Η ερώτηση προς τη γραμματεία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας, που μετά από κάποια δευτερόλεπτα αμηχανίας μάς απάντησε με ενθουσιασμό «ααα, τον Φόρη θέλετε!»… Ένα όνομα στενά συνδεδεμένο με το Ωδείο της πόλης μας, είκοσι και πλέον χρόνια άλλωστε διατηρεί το κυλικείο του ΔΩΛ κι άλλα τόσα κινείται στους χώρους του ως μουσικός. Συναντήσαμε τον κ. Χριστόφορο Σαμπάνη στον… φυσικό του χώρο, στο κυλικείο του ΔΩΛ, να απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ και να διαβάζει «Ελευθερία». Όσοι περνούσαν από κει -μικροί και μεγάλοι- τον χαιρετούσαν κι αυτός τους καλημέριζε με το όνομά τους και με ένα μεγάλο και φωτεινό χαμόγελο.
Στο κυλικείο του Φόρη εκτός από καφέδες, τσιπς και σοκολάτες μπορείς να βρεις ιστορίες παλιές για μουσική, την ΑΕΛ και την παλιά Λάρισα. Κύριε Χριστόφορε, πολλά χρόνια κυλικειάρχης κι ακόμη πιο πολλά μουσικός, του επισημαίνουμε… «Κατ’ αρχάς να με λες Φόρη… Από το 1998 είμαι κυλικειάρχης εδώ, αλλά στους χώρους αυτούς κινούμαι από μικρό παιδί, μια ζωή τρομπετίστας στη Φιλαρμονική του Δήμου. Αν και το 1958 η Φιλαρμονική ήταν τέρμα Φαρσάλων. Ο αείμνηστος Γιάννης Τσανακάς με έφερε στο Ωδείο και με έβαλε να ασχολούμαι εκτός από την τρομπέτα και με το πιάνο. Στη Φιλαρμονική ήμουν -με ένα μικρό διάλειμμα- μέχρι το 2010, μετά για κάποιους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφερθώ, σταμάτησα…» μας απαντάει. Έπειτα τον ρωτήσαμε αν είναι αλήθεια ότι είναι ο τρομπετίστας στον ύμνο της ΑΕΛ, για να μας απαντήσει ότι «Αρχικά πρέπει να σου πω ότι με την ΑΕΛ πέρασα στιγμές πολύ μεγάλες αλλά και κάποιες που με στοιχίσανε… Θυμάμαι σε έναν κρίσιμο για την άνοδο αγώνα στις Σέρρες μάς είπε ο δήμαρχος Μεσσήνης να πάμε να ενισχύσουμε την ομάδα. Πήγαμε 15 άτομα με τη Φιλαρμονική και επικεφαλής τον Τσανακά, αλλά δεν μας άφησαν οι Σερραίοι, εμένα δε μου έσπασαν την τρομπέτα… Μια άλλη φορά θυμάμαι ήμουν στη Χαλκίδα κι έπαιζα ντραμς σε ένα πολύ μεγάλο κέντρο. Πάνω στην γκρανκάσα έχω με πλαστική ταινία σχηματίσει τη λέξη ΑΕΛ, αυτό δεν άρεσε όμως στους Χαλκιδιώτες που πίεζαν τον καταστηματάρχη να με πείσει να το αφαιρέσω. Σε θέλω, είσαι πολύ καλός, αλλά βγάλε το ΑΕΛ ρε παιδί μου, μου κάνουν νούμερα οι πελάτες, μου έλεγε… Του απαντούσα κι εγώ τι πειράζει, αφού την κάνω καλά τη δουλειά μου. Μέχρι που μια φορά μου είπε: δεν πάει άλλο Φόρη, ή τα βγάζεις ή θα πρέπει να σε διώξω. Δεν χρειάζεται, του απάντησα, σου βρίσκω ντραμίστα και φεύγω για τη Λάρισα. Θυμάμαι έπαιρνα 800 δραχμές μεροκάματο και ήρθα στη Λάρισα με 4. Πρέπει να σου πω ότι παίζω τρομπέτα στον ύμνο της ΑΕΛ. Γράφτηκε το 1973 στην Κολούμπια στην Αθήνα χάρη στον Γιάννη Τσανακά. Ένα μεγάλο παράπονο που έχω είναι ότι δεν τιμήθηκε ποτέ ο Τσανακάς, δεν βρέθηκε ένας πρόεδρος να τον τιμήσει, ούτε καν να πει ελάτε ρε παιδιά να δείτε έναν αγώνα δωρεάν». Όντας στον χώρο του Ωδείου γαρ, δεν θα μπορούσαμε να μην τον ρωτήσουμε για την τοπική πολιτιστική παραγωγή, η απάντησή του δε αφοπλιστική: «Η Λάρισα έχει τον καλύτερο πολιτιστικό οργανισμό σε μουσική επένδυση σε όλη την Ελλάδα -εξαιρουμένων βέβαια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Σ’ αυτή την αίθουσα έχουν παιχτεί δέκα όπερες και μάλιστα όπερες με τα όλα τους. Κορωνίδα της τοπικής πολιτιστικής παραγωγής η ”Κάρμεν” που δεν μπορεί καμιά άλλη πόλη να ανεβάσει τέτοια υπερπαραγωγή…
Εξω έριχνε σπυρωτό χιόνι, οι Λαρισαίοι έτρεχαν να προλάβουν, αλλά στο κυλικείο του Ωδείου επικρατούσε μία εξόχως ήρεμη και όμορφη ατμόσφαιρα όπως το χαμόγελο του κ. Χριστόφορου, ωπ να με συγχωρείτε, του κ. Φόρη…
Του Θανάση Αραμπατζή
Φωτ. Λεων. Τζέκας
