Στην Αθήνα πια πας μόνο για δουλειές. Κάτι λίγοι απέμειναν εδώ στην επαρχία που κατεβαίνουν ακόμη για να δουν κάνα καλό θέατρο ή να πάνε να νταλκαδιαστούν με Ρέμο και Νατάσα Θεοδωρίδου. Δεν υπάρχουν καν οι μεγαλοκυρίες που τα ’σκαγαν για σινιέ συνολάκια στην Ερμού ή για να φτιάξουν το μαλλί στον «μαιτρ» της κομμωτικής Άγγελο.
Πάνε αυτά… Με δίχως φράγκο μες στην τσέπη τι όνειρα άραγε να βλέπεις; Οπότε «κάτσε στ’ αβγά σου» επαρχιωτόπουλό μου. Μια χαρά είναι και οι συνοικιακές κομμώσεις «Βάσω» και δύο χαρές το «Απέριττον»Cafe στην Ταχυδρομείου, που μου ήθελες κάποτε Κολωνάκι και DaCapo ψωνισμένε μου .
-Και πώς θα πας, με ρώτησαν κάτι φίλοι προς τους οποίους είχα κοινολογήσει την πρόθεσή μου για το ταξίδι. Έλα ντε; Πώς; Μετά, άρχισαν την καζούρα:
- Δεν παίρνεις κανένα τρακτέρ να σου βγει και τσάμπα; Να πούμε τον Μπούτα να ζέψει μια καρότσα και να σας φορτώσει όλους για Σύνταγμα μεριά… Αλλά με 17 τρακτέρια όλα κι όλα, ποιον να πρωτοχωρέσει;
Μμμμ Σύνταγμα. Μωρέ μια χαρά θα ήταν στο Σύνταγμα. Έτσι κι αλλιώς όλες οι δουλειές μου εκεί γύρω ήταν- ας είναι καλά οι πολιτικοί μας που, από τα χρόνια του βασιλέως Όθωνος μέχρι τα χρόνια του βασιλέα Τσίπρα, έχουν συγκεντρώσει όλο το κράτος μας ανάμεσα Σύνταγμα και Ομόνοια κι έτσι δεν ταλαιπωρούμεθα.
Τελικά ταξίδεψα με το αγαπημένο ΚΤΕΛ – για τρένο ούτε σκέψη, στο Σταθμό επικρατούσε αυτό που η Ρεπούση αποκαλεί «συνωστισμό». Μια χαρά ταξίδι εις την ελληνικήν επαρχίαν! Καταπράσινη η φύσις, ολάνθισται αι αμυγδαλαί και γραφικά χωρία. Και στο καπάκι, μάθαμε και όλους τους παράδρομους της Εθνικής,ώστε την ερχόμενη φορά που θα πάμε Αθήνα με το Ι.Χ. μας, να μην πληρώσουμε σέντσι τσακιστό (αν υποθέσουμε ότι θα είμαστε ακόμη στο ευρώ) για διόδια. Όμορφα.
Γυρνούσα όλο το πρωί της Παρασκευής στο κέντρο της πρωτεύουσας για τις δουλειές μου. Όλα ήταν ήσυχα έως υποτονικά. Ο τουρισμός δεν έχει ακόμη αρχίσει. Οι Αθηναίοι βάδιζαν βιαστικοί και σιωπηλοί, έδειχναν μάλλον να αδιαφορούν για τις προαναγγελθείσες κινητοποιήσεις. Έχουν κι αυτοί τα δίκια τους.
Ο κόσμος της Αθήνας … Αυτός κι αν έχει τραβήξει ζόρια. Υπάρχει προφανώς μια διαφορά φάσης. Οι αγρότες αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά το ενδεχόμενο περικοπών και φορολόγησης. Βρίσκονται ακόμη στο 2010, τότε που η κρίση άρχιζε. Οι αστοί, χρόνια τώρα μέσα στο ίδιο λούκι που δεν έχει πάτο, δείχνουν να το έχουν συνηθίσει έχοντας περάσει στη φάση της παθητικότητας, μπορεί και της μελαγχολίας.
Η μονοτονία σπάζει από τους Κρητικούς. Πράγματι πρέπει να ήρθαν πολλοί. Η παρουσία τους στο κέντρο είναι διακριτή. Εγώ πέτυχα τρεις - τέσσερις από δαύτους μέσα στο μετρό. Ω ρε μάνα μου, τι θεριά ανήμερα είναι τούτοι; Πού πάαινες ορέ Χίτλερ να παλέψεις μαζί τους όταν έκανες απόβαση στο νησί; Τρομακτικοί. Πανύψηλα παιδιά, νέα παιδιά, με μαύρα πουκάμισα, γενιάδα και τα μαλλιά πιασμένα με μαύρους κεφαλοδέτες . Ταλαιπωρημένοι από το ταξίδι, ακουμπάνε στις μαγκούρες τους ή σιάζουν το παντελόνι μέσα στις μαύρες μπότες. Κάνα δυο κρατάνε ταγάρια (κυριολεκτώ), άλλοι την έχουν πέσει στο πάτωμα του βαγονιού, ξάπλα, αδιαφορώντας για τα σχόλια των αστών που καμώνονται πως δεν κοιτάζουν, αλλά πώς να ξεπεράσεις τέτοιο θέαμα;
Νωρίς το απόγευμα, τελειωμένος από δουλειές είμαι Πλατεία Συντάγματος και περιφέρομαι ασκόπως, ώσπερ επαρχιώτης του παλαιού καιρού που πρέπει να σκοτώσει την ώρα του- καταραμένη περιέργεια ! Έχει ξεσαλώσει βλέπεις και ο Αλαφούζος τώρα που του παίρνουν το κανάλι, κραίνει σαν γαλί που το σφάζουν, και μας έχει πείσει όλους ότι οι αγρότες δεν θ’ αφήσουν κολυμπηθρόξυλο για δείγμα. Ούαααααα…
Απογοήτευσις! Η μόνη σοβαρή κινητικότητα που αντικρίζουν οι οφθαλμοί μου είναι αυτή των μικροπωλητών. Σαΐνια της επιβίωσης, έχουν στήσει κιόλας παντού πάγκους κρίνοντες ότι ο μαχόμενος αγροτικός πληθυσμός θα είναι και πεινασμένος πληθυσμός και το νηστικό αρκούδι ως γνωστόν…
Απ΄όλα έχουν. Τι θες; Σαντουιτσάκι με χοτ-ντογκ και μπόλικη μουστάρδα; Πάγκους με σουβλάκι, μπιφτέκι και χωριάτικο λουκάνικο; Θες μπίρες; Θες … τσίπρο (αυτό δεν το είχα ματαδεί) σε πλαστικό ποτηράκι, ένα ευρώ η τζούρα, για να ανάβουν και τα αίματα; Απ’ όλα λέμε.
Μονάχα που οι αγρότες ακόμη αναμένονται. Κάτι γυφτάκια κλωθογυρίζουν και σου προτείνουν να αγοράσεις πλαστικές ελληνικές σημαίες, κάτι φοιτητές σου μοιράζουν διαφημιστικά φυλλάδια κάποιου φροντιστηρίου ξένων γλωσσών ( σαφές το υπονοούμενο- μάθε ξένες γλώσσες γιατί εδώ δεν σε κόβω να ‘χεις μέλλον). Ο υπόλοιπος κόσμος είναι μάλλον αστοί που ήρθαν για συμπαράσταση.
Στα παρτέρια της πλατείας διακρίνω αντίσκηνα, όλα ίδιου στυλ. Κάνω τη βέβηλη –αλλά και προφανή- σκέψη ότι κάποιος «χορηγός» έχει φροντίσει να στηθούν. Και φυσικά μουσική υπόκρουση. Κλασικά εικονογραφημένα. Ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης. Η τσιμινιέρα που πάγωσε, και άιντε να δούμε «πότε θα κάνει ξαστεριά» - το τελευταίο μάλλον προς τιμήν των Κρητικών που στις παρυφές της συγκέντρωσης βγάζουν σέλφις με υπερσύγχρονα smartphone κινητά.
Στην Ελλάδα είμαστε όλοι καλά προπονημένοι από συγκεντρώσεις . Κόβει το μάτι μας, είναι εξασκημένο. Άλλη μια συγκέντρωση λοιπόν «οργανωμένη», προβλέψιμη, ελεγχόμενη, που μάλλον έγινε για να γίνει και για να πιεστεί η Κυβέρνηση. Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν λαϊκή εξέγερση όπως το βράδυ την περιέγραφαν τα κανάλια που, μοντάροντας έξυπνα τα ετερόκλητα πλάνα, εμφάνιζαν μια εικόνα γενικού ξεσηκωμού. Το μόνο ίσως παρήγορο ήταν που, όπως είδα αργότερα στα sites ακολούθησε λαϊκό γλέντι με τον αγαπημένο Γιώργο Μαργαρίτη, επιλογή απολύτως συμβατή με τα αισθητικά και στυλιστικά πρότυπα των αγροτών προς τους οποίους ο μελοποιημένος Ελύτης μάλλον δεν έχει να πει και πολλά πράγματα.
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις δείχνουν σημάδια κούρασης και είναι φανερό ότι δεν θα αντέξουν και πολύ. Μία προς μία οι λαϊκές τάξεις αρχίζουν και προσαρμόζονται… Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό, πάντως τα ψέματα τελειώνουν για όλους . Είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση η χώρα θα πάρει τις αποφάσεις της.
Επιστροφή στη Λάρισα. Πάλι με ΚΤΕΛ, αλλά με λιγότερους παράδρομους το βράδυ. Στο εστιατόριο «Η Νέα Ρούμελη» (αν ο ιδιοκτήτης είχε χιούμορ θα το βάφτιζε «Κατακαημένη Ρούμελη» το λεωφορείο έκανε στάση. Κατεβαίνοντας αντίκρισα κάμποσες νεαρές μαντηλοφορούσες γυναίκες από διπλανό λεωφορείο. Αγόραζαν νερά και μπισκότα για τα μικρά τους παιδιά που έτρεχαν πάνω – κάτω ασταμάτητα. Για τους μικρούς Σύριους η πολεμική πραγματικότητα είχε κιόλας ξεχαστεί – το ζητούμενο ήταν τώρα τα … μπισκότα…
Μετά από αρκετές στιγμές έντασης που βίωσα εκών άκων στην πρωτεύουσα, ήταν η μόνη στιγμή που ένιωσα κάπως πιο ανθρωπινά …
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalesssis@yahoo.gr
