Του Χρήστου Τσαντήλα
ΔΕΝ χρειάζονται φιλοσοφίες, φιλολογήματα, αναλύσεις, επιστημονικές θέσεις και τοποθετήσεις σε πανάκριβα «ειδικά» πάνελ και εξυπνάδες «ειδικών ομιλητών» σε στρογγυλά τραπέζια, συνέδρια, ημερίδες, συσκέψεις, διαλέξεις και επιστημονικές έρευνες, για να αποτυπώσει κανείς την αλήθεια, την ωμή πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει τελικά, γύρω από το φλέγον θέμα του προσφυγικού. Το πρωτοφανές στην έκτασή του, για το επίπεδο του πολιτισμού, στους λαούς των Βαλκανίων και της Ευρώπης των πλουσίων, το θέμα των προσφύγων της Ανατολής, που κατέπεσε ως βόμβα μεγατόνων, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη των δανειστών μας. Το μόνο που μπορεί να αποτυπώσει όλη την αλήθεια, είναι το περιεχόμενο της πιο κάτω φωτογραφίας, μιας εικόνας από τις χιλιάδες που μας σερβίρουν κάθε ώρα, εφημερίδες και τηλεόραση, στη χώρα μας αλλά και στην υφήλιο...
(Φωτ.)
ΑΦΟΥ λοιπόν, με κρυμμένη θλίψη και φυλακισμένο θυμό, μείναμε για λίγες στιγμές «καρφωμένοι» στη φωτογραφία, περάσαμε σε δεύτερη φάση, στη φάση της εμπέδωσης. Από τη συμπόνια στην αγανάκτηση και από την αγανάκτηση στην οργή και στο ανάθεμα. Χωρίς όμως να σκεφτούμε αν πρέπει να δώσουμε μια απάντηση και στην ίδια τη συνείδησή μας: Εμείς λοιπόν, τι πραγματικά κάναμε γι’ αυτό το παιδί και τα χιλιάδες άλλα που ξεροσταλιάζουν πάνω στην Ειδομένη;
ΟΙ περισσότεροι, υποθέτω, εστίασαν μόνο σε αφορισμούς: «Τους άχρηστους τους πρωθυπουργούς... Τους Γερμανούς, τους Αυστριακούς, τους Γάλλους και τους Πορτογάλους. Και φυσικά και τους δικούς μας... Τι κάθονται και συζητούν τόσες ώρες; Δεν λυπούνται τον κοσμάκη; Δεν βλέπουν τα παιδάκια; Χιλιάδες παιδιά μέσα στη λάσπη και το κρύο, νηστικά, μωράκια στην αγκαλιά, να τουρτουρίζουν... δεν τους βλέπουν τους φουκαράδες; Άντε να χαθούν...».
ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ εξ ημών, υπήρξαν πιο πρακτικοί και συγκεκριμένοι. Μάζεψαν ό,τι παλιό ή καινούργιο ρούχο (απ’ αυτά που δεν μας χωρούσαν δηλαδή – γεμάτες οι ντουλάπες από τη σπάταλη και αμαρτωλή εποχή της ευημερίας), αγόρασαν και κάποια βασικά είδη κυρίως για γυναίκες και παιδιά και τα έστειλαν μέσω των διάφορων οργανώσεων στους πρόχειρους καταυλισμούς, του πόνου και της εξαθλίωσης.
Η ΑΛΛΗ πλευρά του πολιτισμού στον πλανήτη, ήρθε στη χώρα μας κυνηγημένη, να βρει καταφύγιο στην πολιτισμένη Ευρώπη. Για να ταράξει την ησυχία των «νοικοκυρεμένων λαών», που για την ώρα «αλλάζουν πόδι» στον καναπέ, ανησυχώντες προφανώς για ένα μέλλον αβέβαιο που όλο και πλησιάζει...
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ λοιπόν οι περισσότεροι γι’ αυτά τα παιδιά; Απολύτως τίποτα. Ή καλύτερα, όχι αυτό που πρέπει. Διότι αυτό που λύνει στη ρίζα του το πρόβλημα, δεν είναι άλλο από την παύση του πολέμου. Μπορούμε να συμβάλλουμε σ’ αυτό; Θα περίμενα αυτή την εποχή οι πρωτεύουσες των προηγμένων χωρών, να βουλιάζουν από φιλειρηνικές διαδηλώσεις και όχι από δηλώσεις θλίψης και κατανόησης για τους δυστυχείς του μεταναστευτικού. Και δυνατές διαδηλώσεις. Να ταρακουνήσουν εκείνους που πρέπει. Εναντίων όσων προκαλούν τη βία και τον όλεθρο στην αιματοβαμμένη Μέση Ανατολή.
