Από τον Βασίλειο Λέτσικα
Η ιδεάζουσα τάξη που ρυθμίζει την πολιτική εξουσία και τη σχέση αυτής με τους πολίτες, είναι ο θεμελιώδης νόμος που συνιστά την έννοια του Συντάγματος σε συνάρτηση με το περί δικαίου αίσθημα του λαού. Άπαντες ισόνομοι-ισότιμοι και ελευθερία λόγου και γνώμης. Όλα αυτά τα γνωρίζουμε αλλά στον εαυτό μας τα νοιώθουμε σαν δεσμά και μόνος σκοπός μας είναι να τα παραβιάζουμε. Βέβαια δεν έχουμε την πρωτιά, αυτή την έχουν υπό τύπον επίδειξης δύναμης οι Κυβερνήσεις. Ο λαός κάνει ό,τι είπε ο Ισοκράτης. «Το ήθος των πολιτών γίνεται όμοιο με εκείνο των Αρχόντων». Επόμεθα.
Όλοι οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται ως παραβάτες του Συντάγματος και πέραν των λόγων σιγή ασυρμάτου. Ποιος θα τιμωρήσει τους παραβάτες και πώς; Την αδυναμίαν αυτήν τη γνωρίζει και το Σύνταγμα και επαφίει την φύλαξη και τήρησή του εις τον λαόν. Ο λαός όμως δυστυχώς ομιλεί άπαξ της τετραετίας. Πολλές φορές ακούγεται. Και η Δικαιοσύνη τι κάνει. Σε αυτό δεν απαντώ. Στα θρανία της Νομικής κάθισα μία φορά και μόνον όταν στρατιώτες συντεταγμένους μας πήραν να παρακολουθήσουμε την ομιλία ενός μεγάλου καθηγητή. Επί όρκου σας αναφέρω ότι στο θρανίο που κάθισα ήταν χαραγμένο από κάποιον, ίσως φοιτητή, παραποιημένο ένα αρχαίο ιστορικό επίγραμμα που όλοι γνωρίζουμε. Έγραφε. «Ω ξειν αγγέλειν τοις γονεύσι ότι τήδε κοιμώμεθα τοις κείνων χρήμασι ου φειδόμενοι». Όπως έμαθα αργότερα από αυτό το θρανίο αναδείχθηκαν δεκάδες Βουλευτών.
Ο κ. καθηγητής ήταν μεγάλος και αναγνωρισμένος δεδομένου ότι τω καιρώ εκείνω καθηγητής Πανεπιστημίου και μάλιστα έδρας ήταν ένα τεράστιο ταμπού. Οι φοιτητές στην εμφάνισή του αισθάνονταν την ανατριχίλα του δέους και οι κοινοί πολίτες τους παρομοίαζαν με ημίθεους. Στους καιρούς του σήμερα και με την ισχύ του «τα πάντα ρει», είναι φυσικόν, αλλά λανθασμένο, τα ταμπού των κ.κ. Καθηγητών να γίνουν Μουσειακό είδος και ιστορίες ανάμνησης του παλαιού καλού καιρού που ο Σεβασμός ήταν από τα κύρια γνωρίσματα του τέλειου Ανθρώπου. Τα πάντα κλονίσθηκαν επικίνδυνα και ανεπίστρεπτα. Και αυτή ακόμα η ατομικότητα του Ανθρώπου τελεί υπό προϋποθέσεις. Η Δικαιοσύνη είναι εξ ενστίκτου ανθρώπινο αγαθό, είναι υπέρτατος νόμος. Είναι θείον δώρον και δεν ξεθωριάζει μήτε εξαλείφεται. Μόνον καταπατείται. Το Σύνταγμα παραδεχόμεθα ντε γιούρε ότι είναι ο καταστατικός χάρτης της Πολιτείας και είναι απαράβατον με ποινή μέχρι και της έσχατης επί ειδικών αδικημάτων. Φύλακα άγγελό του έχουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως άλλον Κέρβερον. Δια την επίλυση διχογνωμιών το δικαίωμα τούτο παραχωρήθηκε στα ανώτατα δικαστήρια όπως π.χ. το Συμβούλιο της Επικρατείας. Στις δύο λέξεις, Λαός και Σύνταγμα θα έπρεπε οι Κυβερνήσεις και οι αντιπρόσωποι του λαού όταν νομοθετούν να νοιώθουν το ρίγος του πιθανού «υπόπτου» Συνταγματικών παραβάσεων. Δυστυχώς όμως, όπως οι ίδιοι καταμαρτυρούν, στην πλειονότητά τους ψηφίζουν ως μη οίδασι τι ποιούσι. Προ ημερών παρακολουθήσαμε να ψηφίζεται νόμος στη Βουλή και εντός εικοσιτετραώρου να ακυρώνεται με τον ίδιο αριθμό ψήφων. Ουδείς έδειξε ίχνος αιδούς. Το Σύνταγμα οι χρήστες του το μετέγραψαν στις σόλες των υποδημάτων τους και έγινε λίαν δυσανάγνωστον. Και ο Μινχάουζεν παρουσίαζε κάποτε και σημάδια συστολής. Ψηφίζονται νόμοι εν αγνοία του λαού και εάν ποτέ τούτος εναντιωθεί του υπενθυμίζουν ότι δια της ψήφου του Κυβερνούν και του επωμίζουν τις ευθύνες. Οι φορολογικοί νόμοι γράφουν. Έχεις δεν έχεις θα πληρώσεις και εάν όχι θα σου κατασχέσουν ό,τι διαθέτεις. Το Σύνταγμα λέει. Θα πληρώσεις όταν έχεις έσοδα. «Δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων». Γνωρίζουμε όλοι τι εννοεί ο Δημοσθένης. Που θα βρει χρήματα ο άνεργος; Στο κατάστημα του εμπόρου δεν πατά πόδι πελάτου. Στην πλειονότητά τους οι ελεύθεροι επαγγελματίες αγωνίζονται να αποφύγουν την αποτελμάτωση και τη ντροπή. Οι οικοδομικές εργασίες που άρχονται από τους αμμορρύχους και ακολουθούν πλέον των διακοσίων επαγγελμάτων μέχρι το πέρας μιας οικοδομής, όλοι αφ`εαυτούς διακήρυξαν Λοκ Άουτ. Δεν εργάζεται ουδένας. Στενάζουν οι άνεργοι και η ένδεια χορεύει γύρω τους ως Μαινάδα. Ο Πρωθυπουργός αυταπατόμενος διάγει ζωή αεροβατούντος παριστάνοντας τον περιχαρή ικανοποιημένος. Γιατί; Δέχεται επαίνους από εκείνον που μέχρι πρότινος καθύβριζε. «Συνήθως επαινούμε εκείνους που δεν υπολογίζουμε» είπε ο Θουκυδίδης. Φορολογούμε διακηρύσσει ο Υπουργός εσόδων για να βοηθήσουμε την επερχόμενην ανάπτυξην. Μάλλον όμως διέκοψε κάθε επικοινωνίαν με την οικονομίαν και την αδυναμίαν των φορολογουμένων. Τις αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων σε ποιους ανέθεσε η Πολιτεία την εκτέλεσή τους. Όταν οι αποφάσεις είναι απορριπτικές σε αιτήματα του λαού, αλίμονό του. Εάν κριθούν όμως παραβατικές και αντίθετες προς τις διατάξεις του Συντάγματος, τι γίνεται; Οι καλένδες γέμισαν από τέτοιες αποφάσεις. Ας προσέχουν οι ενδιαφερόμενοι. Ο λαός έχει ιώβειον υπομονήν, αλλά και μνήμη ελέφαντα. Αυτή τη στιγμή η τηλεόραση έλεγε ότι κάποιος καθηγητής είπε. Ο κ. Τσίπρας δεν είπε ψέματα, αλλά έχασε. Και εγώ προσθέτω. Όποιοι χάνουν παραιτούνται (πηγαίνουν πάσο) ή πουλάνε το σπίτι τους και συνεχίζουν. Εδώ τι έκανε αυτός που έχασε; Συμπληρώστε το.
