Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, θεολόγου
Είναι ανησυχητική η πορεία της χώρας μας σήμερα. Τόσο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, όσο και της πνευματικής. Ιδιαιτέρως μάλιστα εξαιτίας της τελευταίας.
Γνωρίσαμε και στο παρελθόν δύσκολες καταστάσεις, όπως και άλλες χώρες. Γνωρίσαμε πείνα και δυστυχία κατά την περίοδο της Γερμανοϊταλικής Κατοχής (1941-1944), που μας εξουθένωσε. Μας ταλαιπώρησε σκληρά και μας αποδεκάτισε. Πολλοί περιφέρονταν σκελετωμένοι. Δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Αναζητούσαν ένα κομμάτι ψωμί, για να κορέσουν την πείνα, που τους θέριζε κυριολεκτικά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πέθαναν στους δρόμους. Εκεί που περπατούσαν.
Όλες αυτές οι δυσκολίες και πολλές άλλες, που δεν είναι του παρόντος, ήταν αποτέλεσμα του πολέμου και της κατάκτησης της χώρας μας από τους εισβολείς. ‘Όμως υπήρξε εθνική ομοψυχία, σύμπνοια, πίστη γενικά σε αρχές, αξίες και ιδανικά. Μα προ παντός πίστη στο Θεό.
Με αυτά τα πνευματικά εφόδια και με τη βοήθεια και συμπαράσταση της Εκκλησίας, που σαν κλώσσα κάλυψε κάτω από τις φτερούγες της τα παιδιά της, κατορθώσαμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Η Εκκλησία μερίμνησε για το γάλα και τις βρεφικές τροφές. Για να ιδρύσει στέγες για παιδιά 3-12 χρόνων, που οι γονείς τους είχαν χαθεί. Αυτή έδινε 480.834 μερίδες φαγητού. Αυτή φρόντιζε για πάνω από 4.000 τοκετούς το χρόνο. Για την περίθαλψη των ασθενών. Μόνο το 1942 περιέθαλψε πάνω από 80.000 ασθενείς.
Πάντα η Εκκλησία συμπαραστάθηκε στις δοκιμασίες του λαού μας. Πάντα σπόγγισε το δάκρυ του και τον παρηγόρησε. Υπήρξε αληθινά μάνα, τροφός, συμπαραστάτης και οδηγός του. Σε όλες τις ταλαιπωρίες και τα δεινά του. Αυτή βοήθησε αποφασιστικά το 1922 στην αποκατάσταση των προσφύγων αδελφών μας, που ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες και κατέφυγαν στη μητέρα πατρίδα, προσφέροντας τεράστιες εκτάσεις γης.
Η ιστορία βεβαιώνει ότι η Εκκλησία πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες και στον πνευματικό και ηθικό τομέα. Αυτή διατήρησε την εθνική ενότητα και αυτοσυνειδησία, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις μας. Αυτή συνέβαλε στην πνευματική του αναγέννηση και αναβάθμιση.
Γι' αυτό είναι θλιβερό το φαινόμενο που παρατηρείται από ορισμένους να αγνοούν και να παραθεωρούν την προσφορά της Εκκλησίας μας στο λαό. Τόσο στην επούλωση των πληγών του από πολέμους, θεομηνίες και άλλες συμφορές. Όσο και στους αγώνες του για την ελευθερία και την εθνική ενότητα και ανεξαρτησία. Καθώς και στην πνευματική και ηθικοκοινωνική του στήριξη και αναβάθμιση.
Προκαλεί θλίψη το πρόσφατο μήνυμα του υπουργού παιδείας για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821. Γιατί αποσιωπά παντελώς και δεν κάνει καμιά αναφορά στη συμβολή της Εκκλησίας στην μεγάλη υπόθεση της εθνεγερσίας. Πώς να εξηγηθεί αυτή η στάση του; Ως έλλειμμα παιδείας; Ή ως ηθελημένη άγνοια και μυωπική αντιμετώπιση της ιστορικής αλήθειας; Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Όταν μετά την άλωση της Πόλης, οι λόγιοι κατέφυγαν στη Δύση για να σωθούν, η Εκκλησία παρέμεινε κοντά στο λαό, για να τον παρηγορήσει και να τον ενισχύσει. Αυτή διατήρησε τη γλώσσα και την παιδεία, τα ήθη και έθιμα, την εθνική αυτοσυνειδησία. Και αυτή πρωτοστάτησε στον Αγώνα του 1821. Ο ιστορικός Ν. Σβαρώνος, που δεν έχει λόγο να είναι υπέρ της Εκκλησίας, αναγνωρίζει πως: «Η Εκκλησία παραμένει σ’ όλη την περίοδο από το 15ο ως το τέλος του 17ου αιώνα η κατευθυντήρια δύναμη του έθνους. Επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σ’ όλες τις μορφές της εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σ’ όλες τις εξεγέρσεις ακόμη και διευθύνοντάς τες (έχει να επιδείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι συγχρόνως ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης) ρυθμίζει επίσης και την πνευματική ζωή».
Το σπουδαίο ρόλο της Εκκλησίας στην τουρκοκρατία και στην Εθνεγερσία βεβαιώνουν τα κείμενα των αγωνιστών, ο αρματωμένος τους λόγος. Και μάλιστα των δασκάλων του Γένους, πολλοί απ’ τους οποίους ήταν κληρικοί. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι από τους 1.500 διανοούμενους του υπόδουλου Γένους, οι 100 περίπου ήταν κληρικοί. Το καθοριστικό ρόλο της Εκκλησίας στην υπόθεση της Εθνεγερσίας εξέφρασε ο νομομαθής Νικόλαος Σαρίπολος στη Β' Εθνοσυνέλευση το 1864 φωνάζοντας: «Εσώθημεν δια της Εκκλησίας».
Κλείνοντας το παρόν σύντομο σημείωμά μας, θέλουμε να επισημάνουμε για μια ακόμη φορά πόσο επιζήμιο είναι για την παρούσα δυσχερή θέση της χώρας μας η παρατηρούμενη έκπτωση αρχών και αξιών και η διαστροφή της ιστορικής αλήθειας. Μας καταστρέφει ως λαό και επιβεβαιώνει την έκφραση πως «το μόνο δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι δεν διδασκόμαστε τίποτε από αυτή»!
