Οι μηχανές άναψαν, τα τρακτέρ κίνησαν, οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε... Λες και τις έφερε ο αγέρας. Που κατεβαίνει παγωμένος από τον Όλυμπο. Εισέρχεται με ορμή στην κοιλάδα των Τεμπών και μέσα από αυτή τη χοάνη «ξεβράζεται» στο άνοιγμα ανάμεσα στα Αμπελάκια και τους Γόννους.
Οι γιακάδες των συγκεντρωμένων αγροτών τότε σηκώνονται. Τα χέρια μπαίνουν στις τσέπες, τα κορμιά, ακόμη κι αυτά τα μαθημένα από το κρύο κορμιά, σφίγγονται καθώς περιμένουν τη νεαρή ρεπόρτερ να συνδεθεί με το κανάλι της στην Αθήνα και να δώσει ανταπόκριση. Γνώριμη εικόνα, με φόντο το μαύρο και το κόκκινο. Μαύρο από τη νύχτα που κιόλας έπεσε –και στον κάμπο νυχτώνει νωρίς, κόκκινο απ’ τις φωτιές που άναψαν και καίνε. Πραγματικά και μεταφορικά.
Τα τρακτέρ και πάλι στις ελληνικές εθνικές οδούς. Δεν είναι είδηση- θα το έλεγες και έθιμο, ειδικά τους Γενάρηδες της αγρανάπαυσης. Τι όμορφη εικόνα, σκέφτομαι, καθώς παρατηρώ τα τηλεοπτικά πλάνα τραβηγμένα από ψηλά με χρήση Drone. Κόκκινα τρακτέρ, πράσινα τρακτέρ, μπλε, κίτρινα, όλα τα χρώματα εν παρατάξει, σου δίνουν την αίσθηση παιδικού παιχνιδιού. Να... Έτσι κι απλώσεις τα χέρια θ’ αρχίσεις να τα τσουλάς, σαν τότε με τα σιδερένια αυτοκινητάκια που μας αγοράζανε οι γονείς μας απ’ τα παζάρια... Βρουουουμ... Βρουουουμ... Βρουουουμ...
Όμως, η ποιητική θέαση ενός ακόμη ξεσηκωμού στον κάμπο, ανήκει πια σε άλλους καιρούς. Θα ήταν πράγματι δημοσιογραφικά πολύ βολικό, πολύ πιασάρικο να γράφει κανείς για τους «κουρασμένους ξωμάχους», γεωργούς, κτηνοτρόφους, ψαράδες που «ποτίζουν με τον τίμιο ιδρώτα του προσώπου τους τη γη». Που βγάζουν με κόπο το ψωμί τους. Που «φυλάνε Θερμοπύλες» κρατώντας «την ύπαιθρο ζωντανή». Που είναι « οι μόνοι που παράγουν» σε ένα κράτος που έχει ξεχάσει τι θα πει παραγωγή. Μπλαμπλαμπλα...
Αλλά, αν κάνεις την αυτοκριτική σου, εσύ, εγώ, ο καθένας μας, θα πέσουμε πάνω στην αλήθεια. Στην πικρή αλήθεια.
Γυρίζω έτσι στα χρόνια τα παλιά. Τότε που «στα μπλόκα της αγροτιάς» έβλεπες κατά βάθος αισιόδοξα πρόσωπα, σχεδόν γελαστά. Μπορεί -για λόγους τακτικής- να προσποιούνταν τους αγανακτισμένους μπροστά στις κάμερες, αλλά μετά, μόλις τα «λινκ» έκλειναν, το γλεντούσαν όλοι μαζί με τσίπουρα, λουκάνικα και «μουαμπέτι». Τα αιτήματά τους, πάντα επιθετικά. «Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Όχι φόρο στο πετρέλαιο, πιο πολλές ακόμη ενισχύσεις, μείωση γεωργοεφοδίων, όχι φόροι, όχι έλεγχοι. Κινητοποιήσεις του «δώσε». Οι «στρατηγοί του κάμπου» (Κοκκινούληδες, Νασικαίοι, Μπούτες, κ.ά.) με αυταρέσκεια έδιναν συνεντεύξεις, μεθυσμένοι από την πρόσκαιρη ισχύ τους. Με ένα νεύμα τους έκοβαν τη χώρα στα δυο. «Σφάζονταν» τα κανάλια ποιο να τους πρωτοβγάλει σε ζωντανή αναμετάδοση. Υποχρέωναν πρωθυπουργούς να συμβιβαστούν μαζί τους και υπουργούς να τους παρακαλάνε να λύσουν την πολιορκία. Στρατιά οι τοπικοί βουλευτάδες έσπευδαν και... προσκυνούσαν το μπλόκο, νογώντας πως... αν... δεν... τότε το φούμο στις εκλογές θα ήταν βέβαιο. Η λοιπή κοινωνία βέβαια, στο καναβάτσο, να βρίζει υπόκωφα που ταλαιπωρούταν στις εθνικές οδούς. Αν μιλούσες, ήσουνα ύποπτο και αντιδημοκρατικό στοιχείο. Εχθρός του λαού.
Πολιτικές ηγεσίες φοβισμένες. Συνδικαλιστές αλαζόνες. Αντιπολιτευόμενα κόμματα που λαΐκιζαν και έσπευδαν να ψαρέψουν αγροτικές ψήφους. Και επί της ουσίας, καμιά λύση, καμιά λογική, καμιά σύνεση . Τα λεφτά εδώ και τώρα. Οι μεν τα έδιναν (δανειζόμενοι από το εξωτερικό) οι άλλοι τα ’παιρναν και αποχωρούσαν από τον δρόμο νικητές. Όλα καλά! Αλλά κανείς δεν τόλμησε ποτέ να πει το αυτονόητο:
-Για σιγά βρε παιδιά... Όταν πάψουν τα δανεικά, πού διάβολο θα βρει ο ΟΓΑ λεφτά να πληρώνει συντάξεις , φάρμακα, νοσήλια; Ξέρετε κανένα μέρος στον κόσμο που να βρέχει λεφτά ο... ουρανός;
Τη στοιχειώδη αυτή μπακαλίστικη αλήθεια, -αλλά... αλήθεια- δεν την ψέλλισε ποτέ κανείς. Τους την ψελλίζει τώρα ειρωνικά ο... Σόιμπλε, αποκαλώντας μας –στο πρόσωπο του Τσίπρα- και... «ηλίθιους» από πάνω. Μήπως τελικά είμαστε;
Γυρίζω στα σημερινά μπλόκα... Παρατηρώ τα πρόσωπα. Οι «στρατηγοί» απεσύρθησαν, κάτι λοχαγοί της γενιάς του Χρήστου Σιδερόπουλου μεγάλωσαν κι αυτοί, οι νέοι αγρότες πήραν τη σκυτάλη. Δείχνουν απελπισμένοι. Το χειρότερο; Είναι απελπισμένοι... Είναι σχεδόν πανικόβλητοι. Αυτά που ζητά ο Κατρούγκαλος δεν θα ήταν παράλογα σε συνθήκες κανονικής οικονομίας. Ο καθένας να πληρώνει ανάλογα με το έχει του. Μα σήμερα, μετά από μια εξαετία ύφεσης , η κατάσταση είναι ασύμμετρη. Οι ζωές μας είναι στο κόκκινο. Το νέο ασφαλιστικό απειλεί να δώσει τη χαριστική βολή και η φορολογία που τους βάζουν πίπτει επί δικαίων και αδίκων. Μικροί, μεγάλοι αγρότες, όλοι στην ίδια προκρούστεια κλίνη.
Κι έπειτα είναι και το άλλο. Το περίφημο «γαμώτο»: Μα, να έρχεται να τους φορολογεί τόσο πολύ ο Αλέξης Τσίπρας; Ο άνθρωπος που για χρόνια ανεβασμένος στις καρότσες των τρακτέρ διέτρεχε όλη την Ελλάδα και τους έταζε, έταζε, έταζε και τι δεν έταζε, ίσως επειδή δεν πίστευε ποτέ πως θα κυβερνούσε; Μα, ναι, ήρθε αυτή η ώρα. Και είναι ώρα αλήθειας. Και η αλήθεια πάντοτε εκδικείται όσους την αποστρέφονται για να καλλιεργήσουν αυταπάτες . Ο νυν πρωθυπουργός εισπράττει τώρα τα επίχειρα όπως όλοι οι προκάτοχοί του.
Κάνει κρύο... Παγωνιά στα Τέμπη και ο ήλιος που βγήκε, παγωμένος κι αυτός. «Ξύριζε» ο Βοριάς πρόσωπα και ελπίδες το Σαββατοκύριακο... Κρύο να σου πονάει η ψυχή. Οι αγρότες δεν μπορούν να υποχωρήσουν. Η Κυβέρνηση δεν έχει τι να τους δώσει... Αδιέξοδο... Γιατί η Δημοκρατία – σε πείσμα του γνωστού κλισέ - έχει κι αυτήν τα αδιέξοδά της. Και εκδικείται αυτούς που βιάζουν την αλήθεια, που δεν σκέφτονται συνετά και με ρεαλισμό.
Κάνει κρύο στα Τέμπη... «Ένας κρύος και έρημος σταθμός είναι η Ελλάδα»... Tο παράπονο του Μητροπάνου στο ραδιόφωνο, πάλι επίκαιρο, για έναν ακόμη χειμώνα...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
