* ΜΕΤΑ τα τριατεσσεραπέντε πρώτα λεπτά με «πώς πάει, πού χάθηκες:» και «τι να παραγγείλω...», όλα μπαίνουν στη θέση τους.
Τα νέα πολλά, η κουβέντα κυλάει αβίαστα, και μετατρέπεσαι σε γατόσκυλο, το οποίο ως γνωστόν δεν κοιτάζει τι φοράς, αν είσαι γέρος ή νέος, αν έχεις ακριβά κοσμήματα/κινητό/αυτοκίνητο, μόνο σ’ ακούει, σε βλέπει και χαίρεται με την παρέα σου. (Ωραία περιγράφει; Εμ, αφού διαβάζει έξι βιβλία στην καθισιά της, σόρι στο δεκαπενταυγουστιάτικο long weekend…)
Απ’ έξω απ’ έξω
* ΕΙΧΑΝ τα δικά τους οι νεαρές Λαρισαίες, λύσεις πάντως έβρισκαν.
- Προσπαθώ, απ’ έξω απ’ έξω, να δείξω ότι τον γουστάρω.
- Πού βρίσκεσαι τώρα;
- Απ’ έξω απ’ το σπίτι του.
***
* - ΤΙ γράφεις τόση ώρα, ξημέρωσε.
- Με ρώτησε τι έχω.
***
* - ΑΝ έχετε στο μυαλό σας να παντρευτείτε να το κάνετε νωρίς
για να έχετε χρόνο να περάσετε καλά όταν χωρίσετε.
Σταθερά
* ΕΙΝΑΙ πολλά σε κάθε σύγχρονο σπίτι, άλλο που δεν φαίνεται κανένα τους. Τα «ούπα», πλαστικά μικροαντικείμενα μέσα σε τοίχους. Και η ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα «Αισθάνομαι καλύτερα», πληροφορεί: Ο Αρτουρ Φίσερ, Γερμανός εφευρέτης, που θεωρείται από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα, είναι περισσότερο γνωστός για την εφεύρεση του πλαστικού ούπα γνωστού επίσης και ως «ούπα Fischer», το 1958.
***
* ΑΥΤΗ η μικροσκοπική εφεύρεση έφερε επανάσταση στην κατασκευαστική βιομηχανία δίνοντας μια απλή και αποτελεσματική λύση για την προσάρτηση αντικειμένων σε τοίχους κατασκευασμένους από σκυρόδεμα, τούβλα ή άλλα στερεά υλικά.
Το ούπα αποτελείται από έναν μικρό πλαστικό κύλινδρο με φτερά εξωτερικά που επεκτείνονται όταν εισάγονται σε μια τρύπα στον τοίχο. Αυτό δημιουργεί μια σταθερή και ασφαλή άγκυρα για βίδες ή οποιοδήποτε άλλο είδος στερέωσης. Αυτή η καινοτομία έχει αλλάξει για πάντα τη βελτίωση κατοικιών και την κατασκευαστική βιομηχανία, κάνοντας πολύ ευκολότερη και ασφαλέστερη την προσάρτηση αντικειμένων στους τοίχους.
Νέα ήθη
* ΓΙΑ τις νέες συνήθειες κουβέντιαζαν οι μεσήλικες Λαρισαίοι.
- Το φλας να το βγάζετε πριν στρίψετε. Μετά δεν χρειάζεται η ενημέρωση. Θα το δείξει στο ριπλέι ο Άγιος Πέτρος.
***
* - ΘΥΜΑΜΑΙ τότε που είχαμε λεφτά, έλεγες στον άλλο «έλα ρε να σε πετάξω με το αυτοκίνητο». Τώρα λες «τι θα πάθεις μωρέ να περπατήσεις 2 ωρίτσες;»
***
* - ΠΛΕΟΝ αν κάποιος πέσει στη μέση του δρόμου, πιο πολλές πιθανότητες έχει να τον φωτογραφίσουν παρά να τον βοηθήσουν.
------------
Σκέψεις
Μάρτιος του 2006. Στο φιλόξενο χώρο ενός ξενοδοχείου της Λάρισας, η συζήτηση με έναν φιλόσοφο. Η ματιά του διεισδυτική, η σκέψη του διδακτική, η άποψή του πάντα διαυγής, για ζητήματα της κοινωνίας που παραμένουν επίκαιρα.
Έλεγε λοιπόν ο Χρήστος Γιανναράς στην «Ε»:
- Για τη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία: «Το πρώτο που ενδιαφέρει τον σημερινό άνθρωπο, είναι η αύξηση της καταναλωτικής του ικανότητας. Πως μπορεί να πετύχει να καταναλώνει περισσότερα. Αυτό προσδιορίζει ολόκληρη τη ζωή: κάνουμε δύο δουλειές για να το πετύχουμε, ή περιορίζουμε τον οικογενειακό βίο για χάρη του επαγγελματικού βίου, αναθέτουμε τη φροντίδα των παιδιών σε άλλους, ώστε εμείς να εργαζόμαστε περισσότερο. Όλοι οι παράγοντες της ζωής υποτάσσονται σ΄ αυτή την προτεραιότητα... Κάνουμε μια αξιολόγηση συνειδητή ή ανεπίγνωστη, και επιλέγουμε ως πρώτο στόχο την καταναλωτική ευχέρεια. Εάν το κρίνουμε, μπορούμε να δούμε τα θετικά και τα αρνητικά. Έχει κάποια θετικά στοιχεία. Κάνει πολύ ευκολότερο τον ανθρώπινο βίο, προσφέρει πολλές διευκολύνσεις. Έχει και πολλά αρνητικά. Μερικά, τα πιο χαρακτηριστικά κατά τη γνώμη μου, είναι ότι κάνει τον άνθρωπο πιο ατομοκεντρικό, του αφαιρεί τη δυνατότητα πολλές φορές οποιασδήποτε σχέσης κοινωνίας. Να πω τη λέξη, αναρωτώμενος ταυτόχρονα αν πρόκειται για μια «προοδευτική» κατάκτηση: τον κάνει ανέραστο».
- Για την κατάρρευση πολιτικών ιδεολογιών και διαχωριστικών κομματικών γραμμών: «Ο 20ός αιώνας γνώρισε ιδεολογίες οι οποίες συνεπήραν τεράστιες μάζες. Έφτασαν άνθρωποι να οδηγηθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα για το ιδεολογικό τους πιστεύω. Σήμερα αυτό ολοφάνερα λείπει. Τα ίδια τα κόμματα ομολογούν ότι είναι πολυσυλλεκτικά. Δηλαδή χωράει οποιοσδήποτε.... Υπάρχουν πολλά κριτικά βλέμματα τα οποία σ’ αυτή την κατάρρευση των διακρίσεων, βλέπουν πια μια ασπόνδυλη πολιτική. Κόμματα χωρίς ραχοκοκαλιά, χωρίς σπονδύλωση ενός πιστεύω, ενός οράματος...»
-Για την παγκοσμιοποίηση: «...Κολοσσιαίο ερώτημα. Δίνω μια απάντηση, περισσότερο ως πρόκληση ώστε να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτό. Ότι αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση, σε μεγάλο ποσοστό είναι ένας μύθος. Δεν πρόκειται δηλαδή για ομοιομορφοποίηση των συνθηκών λειτουργίας της οικονομίας ή της πολιτικής που προέκυψε αβίαστα σε πανανθρώπινη κλίμακα. Πρόκειται για την άσκηση μιας πολιτικής, από την πλευρά της μόνης υπερδύναμης που υπάρχει πλέον, και επιβάλει περισσότερο ή λιγότερο, ένα μοντέλο βίου, στο οποίο ακριβώς επενδύονται τεράστια και διεθνοποιημένα οικονομικά συμφέροντα και γι΄ αυτό δείχνει να είναι αναπότρεπτη η παγκοσμιοποίηση. Ενώ όμως μιλάμε συχνά για την παγκοσμιοποίηση, ειδικά στον τόπο μας, δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου για τις αντιστάσεις στην παγκοσμιοποίηση, που επιμένουν στο αίτημα για τοπικές πολιτικές και πολιτιστικές παραδόσεις, αντίσταση στην εξομοίωση, διάσωση της ευρωπαϊκής ετερότητας κ.ά.»
-Για τη σχέση και τη συζήτηση περί διαχωρισμού του Κράτους από την Εκκλησία: «Μερικά πράγματα κρίνονται ακόμη και μόνο από την ευφυΐα και το ήθος των εκπροσώπων της Εκκλησίας. Ένας ευφυής και σεμνός κληρικός δεν τσαλαβουτάει σε θέματα πολιτικής ούτε εμφανίζεται ως αρμόδιος χειριστής εθνικών θεμάτων. Είναι άλλος ο ρόλος της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι λαϊκό σώμα, το οποίο υπάρχει και συγκροτείται ενσαρκώνοντας κάποιες απαντήσεις στα καίρια υπαρξιακά μας ερωτήματα, για τη ζωή και τον θάνατο. Εξ΄ ορισμού δηλαδή είναι έξω από την τρέχουσα, εφήμερη καθημερινότητα των οργανωτικών σχημάτων όπως το κράτος και η πολιτική του πρακτική. Προσωπικά νομίζω ότι ο διαχωρισμός αυτός πρέπει να γίνει οπωσδήποτε. Αλλά πρέπει να γίνει σοβαρά».
Σκέψεις και απόψεις ενός δασκάλου 18 χρόνια πριν.
Μόνο ανεπίκαιρες δεν είναι...
Δημ. Χατζ.
