Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΟΥ έλεγα του φίλου μου του Θωμά. Μην λες μεγάλες κουβέντες... θα τα γυρίσεις και πάλι όταν έρθει η ώρα, άκου που σου λέω... Εγώ, σιγά... να μου κοπεί το χέρι - με προλάβαινε εκείνος. Βρε άσε τις μαγκιές τώρα... μια ζωή καραδεξιός ήσουν τώρα στα γεράματα θα αλλάξεις; - τον πείραζα εγώ. Ρε συ, ξέρεις πόσο ΕΝΦΙΑ πλήρωσα; – επέμενε εκείνος. Θα τους ξαναψηφίσεις σου λέω – επέμενα εγώ...
ΑΥΤΑ, εν έτει 2014, κάπου πέντε μήνες πριν βγει αυτός ο κακός ο χρόνος, τα λέγαμε με τον φίλο μου στην παραλία, Αύγουστο, ντάλα στη ζέστη, τότε που βγαίνει ο κολιός και που στην κυβερνητική ...κατσαρόλα, μαγειρευόταν ο βαρύς κι ασήκωτος φόρος που κτύπησε βάναυσα το πόπολο... Διότι ο Θωμάς, εκεί στην παραλία του Παντελεήμονα, τα είχε πάρει πολύ στο κρανίο τότε, σαν να τον πλάκωσε ο Όλυμπος, και κάθονταν και τα μετρούσε: Τα παιδιά, ζευγαρωμένα και χωρίς δουλειά, τρία σπίτια από κληρονομιά στην οικογένεια, τα οικόπεδα του παππού, τρία ρεύματα, τρία νερά, τρία κοινόχρηστα, βενζίνες, καφέδες και καπάκι τα τέλη κυκλοφορίας για τα τρία αυτοκίνητα των παιδιών. Και αφού τα λογάριαζε όλα πρώτα, το δήλωνε: «φιλαράκι, εγώ αν τους ξαναψηφίσω, π... θα γίνω»!
ΤΟΥ θύμισα λοιπόν προχθές την κουβέντα μας στη θάλασσα. Κοίτα να δεις μου είπε. Εγώ από κόμματα και πρόσωπα τους έχω όλους χ... Απλώς λέω, τι άλλο να ψηφίσω; Ο ένας μου το ξεκαθάρισε με τις πράξεις του. Θα σου δίνω λίγα, όσα για να μην πεθάνεις από ασιτία, αλλά μπορεί με χρόνια και να γλιτώσεις από την απόλυτη καταστροφή... Ο άλλος, σκέτος σίφουνας, ο «σοκολάτας καρνέισιον» μου κάνει, όλο υποσχέσεις, τσαμπουκάς, μου θυμίζει τον μακαρίτη τον Ανδρέα... αλλά μωρέ μικρός, πολύ μικρός για να μπορέσει να βαράει το ζουρνά και να χορέψει τις αγορές... Και ξέρεις κάτι, να, είχα αποφασίσει να τον ψηφίσω, τί τόθελε αυτό με τις αγορές...
Ο ΦΙΛΟΣ μου ο Θωμάς, μια ζωή παλάντζας ήταν. Τίποτε δεν έκανε απ’ αυτά που έλεγε. Ένας άλλος της παρέας μας, ο Πέτρος, ο Συριζαίος, τρομάρα του, που ήξερε και τον Σύριζα, μια ζωή «μουλού» και κάτι περίεργα και ακαταλαβίστικα το έπαιζε, «σαλταπήδας» το παρατσούκλι του, από ανένταχτος ξεκίνησε τη δεκαετία του ’90 στη Λάρισα, και πέρασε από χίλια κόμματα, δεν έβγαζες άκρη δηλαδή, είχε κάτι πολύ διαφορετικό από όλους εμάς. Ήταν και πολύ ...κονομημένος! Φραγκάτος δηλαδή. Απ΄ τον μπαμπά του. Και αριστερός... Ή μάλλον, τώρα, Συριζαίος! Του λέγαμε, «πού θα τα βρει μωρέ τα λεφτά ο Τσίπρας, θα μας πάει στη δραχμή»; - και εκείνος μας πουλούσε ιδεολογία. «Μωρέ εσείς, του λέγαμε, με τόσα που έχετε στην πάγκα, ποια κρίση να σας πιάσει; Τέτοιοι αριστεροί κι εμείς μπορούμε!»...
ΜΠΟΡΕΙ οι φίλοι μου αυτοί, να μην είναι τα κατάλληλα δείγματα ψηφοφόρων για να εξαγάγει κανείς συμπεράσματα για το τι μέλει γενέσθαι στις εκλογές, είναι όμως αντιπροσωπευτικά πρόσωπα φορολογουμένων Ελλήνων πολιτών οι οποίοι θα αποφασίσουν για το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Όπως και των δικών μας...
