Από τον Δημήτρη Γουγουλιά
Ο επίλογος ενός άρθρου μου στις 8 του Μάη του 2012 ήταν ο εξής : «Η επόμενη ψήφος όχι μόνο συναισθηματική δεν θα είναι αλλά ψήφος για την κυβερνητική εξουσία. Όσοι το φώναζαν χτες σήμερα δικαιώθηκαν. Όσοι δεν το καταλάβουν σήμερα, αύριο θα είναι πολύ αργά».
Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά, άλλοι ενθουσιασμένοι για την «κατάληψη των Ανακτόρων», άλλοι προβληματισμένοι, άλλοι δυσφορούν για την κριτική που γίνεται στο κόμμα που ετοιμάζεται να καταλάβει την εξουσία και άλλοι εξακολουθούν να λένε και να πιστεύουν στα ψέματα…
«Η διαφορά της δημοκρατίας από τη δικτατορία είναι οι εκλογές. Και γι’ αυτό, είναι πολύ περήφανη η Δύση. Εκτός, εάν ο λαός απειλεί να ψηφίσει Αριστερά». To καυστικό σχόλιο ανήκει στον γιο του ιδρυτή του Spiegel. Γι’ αυτό, τώρα στις εκλογές βλέπουμε και ακούμε: Την εκδικητική πλευρά και την εκφοβιστική εκστρατεία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου να ξεκινά, από τα δελτία των οχτώ, η... «ταξική» αντεπίθεση των δυνάμεων που εκπροσωπούν την πλουτοκρατία, την τρόικα και τη συγκυβέρνηση, πέφτει το χρηματιστήριο, θα φεύγουν οι καταθέσεις και οι... επενδύσεις, οι φόροι δεν θα πληρώνονται, τα «κόκκινα δάνεια» θα φουντώσουν και το «πρωτογενές πλεόνασμα» ως δια μαγείας, θα εξαφανιστεί. Κι όλα αυτά επειδή οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να έρθουν στο προσκήνιο για να οικοδομήσουν με δημοκρατία και ελευθερία μια διαφορετική, δημιουργική, κοινωνικά δίκαιη οικονομία και κοινωνία που δεν θα προσκυνάει τις αγορές και δεν θα απολογείται σ' όλους αυτούς που «πατριωτικά» λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν τη χώρα και μας κουνάνε και το «πατριωτικό» τους δάχτυλο από πάνω.
Θα δούμε επίσης σε βάρος της ενότητας της Αριστεράς τα μικρότερα κόμματα του χώρου της, άλλα να χάνονται από τον εκλογικό χάρτη κι άλλα από επιλογή τους όχι μόνο να απουσιάζουν - με λύπη το λέω - από το προσκήνιο, αλλά να αυτοαπομονώνονται, θεωρώντας ότι είναι αυταπάτη να επενδύσει οτιδήποτε η εργατική τάξη σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Και σαν μην φτάνει αυτό, συντηρητικοί και διαπλεκόμενα ΜΜΕ θα συνεχίσουν σε κάθε ευκαιρία, να εξαίρουν... τη σοβαρότητα και τη σταθερότητά τους, επειδή ακριβώς δεν τους απειλούν, αλλά αντίθετα κόβουν ψήφους από το ευρύτερο ρεύμα της ανατροπής.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει χρόνος για «εμφύλιους» στην Αριστερά, ούτε για ρευστοποιήσεις, ούτε για περιχαράκωση της «πελατείας». Είναι ώρα όλα τα κόμματα της Αριστεράς να αντιπαραθέσουν αγώνα, προγράμματα και κοινή δράση. Το πρόβλημα βρίσκεται στο αν υπάρχει, στις ηγεσίες τους κυρίως, η ικανότητα να αξιοποιηθεί αυτή η δυνατότητα. Μια τέτοια δυνατότητα δίνεται στους λαούς μόνο μια φορά στα 50 χρόνια. Δεν είναι δυνατόν να κωφεύουμε όταν η Ιστορία χτυπά την πόρτα μας. Κι αν η Αριστερά δεν είναι παρούσα στο προσκλητήριο των καιρών, η ζωή η ίδια, το πολιτικό γίγνεσθαι, θα την καταχωρίσει στους απόντες.
Στις 25 Γενάρη 2015, πάμε με «σκληρό ροκ», σε μια αληθινή εκλογική, ταξική αναμέτρηση. Αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε όλοι οι σοβαροί άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα και όσοι ασχολούνται με τα ελληνικά πράγματα, σε όλη την Ευρώπη, την Αμερική και αλλού. Ο αγώνας είναι δύσκολος. Οι αστοί, όταν ο λαός είναι ante portas, ενώνονται. Αντίθετα, οι λαϊκές δυνάμεις και η Αριστερά διατηρούν τις αντιθέσεις τους... Θα είναι ένα στοίχημα υπέρ ή κατά του λαού αν οι διαφορές αυτές θα παραμεριστούν λόγω υπέρτερων αναγκών. Και υπέρτερη ανάγκη σήμερα είναι η σωτηρία της χώρας, του λαού, των παιδιών μας. Απέναντι στον φόβο η ελπίδα, απέναντι στην υποτέλεια η απελευθέρωση, απέναντι στα ανδρείκελα των ξένων, ο λαός ο ίδιος. Αν ο λαός πιστέψει στις δυνάμεις του, θα πάψει, έστω δύσκολα και βασανιστικά, η Ελλάδα να είναι Κρανίου τόπος και ο ίδιος θα ξαναρχίσει να χτίζει ό, τι του γκρέμισαν… Γιατί αν ο λαός βγει στο προσκήνιο, θα έχει πολλούς λόγους για να παραμείνει εκεί. Τους ίδιους λόγους θα έχει και η Αριστερά. Γιατί η Αριστερά αποξενωμένη απ’ τον λαό πάντα χαμένη είναι - όπως ήδη έχει ιστορικά αποδειχθεί.
Σήμερα, κάποιοι άνεργοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι που ψηφίζουν μνημονιακά και συντηρητικά κόμματα δεν απέχουν από εκείνον που προσφέρει το σκοινί στον δήμιό του. Ο φόβος επειδή είναι μαζικό φαινόμενο είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί και οι ατομικές του εκφάνσεις δηλώνουν πόσο αφόρητο, συντριπτικό είναι το φορτίο για τον καθένα μόνο του. Για τούτο η Αριστερά, μαζί με όλα όσα έχει αναλάβει να διαχειριστεί τώρα και στο άμεσο μέλλον, θα πρέπει να σκεφτεί τη θεσμική ενσωμάτωση του θυμού των συμπολιτών μας ώστε να καταστεί πολιτικά δημιουργικός. Οι λαϊκές τάξεις, οι απλοί άνθρωποι, ελπίζουν, συμμετέχουν και ξέρουν «να πολεμάνε σκληρά και να τραγουδάνε»... μέχρι τη νίκη. Οι χαμένοι θα δούμε σε ποιο φορολογικό παράδεισο θα μετακομίσουν… και όσοι έχουν μάθει να στηρίζονται στους από μηχανής θεούς, μάλλον θα πρέπει να ξεβολευτούν…
Προσοχή όμως, η αριστερή μέχρι χτες αντιπολίτευση και η αριστερή κυβέρνηση αύριο, προϋποθέτουν αριστερή Παιδεία και όχι αστικά νάζια που διαιωνίζουν ένα παλιό, κουρασμένο, διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς. Δεν είναι αργά να κατακτηθεί η σοβαρότητα, η επίθεση στο ψέμα, η τόλμη της αντιπαράθεσης σε πραγματικά γεγονότα και όχι σε θεωρίες που τις πάει ο άνεμος της επικοινωνίας όπου φυσάει δυνατότερα. Οι περισσότεροι των πολιτών επιθυμούν να ακούσουν σοβαρό λόγο από σοβαρούς ανθρώπους.
«Μπροστά μας, έγραψε ο ΣΤΑΘΗΣ, υπάρχουν δύο εκδοχές: ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα φθάσει στις κάλπες με το ψηφοδέλτιο δαγκωτό (από ελπίδα) ή με το ψηφοδέλτιο δαγκωμένο (από επιφυλάξεις). Στον αγώνα που η Αριστερά θα δώσει για την ανάταξη της χώρας, άλλη δυναμική δίνει το δαγκωτό και άλλη το δαγκωμένο».
Ας χαράξουμε, λοιπόν, με την ψήφο μας τον δικό μας μονόδρομο που δεν είναι άλλος από το δρόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης, το δρόμο της ενότητας, το δρόμο της δημοκρατίας, το δρόμο της λαϊκής κυριαρχίας.
