Από τον Δημήτρη Νταφούλη
Από μέρες τώρα τα δύο αδελφάκια, ο Άλκης δώδεκα χρόνων και η Νατάσα οκτώ, σχεδιάζουν κρυφά από τους γονείς τους τις χριστουγεννιάτικες διακοπές και κυρίως τη γιορτή της Πρωτοχρονιάς.
Λένε, λένε, κι όλο οι σκέψεις τους ανταμώνουν στα δώρα του Αϊ-Βασίλη. Αγωνιούν. "Τι θα μας φέρει άραγε φέτος;", αναρωτιούνται.
Τι κι αν ο μπαμπάς τους λέει πως δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης και πως όλα αυτά είναι παραμύθια;
Τα παιδιά επιμένουν. "Εμείς τον θέλουμε. Ζει δε ζει, τον περιμένουμε. Τι σε πειράζει αν είναι όπως λες, παραμύθι; Εμείς το θέλουμε αυτό το ωραίο και αληθινό παραμύθι όπως και όλα τα παιδιά του κόσμου. Τι κακό είναι αυτό που συμβαίνει με σας τους μεγάλους! Κρίμα που έχετε ξεχάσει την παιδική σας ζωή!".
Αυτά του λένε και τον αφήνουν στις έγνοιες τους. Ευτυχώς που έχουν σύμμαχό τους τη μαμά. Αυτή τα καταλαβαίνει, τα νιώθει. Μαζί της κάνουν τα όνειρα και τις ετοιμασίες. Της εμπιστεύονται τις ιδέες τους και τις εκπλήξεις τους που σχεδιάζουν.
Μαζί της μοιράζονται τις ανησυχίες τους και τις προσδοκίες τους για τον Αϊ-Βασίλη και τα δώρα που φέρει στα παιδιά. Τον άγιο της χαράς που χαίρεται σαν δίνει χρόνια τώρα. Τον άγιο των δώρων.
Τον περιμένουν και φέτος να 'ρθει από την καπνοδόχο. Εκείνο το βράδυ δεν ανάβουν το τζάκι για να μην κάνουν ζημιά στον άγιο. Έβαλαν και φωτάκια στη στέγη για να βλέπει καλά το δρόμο. Έβαλαν και ένα κουτί γλυκά για τον άγιο. Να τα δώσει στα παιδιά που εκείνος ξέρει πως τα έχουν ανάγκη.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Οι μικροί αγγελιοφόροι ψάλλουν τα κάλαντα πόρτα-πόρτα. Οι μεγάλοι τρέχουν για τα τελευταία ψώνια της χρονιάς. Η βασιλόπιτα, τα φαγητά και τα γλυκά μοσχοβολούν στο σπίτι. Το βράδυ το σπίτι λαμποκοπά όπως και όλα τα άλλα.
Και μέσα στις χαρές, τα γέλια και τα παιχνίδια, η μικρή Νατάσα αισθάνθηκε μια αδιαθεσία. Παράξενη. Όλα γύρω της, νιώθει πως μυρίζουν.
Ο γιατρός, φίλος του μπαμπά, που ήρθε αμέσως, τους καθησύχασε αλλά και τους συμβούλεψε να πάνε για μια εξέταση αίματος στο νοσοκομείο.
"Τέτοια ώρα; Δεν πάω πουθενά. Σε δυο ώρες θα 'ρθει ο Αϊ-Βασίλης. Θέλω να είμαι εδώ", έλεγε με κλάματα στα μάτια η Νατάσα.
Η διαμαρτυρία της όμως δεν εισακούστηκε και σε λίγο όλη η οικογένεια βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ήταν και άλλα παιδάκια εκεί...
Η ώρα περνούσε και η Νατάσα ζούσε στην αγωνία της. "Μα τώρα βρέθηκε κι αυτό;", έλεγε και ξανάλεγε.
Σε λίγο, ευτυχώς, ήρθε και η σειρά της. Όλα έτοιμα για την εξέταση. "Κάντε γρήγορα γιατρέ, σας παρακαλώ", έλεγε η Νατάσα. Ούτε που κατάλαβε τον πόνο της βελόνας.
Η ώρα περνούσε, τα αποτελέσματα δεν έρχονταν και η αγωνία των παιδιών μεγάλωνε.
"Μη δυσανασχετείς κόρη μου", συμβούλευε η μαμά. "Δες πόσα παιδάκια είναι γύρω μας; Και αυτά θα τα επισκεφθεί ο Αϊ-Βασίλης απόψε. Όπως και εσένα!".
Στο παραπέντε της αλλαγής του χρόνου, ο γιατρός βεβαίωνε την οικογένεια πως οι εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό και πως μπορούσαν να φύγουν για το σπίτι τους.
Τα παιδιά χοροπηδούσαν από τη χαρά τους και γρήγορα με το αυτοκίνητό τους πήραν το δρόμο της επιστροφής.
Η αλλαγή του χρόνου όμως τους βρήκε στο δρόμο. "Κρίμα", έλεγαν τα παιδιά, καθώς αντάλλασσαν ευχές και φιλιά με τους γονείς.
"Δεν πειράζει!", είπε και η μαμά. Για να δούμε; Θα προλάβουμε τον Αϊ-Βασίλη;
"Λες Άκη να πέρασε;", έλεγε η Νατάσσα. Σε λίγο έμπαιναν στο σπίτι και όλα τα φώτα άναψαν. Τα παιδιά έτρεξαν στο τζάκι μήπως και ο Αϊ-Βασίλης περνώντας άφησε εκεί τα δώρα τους. Απογοητεύτηκαν!
"Εγώ θα ανέβω στο γραφείο μου για λίγο", είπε με νόημα ο μπαμπάς στη μαμά. "Κι εγώ στην κουζίνα να ετοιμάσω το τραπέζι".
Ξαφνικά το τηλέφωνο διέκοψε τη σιωπή τους.
- Παρακαλώ; Ποιος είναι; είπε η μαμά. Αλήθεια; Αχ, καλέ μας Αϊ-Βασίλη! Ήμασταν στο νοσοκομείο για μια εξέταση της κορούλας μας. Μόλις τώρα επιστρέψαμε και τα παιδιά είναι στενοχωρημένα που δεν βρήκαν τα δώρα τους στο τζάκι. Κρίμα που δεν προλάβαμε!
Πώς; Τα αφήσατε πίσω από τις πόρτες των υπνοδωματίων τους; Σ' ευχαριστούμε καλέ μας Αϊ-Βασίλη. Και του χρόνου...".
Τα παιδιά άκουγαν όσα η μαμά τους έλεγε με το στόμα ανοιχτό. Τα ματάκια τους αντάμωσαν και αμέσως γρήγορα έτρεψαν στα υπνοδωμάτιά τους και σε λίγο κατέβαιναν από τον επάνω όροφο, κρατώντας τα μεγάλα χαρτοκιβώτια με τα δώρα του Αϊ-Βασίλη.
Τα προσωπάκια τους λαμπερά μαρτυρούσαν την ευτυχία τους.
Στο τραπέζι για το φαγητό, η οικογένεια αντάλλασσε το φιλί της αγάπης και όλοι συμφωνούσαν πως ο Αϊ-Βασίλης είναι ο άγιος των δώρων, ο άγιος των παιδιών!
"Τελικά, είστε οι πιο έξυπνοι γονείς", είπαν και τα αδελφάκια στους γονείς τους και χαμογέλασαν ευτυχισμένα.
Και του Χρόνου! Ευχήθηκαν όλοι.
