Του Γιάννη Μήτσιου,
φυσικού - νομικού
Είναι γνωστό ότι ο χαμαιλέων είναι ένα ερπετό που έχει την ικανότητα να συστέλλει τον όγκο του και να μεταβάλλει τον χρωματισμό του. Έτσι, μπορεί να προσαρμόζεται κάθε φορά στο περιβάλλον όπου βρίσκεται και καταφέρνει να χάνεται από πιθανούς εχθρούς του. Την ικανότητα αυτή την έχουν και αρκετοί άνθρωποι, στην Ελλάδα τουλάχιστον, οι οποίοι την αξιοποιούν καταφέρνοντας να προσαρμόζονται ιδεολογικά στο κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία ή που προοιωνίζεται ότι θα κατακτήσει την εξουσία. Γίνονται, λοιπόν, ζητωκραυγαστές, χειροκροτητές και αφισοκολλητές του κόμματος και ιδιαίτερα κάποιων υποψήφιων βουλευτών, προκειμένου όταν ανέλθουν στην εξουσία να τους ικανοποιήσουν τα ρουσφέτια τους. Δεν δυσκολεύονται καθόλου να προσαρμόζονται σαν άλλοι χαμαιλέοντες, να επιπλέουν και να βρίσκονται πάντοτε κοντά στην εξουσία, περιμένοντας, συνήθως, κάποιον διορισμό σε κάποια καλή θέση στο δημόσιο. Υπάρχουν, ωστόσο, και εκείνοι που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, την αμίλητη, την τυλιγμένη στην αξιοπρέπεια, πλειοψηφία του βάθους και του ειδικού βάρους. Του ειδικού βάρους μιας συνείδησης. Του ειδικού βάρους μιας συνείδησης που διαμορφώθηκε από τις αρχές και το ήθος των ανθρώπων. Αυτών των ανθρώπων που θα μένουν μόνιμα στην αφάνεια και στην ασημότητα, αλλά όχι στην ασημαντότητα. Αυτούς τους ανθρώπους θα 'ρθει και πάλι η στιγμή που οι διαρκώς επιπλέοντες θα τους χρειαστούν για να τους χρησιμοποιήσουν. Και εκείνοι, αν και θα τα γνωρίζουν αυτά, δεν θα μπορέσουν παρά να αυτοδιατεθούν. Πάλι για τους ίδιους λόγους. Για τα ιδεώδη, τα υψηλά ιδανικά, τα ωραία και καλά, για τη ζωή και τις καταφάσεις σ' αυτή. Και αφού ο ρόλος τους τελειώσει και επιτευχθεί ο στόχος και πάλι θα βυθιστούν στα βάθη τους οδηγούμενοι από το βάρος της συνείδησής τους.
Τελειώνοντας πρέπει να τονισθεί ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού μένει στο περιθώριο, στην αφάνεια και στη σιωπή της. Γι' αυτό και πάλι πρέπει να τονισθεί ότι οι χαμαιλέοντες για να μπορούν να επιπλέουν, πληρώνουν έναν αβάσταχτο για την πλειοψηφία φόρο. Το ίδιο βαρύ τίμημα που πληρώνει κάθε φορά η κακία στην αρετή. Τον φόρο της υποκρισίας.
