Του Χρήστου Τσαντήλα
ΣΙΓΟΥΡΑ έχει απ' όλα η προεκλογική περίοδος που διανύουμε, σαφώς διαφέρει από όλες τις άλλες. Και βέβαια μπορεί να δούμε πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί, τέτοιες «επιθέσεις» στην πολιτική σκακιέρα των φιλόδοξων παικτών, που μπορεί και να εκπλαγούμε. Καθώς όσο θα περνούν οι μέρες στην πορεία προς την κάλπη, η αντιπαράθεση μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ θα μοιάζει... παιδικό παιχνίδι, μπροστά στην «μάχη των συντρόφων», μεταξύ του ΠΑΣΟΚ(!) του ΓΑΠ και του ΠΑΣΟΚ(!) του "Μπένι". Κράμερ εναντίον Κράμερ δηλαδή...
Ο ΕΝΑΣ θέλει, όπως λέει, να τα αλλάξει όλα... Και δεν μας εξηγεί πως με 44% το 2009 δεν μπόρεσε να τα αλλάξει και θα το κάνει τώρα με 3 ή 5%; (κατά τις πλέον φιλόδοξες προβλέψεις). Αν μη τι άλλο, χρειάζεται θάρρος, θράσος ή κάτι άλλο, πιο ελαφρύ, για να εξαγγέλλεις τέτοια πράγματα...
Ο ΑΛΛΟΣ, τρία χρόνια τώρα στην κυβέρνηση με τόσα πολλά ζόρια, (αναγκασμένος στα σκληρά λόγω της εθνικής ευθύνης, να ακολουθεί πιστά τα μνημόνια, συγκέντρωσε την μήνιν και του πράσινου κόσμου), δεν μπορεί παρά μόνο να εγγυηθεί την ομαλή συνέχιση μιας αναπτυξιακής πορείας που όπως πιστεύει θα μας βγάλει από την κατρακύλα, ακόμα κι αν γίνει πράξη η σύνταξη των 300 ευρώ (!) για όλους τους Έλληνες!
ΕΑΝ αυτή η πρωτοφανής για πρώην κόμμα εξουσίας (που κυβέρνησε για δεκαετίες τη χώρα σε καιρούς ευδαιμονίας), διάσπαση, μετατραπεί σε ξεκαθάρισμα εσωκομματικών λογαριασμών μεταξύ των δυο αρχηγών και βγάλει στη φόρα άγνωστες πτυχές και γεγονότα από την περίοδο της συμβίωσης των δυο ανδρών στην ίδια παράταξη, τότε η εκλογική αναμέτρηση θα αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά και άλλο ενδιαφέρον, στοιχεία που προφανώς θα δηλητηριάσουν το ομαλό και δημοκρατικό πολιτικό κλίμα...
ΜΕ μοιρασμένους τους κομματικούς μηχανισμούς και διασπασμένες τις νομαρχιακές επιτροπές σε όλους σχεδόν τους νομούς και τις περιφέρειες της χώρας, εκείνο το κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου, που έβγαλε τους Έλληνες στο δρόμο το '81 να πανηγυρίζουν την αλλαγή με το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» κινδυνεύει να διαλυθεί ή ένα κομμάτι του, να μπει μεταλλαγμένο, στη Βουλή. Ο ιδρυτής του θα βγάζει καπνούς από τον τάφο, ανήμπορος να αντιδράσει στο πιο επικαιροποιημένο σύνθημα... «πού είσαι Ανδρέα για να δεις τα παιδιά της Αλλαγής».
ΔΙΟΤΙ τα παιδιά της Αλλαγής που ξέραμε, δεν υπάρχουν πια, τα... πάτησε το τρένο, μεταλλάχτηκαν, σκόρπισαν, μεταπήδησαν, βολεύτηκαν, εξαφανίστηκαν, δημιούργησαν άλλα παιδιά, μόνο κάτι υπολείμματα του κομματικού σωλήνα απέμειναν να συμβαδίζουν με τις αναμνήσεις μιας άλλης εποχής που διέθετε πολιτικές αξίες και ιδεολογία. Οι περισσότεροι από αυτούς τριγυρνούν στο δρόμο, ανέκφραστοι, απογοητευμένοι, και ίσως προδομένοι για όνειρα που διαψεύσθηκαν. Μη μπορώντας να αντέξουν τον «εμφύλιο» που φουντώνει με την πάροδο των ημερών...
