Από την Καλλίτσα Γκουράβα- Δικτά
Όταν ξεριζώνεται ένα δέντρο, ένα φυτό, ένα λουλούδι, ένα μικρό και ασήμαντο χορταράκι, δεν μπορεί παρά να αφήσουν σημάδια στο χώμα.
Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να τα εξαφανίσει, εκείνα θα επιμένουν να δηλώνουν την παρουσία τους, λίγο ή πολύ.
Τι γίνεται αλήθεια μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, όταν αναγκασμένοι από κάποιες καταστάσεις ή οραματιζόμενοι ένα καλύτερο «αύριο» γι αυτούς και τα παιδιά τους, εγκαταλείπουν τη χώρα τους και προσπαθούν να ριζώσουν σε άλλον τόπο!
Πόσο βαθιά να είναι άραγε η πληγή του ξεριζωμού! Φαντάζομαι πολύ βαθιά. Όσο κι αν προσπαθούν να την επουλώσουν, εκείνη θα αιμορραγεί.
Πώς να ξεχάσεις το σπίτι σου, τους γονείς σου, τον περίγυρό σου, τους φίλους σου που μεγάλωσες μαζί τους, που έπαιξες, που χτύπησες το γόνατό σου στο προαύλιο του σχολείου κι εκείνοι έτρεξαν να σου προσφέρουν βοήθεια!
Πώς να ξεχάσεις τους δασκάλους σου, τους καθηγητές αργότερα, τους συμφοιτητές σου, τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, το δεσμό σου που κάνατε χίλια όνειρα μαζί!
Πώς να ξεχάσεις όλα αυτά και δυο χιλιάδες άλλα, που σε έδεσαν με τον τόπο σου!
Κι όμως τώρα κάποια παιδιά είναι αναγκασμένα απ` αυτή την τραγική κατάσταση στη χώρα μας, της ανεργίας και της φτώχειας να ξενιτευτούν.
Παιδιά με δυο - τρία πτυχία κορνιζωμένα και …κρεμασμένα στους τοίχους, με γλώσσες και μεταπτυχιακά, σπουδαίοι επιστήμονες που τους έχει ανάγκη ο τόπος, με βαριά καρδιά και μεγάλη θλίψη, παίρνουν των ομματιών τους.
Ποιος μπορεί να ξέρει άραγε, εκεί που επέλεξαν να πάνε τι τους περιμένει! Θα είναι ο δρόμος τους στρωμένος με …ροδοπέταλα, όπως τους υποσχέθηκαν; Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όπως λέει ο λαός.
«Αγαπώ τον τόπο μου και δεν θέλω να φύγω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς…» μου εξομολογήθηκε ένας νεαρός φίλος μου που αποφοίτησε πριν μια πενταετία απ` το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. «Όσες πόρτες κι αν χτύπησα παρέμειναν κλειστές. Το βιογραφικό μου έφερε βόλτα σε όλη την Ελλάδα, αλλά κανένας δεν συγκινήθηκε.
Δεν μου μένει λοιπόν τίποτα άλλο απ` το να φύγω για το εξωτερικό. Ίσως σταθώ τυχερός, ποιος ξέρει!
Πρόσφατα χώρισα και με την κοπέλα μου εκείνη δεν θέλει να αφήσει τον τόπο μας.
«Όπου γης και πατρίς…» της είπα. Αλλά σου μιλάω ειλικρινά δεν το πίστευα. Όλον αυτόν τον καιρό που πήρα την απόφαση νιώθω μια μελαγχολία, αλλά θα το παλέψω και θα το ξεπεράσω, πού θα μου πάει…»
Αυτά μου είπε ο φίλος μου και έφυγε σκεφτικός.
Έμεινα να τον κοιτάζω, ώσπου έστριψε στη γωνία. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ που άνοιγε τα φτερά του, ή να λυπηθώ που άφηνε μια ζωή πίσω του!
Σκέφτηκα τους γονείς του που τον σπούδασαν με χίλιες στερήσεις κι έκαναν όνειρα, να τον δούνε μια μέρα διαπρεπή επιστήμονα, αλλά στον τόπο τους.
Και πόσοι γονείς ακόμα δένουν κόμπο την καρδιά κι αποχαιρετούν τα παιδιά τους, με μια ελπίδα πως ίσως κάποτε επιστρέψουν κοντά τους.
Αλήθεια, πώς νιώθουν οι κυβερνήτες μας που αδειάζει η χώρα από νέους επιστήμονες!
Τους αγγίζει καθόλου το γεγονός; Μάλλον τους αφήνει αδιάφορους. Βολεμένοι στην καρέκλα της εξουσίας και θολωμένο το μυαλό τους απ` αυτή την εξουσία μας …γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Μη σας πω ότι προτρέπουν κιόλας τους γονείς να αφήσουν τα παιδιά τους να βγούνε έξω.
«Ας φύγουν έξω τα παιδιά, εδώ δεν έχουν …μέλλον», είπε κάποιος βουλευτής σε μια μάνα χήρα, που η μόνη της παρηγοριά είναι τα παιδιά της.
Αυτοί είναι δυστυχώς οι άνθρωποι που μας κυβερνάνε και τους ψηφίσαμε για δεύτερη φορά μη χάσουμε το …κελεπούρι.
Φεύγουν οι νέοι μας και σε μερικά χρόνια θα είμαστε χώρα γερόντων.
Αλά έχουν τη …λύση και σ` αυτό. «Το δημογραφικό θα μας το λύσουν οι πρόσφυγες», είπε κάποιος πολιτικός… Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, τι βγάζουν απ` το στόμα τους κάθε φορά μακάρι να ήξεραν…!
Η Καλλίτσα Γκουράβα Δικτά είναι Λογοτέχνις- Συγγραφέας
