Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΙΝΑΙ κάτι που γνωρίζουμε όλοι. Για να κρατηθεί όρθιο το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό τα επόμενα χρόνια, θα πρέπει να «ματώσουν» οι ίδιοι οι... συνταξιούχοι! Και βέβαια όσοι εργάζονται ακόμη και είναι ασφαλισμένοι. Και με συγκεκριμένο τρόπο. Περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων, τη στιγμή μάλιστα που όλοι συμφωνούν ότι την ελληνική οικογένεια, τη συντηρούν πλέον οι (έστω και κουτσουρεμένες) συντάξεις στο κάθε σπιτικό! Στην Ελλάδα, κοινωνική προσφορά, τον ρόλο του κοινωνικού κράτους δηλαδή, φτάσαμε να τον έχουν οι συνταξιούχοι! Οι απόμαχοι της δουλειάς, συντηρώντας τα άνεργα μέλη των οικογενειών τους. Πουθενά δεν συμβαίνει αυτό στο εξωτερικό, αφού ο θεσμός της οικογένειας και του «δεσίματος των γενεών», δεν υφίσταται εκεί, στον βαθμό που υπάρχει στην Ελλάδα.
ΠΩΣ λοιπόν να μην αντιδράσεις, όταν τα μέτρα της κυβέρνησης, σε πολλές περιπτώσεις (π.χ. ελεύθεροι επαγγελματίες) το 50% έως 60% του εισοδήματός τους με το σχέδιο Κατρούγκαλου μετατρέπεται σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές; Είναι να μην σε πιάνουν τα νευρωτικά; Πού πας ορέ Καραμήτρο και κάνεις τον αγρότη, ελεύθερο επαγγελματία, με ξεσκέπαστο το μαγαζί; Τι σου απέμενε ως χώρα να ελπίζεις σε ανάπτυξη; Μήπως δεν είναι ο πρωτογενής τομέας και ο τουρισμός; Σ’ αυτά κυρίως δεν ελπίζεις να σε σώσουν; Έχεις κάτι καλύτερο; Έμεινε τίποτα όρθιο σ’ αυτή τη χώρα; Γιατί τα καταστρέφεις τώρα και τα δύο; Ξεχνάς ότι έχεις να κάνεις με μια χώρα που όλοι οι πολιτικοί της την κατάντησαν να μην παράγει ούτε... καρφίτσες; Που έκλεισαν τη ζάχαρη και κατέστρεψαν την κλωστοϋφαντουργία; Που περιόρισαν την αγροτική παραγωγή και αποτελείωσαν την όποια βιομηχανία; Τι θα παράγεις τώρα έτσι και «καθαρίσεις» τους αγρότες; Φύκια ή μεταξωτές κορδέλες;
ΟΜΩΣ, η διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης δεν έχει περιθώρια να παρεκκλίνει από εκείνη που οριοθέτησαν (και την υποχρέωσαν να τηρήσει) οι δανειστές. Συνεπώς ή κάνεις την επανάστασή σου και δεν τιμάς την υπογραφή σου, (άι σιχτίρ Γερμανέ, είπα ξείπα...) ή λες, έσφαλα, δεν πίστευα ότι θα μου έρθουν έτσι ανάποδα τα πράγματα, ζητάς συγγνώμη, νεαρούλης και άμαθος ήσουν, στα αμφιθέατρα ήταν στα λόγια οι επαναστάσεις, δηλώνεις ανικανότητα, μαζεύεις τα μπογαλάκια σου, κάνεις μια βουτιά και εγκαταλείπεις το πλοίο. Και ούτε που γυρνάς, να δεις πίσω, τα ερείπια που άφησες κι εσύ...
ΣΚΛΗΡΑ λόγια; Σιγά που καταλαβαίνουν από αυστηρές κριτικές... Το ίδιο θα έλεγα και για τους προηγούμενους που μας κυβέρνησαν. Και τους προ-προηγούμενους. Και οι οποίοι, υπήρξαν εκείνοι που «κλείδωσαν» το πηδάλιο, ώστε να «στουκάρει» το καράβι, κατευθείαν στα βράχια. Σε πορεία καταστροφής, δίχως επιστροφή. Το μόνο που μπορεί να τους καταλογίσει κανείς είναι ότι ποτέ δεν το βάζουν κάτω. Προσπαθούν να επανορθώσουν, έτσι λένε, δίχως καν τύψεις, διεκδικώντας ξανά και ξανά ηρωικά μαχόμενοι τον έλεγχο του πλοίου. Γεμίσαμε αμετανόητους, αλλά ηρωικούς καπεταναίους...
