Στο διάβα των αιώνων ο σκύλος αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Ομηρο στην Οδύσσεια, ως στενός φίλος του Οδυσσέα, που ξεπέρασε κατά πολύ το προσδόκιμο της ζωής των σκύλων έως ότου επιστρέψει απ΄ την Τροία ο Οδυσσέας.
Σήμερα η παντοδύναμη μόδα, που νικά και τον ανίκητο έρωτα (Σοφοκλής), εχει ανατρέψει τις σχέσεις ανθρώπου - σκύλου και από φίλο - σύντροφο τον έκανε αξεσουάρ των "καθώς πρέπει κυριών!".
Τα ταΐζουν πανάκριβες τροφές, τα ντύνουν με πλεκτά πουλόβερ και τα γυροφέρνουν στο κέντρο των πόλεων, προς επίδειξη, αλλά και να αφοδεύσουν.
Ετσι γέμισαν τα αστικά κέντρα από λογής - λογής σκυλάκια.
Είναι μάλλον φυσικό, κάποιοι "ευαίσθητοι" να ενοχλούνται από τη συμπεριφορά και τις οχλήσεις που προκαλούν τα σκυλιά συνοδείας. Όχι όμως και σε βαθμό που να γινόμαστε φονιάδες, με το να τα θανατώνουμε με φόλες στρυχνίνης. Να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και συνάνθρωποι που μας γίνονται ενοχλητικοί!
Μήπως πρέπει κι αυτούς να τους ξεκάνουμε με φόλες;
Βέβαια μπόρα είναι και θα περάσει όπως και τόσες άλλες. Όμως αυτή η μόδα της σκυλοσυνοδείας δεν έχει σχέση μόνον με την επίδειξη που η συνοδός κύρια επιδιώκει να αποδείξει πως δεν ανήκει στην πλέμπα της κοινωνίας (γιατί ακριβώς εκεί ανήκει) αλλά στην τάξη των πλουσίων των καθώς πρέπει να των "IN" αλλά επιδρά αρνητικά και στην δημόσια υγεία.
Και καθώς η μόδα έρχεται σαν τσουνάμι και φεύγει σαν δαρμένο σκυλί, θα έλθει η στιγμή που θα γίνουν βαρετά, που θα καταλάβουν πως τα σκυλιά δεν είναι καναρίνια και θα τα πετάξουν έξω από τα κλουβιά - διαμερίσματα, για να ενταχθούν στην λεγεώνα των αδέσποτων, που σαν τα βλέπει ο πραγματικός φιλόζωος να εκπέμπουν S.O.S. με τα υγρά τους μάτια, ζητώντας ψίχουλα αγάπης, στοργής και τροφής, ραγίζεται η καρδιά του.
Το πρόβλημα με τ' αδέσποτα δεν λύνεται με τις φίλες, αλλά με νομοθετικά μέτρα και έντονη διαφώτιση.
Εκτός και αν έχουμε την υπομονή να περάσει το "τσουνάμι" ή "μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένουμε να γενεί κάποιο θαύμα" (Κ. Βάρναλης).
Σπύρος Χαλικιάς
