Από τον Κώστα Γιαννούλα
Ότι το ελληνικό κράτος υπήρξε, εν πολλοίς, δημιούργημα των ξένων ύστερα απ’ τη διαφαινόμενη κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σε γενικές γραμμές είναι γνωστό. Ότι αυτό οικοδομήθηκε, οργανώθηκε και στηρίχθηκε οικονομικά σε δύσκολες στιγμές και πάλι απ’ τους ξένους, αλλά με το αζημίωτο, είναι, επίσης, γνωστό, όπως και ότι εξαρτώμαστε συνεχώς απ’ αυτούς και ότι κατά καιρούς πληρώσαμε ακριβά τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους χάριν των συμφερόντων τους.
Το κακό είναι ότι, ενώ πέρασαν σχεδόν δυο αιώνες, αφότου ξεκίνησε το εγχείρημα ίδρυσης και οργάνωσης ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, ενώ πέρασαν τρισήμιση και πλέον δεκαετίες απ’ την επίσημη ένταξή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, συνεχίζουμε ακόμη να μιλάμε για εκσυγχρονισμό του κράτους και προσαρμογή της χώρας στα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα.
Σίγουρα, η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, χρειάζεται πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της ημετεροκρατίας, της αναξιοκρατίας και του νεποτισμού• χρειάζεται, ακόμη, νέο και δίκαιο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα και ένα δημόσιο τομέα, που να στηρίζεται στην αξιολόγηση και στην αξιοκρατία• χρειάζεται, προπάντων, ένα σύγχρονο, σταθερό και αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, απαλλαγμένο από τη μετριότητα στελεχών του, απ’ την ήσσονα προσπάθεια και τη λογική του ράβε-ξήλωνε.
Το ερώτημα, ωστόσο, που τίθεται και προβληματίζει πολλούς Έλληνες είναι • οι αλλαγές και οι προσαρμογές μέχρι πού πρέπει να φθάσουν; Πρέπει κάθε τι δυτικοευρωπαϊκό ν’ αντιγράφεται και να προσαρμόζεται σ’ αυτό η ελληνική κοινωνία και στα πλαίσια αυτής της προσαρμογής να σαρώνεται κάθε τι, που αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της ταυτότητας του νεοέλληνα και που στο κάτω-κάτω της γραφής κάθε άλλο παρά επιζήμιο ήταν και παραμένει για τον τόπο ;
Το επισημαίνω αυτό γιατί, τελευταία, μας προέκυψαν και κάποιοι ευρωλιγούρηδες, που μέχρι πρότινος ερωτοτροπούσαν ακόμη και με την έξοδο της χώρας απ’ την Ε.Ε. και το ευρώ οδηγώντας την σε χειρότερες περιπέτειες, οι οποίοι επικαλούμενοι τί ισχύει σ’ άλλες περιοχές της Ευρώπης και προωθώντας το υλιστικό πρότυπο ζωής όχι μόνο εισηγούνται αλλά και δε διστάζουν να ψηφίζουν νομοθετήματα, που πάνε κόντρα στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας.
Ξεχνάνε όλοι αυτοί και όσοι άλλοι τους ακολουθούν, για να μην χαρακτηρισθούν συντηρητικοί και ξεπερασμένοι, ότι, αν ο ελληνισμός άντεξε τα τετρακόσια και πλέον χρόνια σκλαβιάς, το χρωστά εν πολλοίς και στη δράση και στην προσφορά της Εκκλησίας, που, εκτός των άλλων, πρωτοστάτησε στο κτίσιμο ναών και σχολείων, όταν της δινόταν η ευκαιρία, και στην άρνηση των Ελλήνων να εξισλαμισθούν διατηρώντας και ενισχύοντας την ορθόδοξη πίστη τους και το θεσμό της οικογένειας.
Ξεχνάνε, επίσης, ότι οι Δυτικοευρωπαίοι, κάποτε τους λέγαμε Φράγκους, που οδηγούν την κούρσα του εκσυγχρονισμού, και της ανάπτυξης, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν σχέση με την Ορθοδοξία αλλά με τον καθολικισμό και άλλα αιρετικά παρακλάδια του χριστιανισμού και όχι μόνο. Αντίθετα μ’ αυτούς οι Νεοέλληνες στη συντριπτική μας πλειοψηφία δηλώνουμε χριστιανοί ορθόδοξοι και χρωστάμε την εθνική συνοχή μας όχι μόνο στη γλώσσα, στην ιστορία και στην παράδοση αλλά και στην επικρατούσα θρησκεία, που σύμφωνα και με το Σύνταγμα δεν είναι άλλη απ’ την Ορθοδοξία.
Οι Ορθόδοξοι Έλληνες χριστιανοί, άλλωστε, χάρις στη διδασκαλία του Ευαγγελίου ήμασταν, είμαστε και θα πρέπει να είμαστε ανεκτικοί μ’ όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως θρησκευτικού δόγματος, χρώματος και φυλής και ανεξαρτήτως των επιλογών τους, γιατί ο Χριστός είναι αγάπη και για να ονομάζεται, επάξια, κάποιος χριστιανός ορθόδοξος, πρέπει ν’ αγαπά και ν’ ανέχεται τους πάντες, ακόμα και τους εχθρούς του.
Ως εκ τούτου ζητήματα, που έχουν να κάνουν με την ταυτότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των Νεοελλήνων και τα οποία εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή και συμβάλλουν στην ποιότητά μας ως άνθρωποι και στη μακροημέρευση του έθνους, κατά την άποψή μου όχι μονο δεν θα πρέπει να επιδέχονται προσαρμογής στα κοσμικά Δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα, αλλά να μένουν σταθερά και αναλλοίωτα και να αποτελούν πυξίδα για τις νεότερες γενιές των Ελλήνων. Στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί ν’ απαρνούμαστε το δικαίωμα να πείθουμε τους Δυτικοευρωπαίους, των οποίων οι κοινωνίες βρίθουν από προβλήματα και κοινωνικά αδιέξοδα, να προσαρμόζονται σ’ ορισμένους τομείς στα δικά μας πρότυπα, όπως το έκαναν στα χρόνια της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού ανακαλύπτοντας τον πολιτισμό των Αρχαίων Ελλήνων;
Γι' αυτό και επειδή οι αυτοκρατορίες, οι ενώσεις κρατών, και οι παγκοσμιοποιήσεις έρχονται και παρέρχονται, αν επιθυμούμε να μακροημερεύσουμε ως έθνος, πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή και να προφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού τη γλώσσα μας, την ιστορία μας και την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας προβάλλοντας τις αρετές μας, και για να μην γίνουμε κιμάς στην κρεατομηχανή της Ευρώπης και γιατί δεν ξέρουμε, τι θα μας ξημερώσει αύριο.
