Από τον Κοσμά Μιλτ. Μαρκάτο
Kαθηγητής του ΤΕΙ
(Η Λεξαριθμική θεωρία
ως όργανον διδασκαλίας,
μαθήσεως και γνώσεως)
Στην ομηρικήν εποχήν - που αντανακλά και άλλες εποχές παρωχημένες - το όνομα λαός σημαίνει άθροισμα ανθρώπων γενικώς, που ημπορούν να ανήκουν είτε στο στράτευμα (σώμα στρατού και υποδιαίρεσή του) και εν καιρώ πολέμου, είτε στο Κράτος (πόλη) εν καιρώ ειρήνης. Δηλαδή σ’ εκείνην την εποχήν δεν υπήρχε πλήρης διαχωρισμός τής εννοίας που παρατηρείται σήμερον, και ο λαός μετετρέπετο σε οπλίτες κατά την διάρκειαν του πολέμου και σε πολίτες κατά την διάρκειαν της ειρήνης. Αφού το όνομα λαός - όπως κάθε όνομα στην Λεξαριθμικήν Θεωρίαν - απεικονίζει κάποιο πράγμα που αλλάζει μορφήν όχι όμως και περιεχόμενον στην διαλεκτικήν πορείαν τού Κόσμου, έπεται ότι στο αρχικόν στάδιον διαμορφώσεως της εννοίας λαός οι δύο σημασίες ήταν ταυτόσημες. Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται και από τα διαμορφωθέντα σε μεταγενέστερον στάδιον ονόματα πολίτης και οπλίτης (λέξεις αναγραμματιζόμενες), που δεν αναφέρονται στον Ομηρον, και τα αρχέτυπά τους είχαν εξ ίσου πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Τα ονόματα πολίτης (από την πόλη) και οπλίτης (από το όπλον) μας δίδουν μιαν πρώτην ιδέαν δια τον χαρακτηρισμόν τού Λαού ως ορίου, διότι το όπλον (στράτευμα, στρατός) δρα διαρκώς και επεμβαίνει, όταν ο κανών τής δημοκρατίας παραβιάζεται από τους κυβερνώντες μιας Χώρας, και ο ανώτατος άρχων - όπου υπάρχει - αδυνατεί να παρέμβει. Και ο λαός επίσης δρα οριακώς διά της ψήφου του στα δημοκρατικά πολιτεύματα - όπου η έννοια της δημοκρατίας είναι σεβαστή από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κυβερνώντες και κυβερνωμένους- όταν κληθεί από το κυβερνών κόμμα, διότι είτε η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση έχει μειωθεί είτε η αντιπολίτευση αμφισβητεί στην κυβέρνηση την δυνατότητα να συνεχίζει να κυβερνά τον Λαόν. Το όπλον στα άλογα και έλλογα όντα χρησιμοποιείται επίσης σε οριακές περιπτώσεις και όταν είτε παραβιάζεται η ζωτική τους περιοχή από παρεισάκτους (είναι γνωστόν ότι πολλά ζώα και πτηνά οριοθετούν την ζωτικήν περιοχήν τους) και η επιβίωσή τους διακινδυνεύει, είτε όταν επιχειρείται από ξένον εισβολέα η κατάργηση της εδαφικής ακεραιότητος (ζωτική περιοχή δια τα άλογα όντα, και Κράτος δια τους ανθρώπους). Αυ-τή η οριακή λειτουργικότης τού όπλου εξηγεί, διατί τα οπλικά συστήματα των μεν ζώων ευρίσκονται στα όρια του σώματός τους, των δεν ανθρώπων ευρίσκονται κυρίως στις ακριτικές περιοχές ή γενικώτερα στα όρια της Επικρατείας και μάλιστα εκεί που ο κίνδυνος παραβιάσεως των συνόρων ή μειώσεως της ζωτικής περιοχής ενός Λαού είναι μεγαλύτερος. Στις δημοκρατούμενες κοινωνίες και εν ειρήνη ο λαός αποτελεί τον φορέα κάθε εξουσίας (όριον) και καταφεύγει στα όπλα, δηλαδή χρησιμοποιεί την δύναμή του (την ψήφον του) διά να ανατρέψει ή αντικαταστήσει μια πολιτικήν κατάσταση ή ταυτίζεται με τον στρατόν (πολίτες και οπλίτες γίνονται ένα) και καταλήγει σε επανάσταση δια την εγκαθίδρυση μιας νέας καταστάσεως, όταν οι πολιτικές και οικονομικές ελευθερίες του διατρέχουν μεγάλον κίνδυνον. Ο βαθμός όμως βι-ώσεως ενός κινδύνου από τον Λαόν είναι συνάρτηση αυτού τού ιδίου τού Λαού, της ηλικίας και της γεωγραφικής περιοχής μιας Χώρας, και είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής ζυμώσεως, η οποία πρέπει να ενεργείται ελευθέρως και ισοδυνάμως και από τους κυβερνώντες και από τους κιβερνωμένους δια να δράσει ο Λαός οριακώς, υπεύθυνοι δε δεν είναι μόνον οι φορείς τής εξουσίας και της αντιπολιτεύσεως, αλλά και όλοι εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνον αυτόν. Η ταχύτης τής πολιτικής ζυμώσεως βαίνει ελαττουμένη από τα αστικά κέντρα μιας Χώρας προς τα ημιαστικά και μή αστικά, τα αγροτικά κέντρα. Επομένως η προσοχή, το ενδιαφέρον και το βάρος τής πλατειάς και βαθειάς ενημερώσεως του Λαού από τους υπευθύνους και συνειδητοποιημένους πολίτες μιας Χώρας πρέπει να αρχίζει από τα αγροτικά κέντρα (τα χωριά), όπου η ταχύτης τής πολιτικής ζυμώσεως είναι αργή. Ο Λαός φέρει την πολιτικήν, δεν την συνειδητοποιεί. Ο Λαός φέρει την γνώση και την σοφίαν, δεν τις επιστημονοποιεί. Ο Λαός δρα οριακώς είτε υπέρ αυτού είτε και κατά. Απαιτούνται λοιπόν ηγετικά και ταλαντούχα άτομα να καθοδηγούν τον Λαόν στις οριακές του δυνατότητες.
Αυτά τα απλά πορίσματα, που ίσως να διαφεύγουν της προσοχής τού μέσου πολίτου, διότι η σοφία χαρακτηρίζεται από την απλότητα και όχι από την πολυπλοκότητα ή συνθετότητα, εξάγονται ανέτως σαν πορίσματα της Λεξαριθμικής Θεωρίας. Πραγματικά, τα ονόματα όπλον και όριον ισοψηφούν (ΟΠΛΟΝ = ΟΡΙΟΝ = 300) – κατά το αλφαριθμητικόν σύστημα των Ελλήνων(2), το δε όνομα λαός, ως υπερβαίνον τα ονόματα όριον και όπλον κατά μονάδα (ΛΑΟΣ =301), συνδέεται με έκαστον εξ αυτών δια του Αθροιστικού νόμου της θεωρίας(3), που δίδει την σχέση της στερητικής μετά της αθροιστικής μορφής τού όντος. Η μονάς - στην Λεξαριθμικήν Θεωρίαν - παίζει τον ρόλον τού ρυθμιστικού παράγοντος μεταξύ δύο ή περισσοτέρων αντιτιθεμένων δυνάμεων [π.χ. το όπλον (η ψήφος) δύναται να δράσει υπέρ ενός λαού, δύναται όμως να δράσει και εναντίον αυτού τού ιδίου τού Λαού].
(1) Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ [Μαρκάτος, Λάρισα 1987].
(2) (µονάδες: Α=1, Β=2, Γ=3, ∆=4, Ε=5, ∆ίγαµµα, Ζ=7, Η=8, Θ=9/ δεκάδες: Ι=10, Κ=20, Λ=30, Μ=40, Ν=50, Ξ=60, Ο=70, Π=80, ΚΟΠΠΑ / εκατοντάδες: Ρ=100, Σ=200, Τ=300, Υ=-400, Φ=-500, Χ=600, Ψ=700, Ω=800, ΣΑΜΠΙ), όπου κάθε λέξη είναι αριθµός, λαµβανόµενος δια προσθέσεως των γραµµά-των - αριθµών.
(3) ΛΑΟΣ = Α+ΟΡΙΟΝ Σ(ΛΑΟΣ) = Σ(Α+ΟΡΙΟΝ) ΟΡΙΟΝ. Το Α είναι και στερητικόν και αθροιστικόν: Η έννοια ΛΑΟΣ στερείται της εννοίας ΟΡΙΟΝ (Α στερητικόν), όταν όμως η έννοια αθροισθεί (το σύμβολον Σ) και φθάσει σ’ ένα κρίσιμον αριθμόν (Α αθροιστικόν), τότε οι δύο έννιες ταυτίζονται (ΛΑΟΣ, ΟΡΙΟΝ).
