Πλην όμως η διοίκησή της έκρινε σκόπιμο να αναβάλει την ίδρυση αυτών, μετά από σχετική πρόταση της τότε νεοσυσταθείσας Τράπεζας Ηπειροθεσσαλίας. Είχαν μεσολαβήσει ανώμαλες οικονομικές και πολιτικές καταστάσεις καθώς και ο ατυχής πόλεμος του 1897, όταν αποφασίστηκε από τη Γενική Συνέλευση των μετόχων της Εθνικής Τράπεζας (Φεβρουάριος 1898), η ίδρυση τεσσάρων υποκαταστημάτων στη Θεσσαλία (Λάρισα, Βόλο, Τρίκαλα και Καρδίτσα) [1]. Το υποκατάστημα της Λάρισας επισήμως ιδρύθηκε στις 28 Μαρτίου 1898. Και ενώ ήταν σε εξέλιξη οι προπαρασκευαστικές εργασίες υπό την προσωρινή διεύθυνση του Κ. Παπαδημητρίου, επήλθε η συγχώνευση της με την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας (ΦΕΚ 281/Α/23-12-1899). Το ήδη προϋπάρχον κατάστημα της Τράπεζας Ηπειροθεσσαλίας στη Λάρισα τέθηκε σε πλήρη λειτουργία ως κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στις 28 Δεκεμβρίου 1899. Το κατάστημα στελεχώθηκε από τους: Γεώργιο Δεσύπρη (διευθυντή Β’ τάξεως), Κωνσταντίνο Πλατύκα (ταμία Γ’ τάξεως), Αθανάσιο Δαούτη (λογιστή) και Γεώργιο Τάτση (βοηθό Β’ τάξεως) [2].
Ο Γεώργιος Δεσύπρης γεννήθηκε στην Τήνο των Κυκλάδων το 1851. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου φοίτησε στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης (1879-1885). Στις 10 Οκτωβρίου 1885 διορίσθηκε (Y.A. 91217/1885) δημόσιος εισπράκτορας στο ταμείο της Τήνου (ΦΕΚ 50/Α/25-5-1885), θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το διορισμό του ως λογιστή στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στον Πειραιά. Τον Αύγουστο του 1898 μετετέθη ως διευθυντής στο κατάστημα της Λάρισας, στη θέση του Παπαδημητρίου ο οποίος μετατέθηκε στη Χαλκίδα [3]. Το 1903 προήχθη σε διευθυντή Α’ τάξεως [4].
Το 1904 η Τράπεζα αποφάσισε την ανέγερση ιδιόκτητου μεγάρου στο κέντρο της Λάρισας. Για τον σκοπό αυτό αγόρασε το οικόπεδο όπου επί τουρκοκρατίας βρισκόταν ο τεκές του Κουρά εφένδη (στη συμβολή των οδών Κύπρου και Παπαναστασίου) [5]. Το σχέδιο του νεοκλασικού τριώροφου κτιρίου προϋπολογισμού 200.000 δρχ. εκπόνησε ο μηχανικός Κωνσταντίνος Μπαλάνος την δε κατασκευή ανέλαβε η κατασκευαστική εταιρία του Παντελή Χαντουμάκη από την Κρήτη [6]. Η κατάθεση του θεμελίου λίθου πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 15/28 Δεκεμβρίου 1905 σε μία τελετή στην οποία χοροστάτησε ο αιδεσιμότατος Βασίλειος Τσαπραλής (Μέγας Οικονόμος) [7]. Τα εγκαίνια του καταστήματος πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο του 1907 [8]. Μέχρι τότε ως κατάστημα της τράπεζας και ως κατοικία του Δεσύπρη χρησιμοποιείτο η έπαυλη του δικηγόρου Αριστοτέλη Ιατρού η οποία βρισκόταν στη οδό Καζγανή Ατίκ (μεταξύ των συνοικιών Αρναούτ και Εμινλέρ) [9].
Τον Απρίλιο του 1907 ο Γεώργιος Δεσύπρης παρουσίασε συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας. Πιστεύεται ότι αιτία ήταν ο θάνατος της πολυαγαπημένης του μητέρας Άννας [10]. Τα προβλήματα συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια έως ότου απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς στις 9 Δεκεμβρίου 1913. «Μετά θλίψεως αναγγέλομεν τον εν Λαρίσση επισυμβάντα αιφνίδιον θάνατον χρηστού και εναρέτου ανδρός, του εκ Τήνου έλκοντος την καταγωγήν Γεωργίου Δεσύπρη» [11]. Σύσσωμος ο επιχειρηματικός και πολιτικός κόσμος της Λάρισας παρευρέθηκε στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Αχιλλίου όπου στις 10 Δεκεμβρίου 1913 πραγματοποιήθηκε η κηδεία του με έξοδα της Εθνικής Τράπεζας [12].
Ο Γεώργιος Δεσύπρης στο διάστημα της δεκαπενταετούς παραμονής του στη Λάρισα επέδειξε πλούσια κοινωνική δράση. Διετέλεσε: μέλος της διοικούσας επιτροπής για τη διοργάνωση της Κτηνοτροφικής και Γεωργικής Εκθέσεως Λαρίσης του 1900, πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Λαρίσης, πρόεδρος της Αδελφότητος του Κουτλιμπάνειου Νοσοκομείου Λαρίσης, μέλος της διοικούσας επιτροπής του Αρσάκειου Παρθεναγωγείου Λαρίσης, μέλος της διοικούσας επιτροπής για την συλλογή εράνων υπέρ των Μακεδόνων προσφύγων, πρόεδρος του Μουσικού και Γυμναστικού Συλλόγου Λαρίσης και μέλος της διοικούσας επιτροπής για τη συλλογή εράνων για την ανέγερση της προτομής του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Με δική του εισήγηση η Εθνική Τράπεζα χρηματοδότησε την κατασκευή του Ασύλου Ανιάτων στην Λάρισα [13]. Είχε τιμηθεί από την Ελληνική Πολιτεία (1901) με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών του Β. Τάγματος του Σωτήρος [14].
Ο Γεώργιος Δεσύπρης είχε δύο αδελφούς: τον Κωνσταντίνο [15] και τον Παύλο [16]. Ο ίδιος νυμφεύθηκε στον Πειραιά τη Σοφία Εμμανουήλ [17] με την οποία απέκτησε πέντε θυγατέρες: την Ελένη [18], την Άννα (Αννίκα), τη Μαρία [19], την Άλκηστη και τη Νίτσα [20].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Ιωάννης Βαλαωρίτης, Ιστορία της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος 1842-1902. Εν Αθήναις: εκ του τυπογραφείου των καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδου, 1902, τ. Ι, σ. 199.
[2]. Ιωάννης Βαλαωρίτης, ό.π., σ. 344.
[3]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 17 (21 Αυγούστου 1898).
[4]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 682 (18 Μαΐου 1903).
[5]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Τα κτίρια της Κεντρικής πλατείας της Λάρισας-Δυτική πλευρά», Ελευθερία (Λάρισα), φ. 13 Μαΐου 2015.
[6]. Μικρά (Λάρισα), φ. 151 (23 Οκτωβρίου 1905).
[7]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 821 (15 Ιανουαρίου 1906).
[8]. Μικρά (Λάρισα), φ. 308 (17 Ιουνίου 1907).
[9]. Η έπαυλη ανήκε προηγουμένως στην πλήρη κυριότητα του Οθωμανού κτηματία Χαμίτ Βέη Χατζή Χουσεΐν πασά, από τον οποίο την αγόρασε ο Ιατρού.
[10]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 875 (4 Φεβρουαρίου 1907) και Μικρά (Λάρισα), φ. 274 (4 Φεβρουαρίου 1907).
[11]. «Νεκρολογία: Γεώργιος Δεσύπρης», Πρόοδος (Τήνος), φ. 819 (14 Δεκεμβρίου 1913).
[12]. Εμπρός (Αθήνα), φ. 6160 (12 Δεκεμβρίου 1913).
[13]. Μικρά (Λάρισα), φ. 76/226 (23 Ιουλίου 1906).
[14]. Εμπρός (Αθήνα), φ. 1668 (21 Ιουνίου 1901).
[15]. Λοχαγός του Οικονομικού. Απεβίωσε στο Νέο Φάληρο στις 3 Μαρτίου 1909.
[16]. Διετέλεσε τελωνειακός υπάλληλος στα τελωνεία της Λυγαριάς, Χαλκίδας, Βόλου και Τήνου.
[17]. Επέδειξε πλούσια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση. Διετέλεσε μέλος της Σηροτροφικής Επιτροπής Κυριών Λαρίσης και της Βασιλικής Επιτροπής Λαρίσης υπέρ των απόρων κορασίδων. Βλ. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 51 (3 Απριλίου 1899). Επίσης ήταν ενεργό μέλος του Σωματείου «των Κυριών της εν Χριστώ Αδελφότητος». Βλ. Σκριπ (Αθήνα), φ. 16422 (16 Απριλίου 1909).
[18]. Απεβίωσε στον Πειραιά στις 14 Μαρτίου 1898.
[19]. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1892. Απόφοιτος του Αρσακείου Παρθεναγωγείου της Λάρισας (1907). Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 314 (8 Ιουλίου 1907). Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου διετέλεσε επιθεωρήτρια Εργασίας του Υπουργείου Οικονομικών και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Συνδέσμου για τα δικαιώματα της γυναικός» (1920). Το 1922 παντρεύτηκε τον διαπρεπή συνταγματολόγο και πολιτευτή Αλέξανδρο Σβώλο (1892-1956), ενώ το 1958 εκλέχθηκε βουλευτής Β’ Αθηνών με την ΕΔΑ. Συνέγραψε το βιβλίο «Η γυναίκα και η κοινωνική πρόνοια» (Αθήνα 1922). Απεβίωσε στις 3 Ιουνίου 1976. Κηδεύτηκε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε η Αύρα Παρτσαλίδου. Βλ. Ριζοσπάστης (Αθήνα), φ. 513 (5 Ιουνίου 1976).
[20]. Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1903.
