτων. Π.χ., η κυρία Φωτεινή αγοράζει πλέον και... παπούτσια από τη λαϊκή. Μερικές φορές και ρούχα, και κάποια είδη οικιακού εξοπλισμού. Δεν το μαρτυράει και ούτε το παραδέχεται ποτέ, ειδικά για τα παπούτσια. Παλιά «αρχόντισσα», σύζυγος καταστηματάρχη, ψώνιζε πάντα τα παπούτσια της από τα καλύτερα λαρισαϊκά υποδηματοποιεία. Διότι, ως γνωστόν:
«Η γυναίκα απ’ το παπούτσι και την τσάντα της φαίνεται».
Οπότε, τώρα, δεν της έρχεται καλά να... διαλαλεί κιόλας τον ευτελισμό τής ζωής της, που έτσι κι αλλιώς επήλθε με τα 485 ευρώ σύνταξη (ΕΚΑΣ συμπεριλαμβανομένου) που της απέμειναν. Κόψε τη μια ο Σαμαράς, την άλλη ο Βενιζέλος, «αϊ στον κόρακα να πάνε όλοι τους».
Οι συνεχείς περικοπές της σύνταξης δεν κλόνισαν τη Φωτεινή. Μαθημένη και στα δύσκολα, τα έβαλε κάτω, έκοψε όσα ήταν να κοπούν και προέβη γενικώς... σε αναδιαρθρώσεις προτεραιοτήτων: κόπηκαν κάτι καφέδες, κάτι ρούχα –«αι στην ευχή, γεμάτες από ρούχα οι ντουλάπες πια», κόπηκαν κάτι εκδρομές με έναν Σύλλογο Κυριών όπου έχει τις φιλενάδες της. Κάπως έτσι, στα χρόνια της εθνικής μουρμούρας, όπου όλοι, καθημερινά, δικαίως ή αδίκως βογκούν και στενάζουν για τη μείωση των εισοδημάτων τους, από τη Φωτεινή δεν ακούσαμε ποτέ ούτε κουβέντα. Ούτε ένα μικρό παράπονο. Ήταν πάντα υπερβολικά αξιοπρεπής και περήφανη για να κλαφτεί. Κι έπειτα – όπως πολύ σωστά μου είπε κάποτε- «ποιος να σε λυπηθεί; Όσο εσύ κλαίγεσαι, ο παλιόκοσμος χαίρεται. Γι’ αυτό καλύτερα να σε ζηλεύουν...». Η καλύτερη άμυνα, η επίθεση.
Η αξιοπρεπής αυτή γυναίκα, καταψήφισε τον Σαμαρά- καίτοι δεξιάς αποκλίσεως σαν παλιά μεγαλοαστή- και έδωσε εμπιστοσύνη στον Τσίπρα, όχι προσδοκώντας με υστεροβουλία να της ανεβάσει τη σύνταξη, όπως οι περισσότεροι συνταξιούχοι, αλλά... έτσι. «Να δοκιμάσουμε κι έναν νέο άνθρωπο βρε παιδί μου... Όλο τους ίδιους και τους ίδιους...».
Δεν παραπονέθηκε ούτε για τα κάπιταλ κοντρόλ- ένα εξηντάρι την ημέρα. Τσαντίστηκε μόνο που δεν ήξερε να χρησιμοποιεί κάρτα και πέρυσι αναγκάστηκε να στηθεί για ώρες μέχρι να ανοίξει η Τράπεζα και να πάρει τα λεφτά της σύνταξης.
Η Φωτεινή συνεχίζει να ζει ήρεμα, απλά, περιορισμένα. Η μοναδική πολυτέλεια που εξακολουθεί να επιτρέπει ακόμη στον εαυτό της, είναι τα... παπούτσια. Αυτό δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Στα σφιχτά όρια του προϋπολογισμού της, χώρεσαν και τα παπούτσια. Στη λαϊκή, ανακάλυψε ότι τελικά οι... Κινέζοι έχουν μια χαρά παπούτσια. Μπορεί να μην είναι τόσο γερά, αλλά είναι πάμφθηνα- τι παίρνεις με 15 ευρώ;- και από σχέδια λογής - λογής. Αγοράζει παπούτσια κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Είναι η εποχή που θα ανέβει στο χωριό, ένα ορεινό βλαχοχώρι, για τις καθιερωμένες διακοπές, να ανοίξει και το πατρικό σπίτι. Και πώς να εμφανιστεί εκεί πέρα με παλιά παπούτσια η βλάχα η περήφανη; Εντάξει, είπαμε φτωχύναμε, περνάμε δύσκολα, αλλά μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας... Μια αξιοπρέπεια μας έμεινε.
Τα παπούτσια τα αγοράζει εν κρυπτώ, με ... σχέδιο και στρατηγική. Κάνα δυο Τετάρτες πριν γίνει η αγορά, περνάει μπροστά από τους πάγκους με τα κινέζικα παπούτσια δήθεν αδιάφορα, και στα γρήγορα «ματιάζει» το σχέδιο που της αρέσει. Την επόμενη Τετάρτη, περνά ξανά στα πεταχτά, και ξαναβλέπει το σχέδιο για να σιγουρευτεί για την επιλογή της. Την... τρίτη και φαρμακερή, πάει στη λαϊκή αρκετά αργά το μεσημέρι, που έχει «ξεθυμάνει» το μπουλούκι των νοικοκυρών που πάνε λαϊκή από τα χαράματα. Κοιτάζει δεξιά και αριστερά, βεβαιώνεται για την απουσία γνωστών προσώπων και... σχεδόν συνωμοτικά, βάζει στα γρήγορα τα παπούτσια στην τσάντα ανάμεσα σε πιπεριές και μελιτζάνες, σκάει 15 ευρώ στον μικροπωλητή και αποχωρεί ταχέως.
Φέτος η Φωτεινή δεν θα αγοράσει παπούτσια. Η πιστωτική κάρτα –που στο μεταξύ έβγαλε- για να παίρνει τη σύνταξη από το ΑΤΜ- της έδωκε την περασμένη Παρασκευή 78,80 ευρώ λιγότερα, επομένως η σύνταξή της διαμορφώνεται πλέον στα 407,10 μηνιαίως. Η Φωτεινή δεν οργίζεται πια. Όπως και όλη η υπόλοιπη κοινωνία των Ελλήνων έχει πέσει σε μια κατάσταση παθητικής αποδοχής της μοίρας της και αναμονής... άγνωστον ποίου πράγματος.
Για μια ακόμη φορά θα τα βάλει πάλι κάτω για να κάνει νέους υπολογισμούς... Τα παπούτσια, προσώρας αναβάλλονται. Στις φίλες της άρχισε ήδη να διαδίδει ότι «φέτος μπορεί και να μην ανέβει στο χωριό- βαριέται πια», λέει, μα κείνες δεν την πιστεύουν και την κοιτούν κιόλας παραξενεμένες...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
