* Του Αθανασίου Β. Ραούλη
Ένας αντικειμενικός παρατηρητής μέσου νου γνώστης της ελληνικής οικονομικής κατάστασης θα μάς έλεγε πως η διέξοδος από την κρίση απαιτεί τρία πράγματα : αλήθεια, κάθαρση, νοικοκύρεμα. Από αλήθεια μάς κάνουν δίαιτα ενώ είμαστε χορτασμένοι από υποκρισία. Παράδειγμα: συνήθως παραπονιούνται τα κυβερνητικά κόμματα, γιατί δεν υπάρχει συναίνεση. Ξεχνούν πως συναίνεση αλά καρτ δεν υπάρχει δηλαδή πότε να την προκαλούμε και πότε να την απορρίπτουμε και ασφαλώς και ούτε συμπεριφορά κομμένη και ραμμένη στις κάθε φορά ορέξεις μας. Σχετική είναι η ξένη ρήση : «χαιρέτισε καλά όσους συναντάς ανεβαίνοντας, γιατί θα τους συναντήσεις ξανά, πέφτοντας».
Την κάθαρση (καθαίρω=απαλλαγή από κάθε βλαβερό εξού καθαρτήριο, καθαρμός, κάθαρμα) δεν τη γνωρίσαμε δηλαδή ούτε καθαρτήρια λειτούργησαν ούτε καθαρμοί έγιναν ούτε και κάποια… παράγωγα του καθαίρω τιμωρήθηκαν τουλάχιστον για την καταλήστευση των Ταμείων, για τα θαλασσοδάνεια των κολλητών, για τις μίζες των έργων τουτέστιν «λύση» κατά την αρχαία τραγωδία δεν είδαμε ώστε να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα και να αποκατασταθούν τα πράγματα.
Το νοικοκύρεμα αναφέρεται πρωτίστως στην εκλογίκευση των δημόσιων δαπανών και στις αυτονόητες (στα λόγια και όχι στην πράξη) μεταρρυθμίσεις : ιδιωτικοποιήσεις-απελευθερώσεις, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, χωροταξικές πολεοδομικές ρυθμίσεις-χρήσεις γης-κτηματολόγιο, σύγχρονες οργανωτικές διοικητικές δομές-κωδικοποίηση της νομοθεσίας-αξιολόγηση, φορολογικό σύστημα-φορολογικές διαροές-ελεγκτικοί μηχανισμοί, ανακατανομή και αμοιβή εργασίας- ασφαλιστικό-εργασιακά δικαιώματα.
Εάν στα έξι ήδη άγονα χρόνια της ύφεσης που πέρασαν, ολοκληρώναμε στην πράξη μια από τις έξι παραπάνω ομάδες μεταρρυθμίσεων κάθε χρόνο σήμερα θα στεκόμασταν αξιοπρεπώς στα πόδια μας και θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε το φυσικό μας πλούτο, την παραγωγική μας δυναμικότητα, τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και θα επανακτούσαμε την εμπιστοσύνη για επενδύσεις και χρηματαγορές. Έτσι θα φτάναμε σε πλεονάσματα έστω και μικρά που θα έπειθαν τους δανειστές μας για απομείωση του δημόσιου χρέους. Κατά συνέπεια το δημόσιο χρέος δεν είναι η αχίλλειος πτέρνα του προβλήματος όπως προσχηματικά διατείνονται οι πολιτικοί μας, γιατί δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν την πραγματικότητα της χώρας. Ο Γιώργος Σεφέρης στις «ΜΕΡΕΣ, Γ΄» επισημαίνει : «είναι πιο εύκολο να περάσει καμήλα από τρύπα βελόνας παρά Έλληνας πολιτικός να καταλάβει την Ελλάδα».
Θεωρώ πως το παιχνίδι πρέπει να σταματήσει να παίζεται κατ΄αποκλειστικότητα στο γήπεδο της πολιτικής σχετικά με την οικονομική μας δυσπραγία και να τεθεί σε ορθολογιστική δίκαιη βάση. Ας μην γελιόμαστε, οι μέρες και τα έργα των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, κομμάτων και σχεδόν πολιτικών δείχνουν πως αγωνιούσαν και αγωνιούν κυρίως για τη δική τους βιωσιμότητα και όχι της χώρας με το λαό παγιδευμένο σ΄ένα αχαλίνωτο λαϊκισμό και σπρωγμένο στην κατανάλωση αφήνοντας τους λογαριασμούς για τις επόμενες γενιές. Μάλλον δικαιώνονται ακόμα και σήμερα τα λόγια του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού : «δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε, πάντοτε ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε».
Θα μπορούσε , ίσως, μια αυτόβουλη ομάδα έγκριτων-εγνωσμένου κύρους επιστημόνων χωρίς μέχρι τώρα κομματική ανάμειξη με τη συναίνεση λαού και πολιτικής να καταρτίσει ένα μεσο-μακροπρόθεσμο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και μεταρρυθμίσεων εξόδου από την κρίση που θα τύγχαινε μιας πλατιάς ενημέρωσης από κάτω προς τα πάνω δηλαδή προς στους λαούς της Ευρώπης αλλά και προς κυβερνήσεις, κόμματα, θεσμούς προκειμένου να γνωστοποιηθούν τόσο η αλήθεια όσο και αυτό καθεαυτό το πρόγραμμα.
Από παλιά γίνεται παραδεκτό πως το δύσκολο βρίσκεται στο απλό και μιας που η οικονομική επιστήμη είναι πολυπαραγοντική ας το δούμε, βρε αδελφέ, το πρόβλημα και λίγο δασκαλίστικα-απλουστευτικά : εμείς οι δάσκαλοι, όταν έχουμε ένα πρόβλημα αριθμητικής με πολλές πράξεις, συμβουλεύουμε τους μαθητές να καταγράφουν το ένα κάτω από το άλλο τα δεδομένα και τα ζητούμενα αντίστοιχα σε ορθογώνια πλαίσια πάνω αριστερά και δεξιά στο χαρτί και τους παροτρύνουμε κατά την πορεία της λύσης του συνεχώς να επανέρχονται σ΄αυτά προκειμένου να τα αισθητοποιούν, να τα συνειδητοποιούν, να τα αξιοποιούν και να τα συσχετίζουν. Πολύ απλά κάνουμε πράξη το : «όσο δεν θέλεις να γνωρίσεις το πρόβλημα τόσο αυτό απομακρύνεται από σένα». Εν ολίγοις να επικρατήσει η θέληση και η λογική.
Η σημερινή κυβέρνηση να μην εκλαμβάνει ως όπλο εκβιασμού κυρίως το μεταναστευτικό για κάποια έκπτωση στα μέτρα ,που επιβάλλει το κουαρτέτο, γιατί είναι ένα άκρως ιδιαίτερο ζήτημα που δεν προσφέρεται για ανταλλαγή. Η χώρα μας είναι μικρή και δεν αντέχει τόσο πολυπολιτισμικό αχταρμά. Δεν απεμπολούμε το φιλόξενο πνεύμα μας απλώς το οριοθετούμε.
Κάτι τελοσπάντων πρέπει να γίνει. Δεν υποφέρεται πια αυτή η συνεχιζόμενη κατακλυσμιαία κατωφέρεια της οικονομίας μας που τόσα δεινά φέρνει. Ειδάλλως, αποδεχόμαστε τη φιλοσοφική άποψη πως το άδικο, το άνισο και το παράλογο είναι νόμοι της ζωής και έτσι μοιραία προσφερόμαστε ως πρόβατα επί σφαγή που όσο και να βελάζουμε δεν σωζόμαστε.
*Ο Αθανάσιος Ραούλης είναι εκπαιδευτικός, οικονομολόγος, τ. περιφερειακός δ/ντής Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας
