Του Κω/νου Τσιρονίκου
Έχουμε φτάσει, ως κοινωνία της κρίσης και σ' αυτήν ακόμα την έκπτωση της εθνικής μας ταυτότητας. Αφού, ντρεπόμαστε, όχι σπάνια, να ομολογούμε ότι είμαστε Έλληνες, πολύ δε περισσότερο ορθόδοξοι χριστιανοί. Αυτήν τη σιωπηρή άρνηση τη βλέπουμε και στη συντηρητική λεγόμενη κοινωνία. Της οποίας οι πολίτες συμπεριφέρονται έτσι από τον φόβο μη θεωρηθούν "οπισθοδρομικοί" ή "ακραία" πολιτικά στοιχεία. Όλα αυτά βαραίνουν και βαλτώνουν ακόμα περισσότερο το μέρος εκείνο της κρίσης, το οποίο σχετίζεται με την εθνική μας υπόσταση.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να αποβάλλουμε τον φόβο και την ντροπή αυτή. Για να μην κάνουμε και άλλο πίσω στα εθνικά μας όρια. Στα εθνικά μας δίκαια... Σ' όλα αυτά που, αν εξακολουθούμε να τα παραμελούμε θα μας οδηγήσουν σε μεγαλύτερη συρρίκνωση της εθνικής μας ταυτότητας. Της ελληνικότητάς μας και της ορθόδοξης χριστιανικής μας παράδοσης. Αυτές τις αξίες πρέπει να προβάλλουμε κάθε φορά που οι περιστάσεις το επιβάλλουν. Αυτές πρέπει να βάζουμε απέναντι στις "καινοτόμες" ιδέες που σκοπό έχουν αν περιορίσουν το κύρος της πατρίδας και της ορθοδοξίας. Κι αυτό για μας τους Έλληνες και χριστιανούς αποτελεί πρόκληση προς αντίδραση και ομολογία. Κραυγή αντίστασης προς οιονδήποτε επιχειρεί την παραχάραξη και αλλοίωση της ταυτότητάς μας. Την πολτοποίηση της εθνικής μας καταγωγής... Για όλα αυτά, ως Έλληνας και χριστιανός ορθόδοξος, θεωρώ ύψιστο καθήκον να υποδηλώνω τη χριστιανική μου παρουσία και την ειρηνική μου αντίδραση σε κάθε αρνητική και υπονομευτική για την πίστη μου προσπάθεια.
Κι αυτή η αντίσταση και η αντίδραση επιβάλλεται να εμφανίζεται οπουδήποτε εκδηλώνεται "εχθρική" επίθεση. Χωρίς ενδοιασμούς και υποχωρήσεις. Χωρίς να με νοιάζει πώς θα με χαρακτηρίσουν, οι οποιοιδήποτε παλαιοί και νέοι οπαδοί της ξενόφερτης θολοκουλτούρας. Κι αυτό γιατί θεωρώ τη ζωή μου χωρίς προορισμό, όταν δεν απαντώ με το παρών κάθε φορά που η χριστιανική μου πίστη και η ελληνικότητά μου υποτιμώνται και αποδομούνται από τη θρασύτητα κάποιων να μας επιβάλλουν νέα ήθη και νέους πολιτισμούς...
Πιστεύω ότι έχουμε ιερή υποχρέωση ν' αγωνιζόμαστε για την προβολή της ελληνικής μας καταγωγής και τη συντήρησης των χριστιανικών μας αξιών. Μιας παράδοσης ποτισμένης με το αίμα των προγόνων μας και των μαρτύρων και νεομαρτύρων της ορθόδοξης χριστιανικής μας πίστης. Αυτήν επιβάλλει το πατριωτικό και χριστιανικό μας καθήκον να ομολογούμε κάθε φορά που οι περιστάσεις το επιτάσσουν. Και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να κιοτεύουμε και να κάνουμε πίσω. Γιατί οι κιοτήδες γίνονται, πολλές φορές, πρόξενοι του ανοίγματος των κερκόπορτων των σύγχρονων αλώσεων. Από τέτοιους δυστυχώς δεν μπόρεσε να γλιτώσει ο ελληνισμός από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Ναι και σήμερα, αφού οι παρακμιακές και αρρωστημένες από το πάθος της εξουσίας πολιτικές ηγεσίες, παραβλέποντας το εθνικό συμφέρον, ανοίγουν κερκόπορτες καταδυνάστευσης του ελληνικού λαού από ξένα κέντρα εξουσίας.
Για τους παραπάνω λόγους οφείλουμε, ως Έλληνες, να είμαστε πολύ προσεκτικοί, όταν στο όνομα του ψευτοπροοδευτισμού συζητάμε τόσο απερίσκεπτα και ανιστόρητα την κατάλυση του μέχρι σήμερα αρρήκτου δεσμού εκκλησίας - κράτους.
Νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν ωφελεί σε τίποτα. Πολύ δε περισσότερο σήμερα, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Γιατί θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στη δύσκολη πορεία προς τα μπρος. Προβλήματα που διχάζουν, αδυνατίζουν και ανοίγουν εύκολους δρόμους στους σύγχρονους κατακτητές της ελευθερίας και της ανάσας του λαού μας.
Εμείς, πάντως και σ' αυτήν την περίπτωση πρέπει να είμαστε ομολογητές της πίστεώς μας και της καταγωγής μας αντιστεκόμενοι και τοποθετούμενοι σαφώς αντίθετοι σε τέτοιες ιδέες, που μόνον τα συμφέροντα των εχθρών της πατρίδας εξυπηρετούν.
Αυτήν ακριβώς τη βαριά μας κληρονομιά είμαστε υποχρεωμένοι στο αίμα των προγόνων μας, να υπερασπιζόμαστε με νύχια και με δόντια. Κι αυτό σημαίνει ούτε βήμα πίσω στο υλικό και άυλο μέρος της Ελλάδας. Γιατί αυτό θα σήμαινε προδοσία των πεπρωμένων της φυλής μας. Εκχώρηση των εθνικών και κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Κακό παράδειγμα στις γενιές του μέλλοντος. Στη ζωή της πατρίδας μας.
Είναι λυπηρό, αλλά ο πόλεμος αυτός των εξωχωρίων και ενδοχωρίων εχθρών του γένους μας δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει. Μήτε και ο χλευασμός της ελληνικότητάς μας με αφορμή τη γενικευμένη κρίση που σαρώνει απ' άκρου εις άκρον την πατρίδα μας. Από μας όμως εξαρτάται πώς θα πορευθούμε. Αν θα προχωρήσουμε νικηφόρα. Αφήνοντας πίσω το μεγάλο κακό που βιώνουμε σήμερα. Κι αυτή η νίκη για να είναι καθαρή πρέπει να βασίζεται στις δικές μας δυνάμεις. Και κυρίως στη βούλησή μας να ομολογούμε την ταυτότητά μας. Ότι είμαστε Έλληνες και ορθόδοξοι χριστιανοί. Συνειδητοί και ουσιαστικοί. Όχι καιροσκόποι και υποκριτές. Σαν εκείνους που χρησιμοποιούν την εθνική τους ταυτότητα και την ομολογία πίστεως, ως μέσον εξυπηρέτησης ξένων προς το πνεύμα του χριστιανισμού συμφερόντων.
Κι αυτός ο διττός ομολογιακός μας χαρακτήρας θα πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε πράξη της ζωής μας. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε στους δύσκολους καιρούς μας, την ελληνικότητά μας, την ορθόδοξη πίστη μας, την παράδοσή μας και τον πολιτισμό μας. Χρέος ιερό! Που πρέπει απαράβατα να μεταφέρεται στις γενιές του μέλλοντος. Για να διατηρεί την αιωνιότητά του. Την αθανασία της αγαπημένης μας πατρίδας. Της ΕΛΛΑΔΑΣ μας.
